Μπαίνει στο σπίτι μετά τη δουλειά και το πρώτο που λέει είναι: «Ηρθα, αγάπη μου!». Δεν το λέει στη γυναίκα του, ούτε στην κατεργάρα γάτα τους. Το λέει στην… πολυθρόνα του! Της ρίχνει ένα λάγνο βλέμμα που υπονοεί «περίμενε, έρχομαι», κάνει ένα μπανάκι και κάθεται αναπαυτικά στην αγκαλιά της. Και εκείνη… κατάλευκη και μεγαλοπρεπής, κειμήλιο από τα φοιτητικά του χρόνια, τον περιμένει.
Εχει αλλάξει εφτά φορές πανί και ο σκελετός της έχει επισκευαστεί άλλες τόσες. Φυσική φθορά ενός πολυχρησιμοποιημένου αντικειμένου που ο ιδιοκτήτης του αρνείται να αποχωριστεί και το επισκευάζει κάθε φορά που χαλάει. Η γυναίκα του συχνά-πυκνά τον πειράζει: «Είσαι το κοινό του καναπέ», του λέει. «Του καναπέ λένε, δεν λένε της πολυθρόνας, κάποιος λόγος θα υπάρχει!», της αντιτείνει εκείνος.
Προχθές έβλεπε Βουλή, «πήγαινε κι ερχόταν» η πολυθρόνα από τα νεύρα του. «Μην κάνεις έτσι, χριστιανέ μου! Θυμάσαι στις τελευταίες εκλογές; Της έσπασες το ένα ποδάρι…», του φωνάζει εκείνη από την κουζίνα. Τον συνέτισε κάπως και ησύχασε. Δεν είναι εποχή για έξοδα.
Γύρω στις 11 κάθε βράδυ, λες κι είναι ρυθμισμένος, συμβαίνει η εξής διαδικασία: γέρνει σιγά σιγά το κεφάλι και έρχεται ο πρώτος ύπνος, «ο ύπνος ο γλυκός ο πολυθρονάτος, ο ύπνος μην τολμήσετε και τον διακόψετε…». Η πολυθρόνα εκείνη τη στιγμή γίνεται το πιο king size κρεβάτι σε ονειρικό παραλιακό ξενοδοχείο πέντε αστέρων.
Ωσπου… το γνωστό μαλακό σκούντημα τον επαναφέρει αλαφιασμένο στο καθιστικό την ώρα που η τηλεόραση έχει σε επανάληψη τον αγώνα που έχασε. «Θα πιαστείς, πήγαινε στο κρεβάτι», «Μα δεν κοιμάμαι!». Επαναλαμβανόμενος διάλογος χρόνων. Αρνείται να την αποχωριστεί ακόμα. Τρώει κάτι, πιάνεται από τα μπράτσα της και αντέχει να δει το τέλος του αγώνα.
Ο δεύτερος ύπνος δεν είναι βαθύς, είναι του φτερού. Υπνος ξύπνιος. Ξέρει πως πρέπει να πάει στο κρεβάτι του πια. Οσες φορές δεν το έκανε όντως πιάστηκε, αλλά ποτέ δεν το παραδέχτηκε. Κλείνει τα φώτα, χαϊδεύει την πλάτη της και της λέει «αύριο πάλι». Στο ζεστό κάθισμα στρογγυλοκάθεται η γάτα. Η πολυθρόνα δεν μένει ποτέ άδεια. Στο ημίφως του νυχτερινού πορτατίφ ησυχάζει, αλλά δεν… «κοιμάται». Η φωνή των πραγμάτων καταγράφεται μέσα μας τις νύχτες, όταν εμείς κοιμόμαστε, κι αυτά συνεχίζουν να διηγούνται τη ζωή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου