Σιχαίνομαι τον Αύγουστο. Τον σιχαίνομαι από τα βάθη της αλυσίδας του DNA μου.
Κατ' αρχάς, δεν μ' αρέσει τ' όνομα. Προς τιμήν, λέει, του Ρωμαίου αυτοκράτορα και τρίχες κατσαρές. Δεύτερον, δεν αντέχω που μου τρέχουν όλοι, μαζί με τις τρίχες τους, όχι μόνο στα ελληνικά «θέρετρα» αλλά και στα πάσης φύσεως «εναλλακτικά» στέκια και δεν βρίσκεις να απλώσεις πετσέτα σε άμμο ούτε για δείγμα. Αλλά και να βρεις αυτούς τους πέντε κόκκους άμμου που περισσεύουν (αν), είναι τίγκα στο πλαστικό: πλαστικά ποτήρια του καφέ, πλαστικά καλαμάκια, πλαστικά μπουκάλια αντηλιακού, πλαστικά μπουκαλάκια νερού ξανά και παντού και ολούθε! Και γύρω σου, πλαστικοί άνθρωποι: από τσάντες μέχρι νύχια, στήθη, μυαλά και συνειδήσεις... Εχω καταργήσει τις αυγουστιάτικες διακοπές εδώ και χρόνια. Και όταν αναγκάζομαι να πάω, ξέρω πολύ καλά ότι μαζί με τον υδράργυρο, κόκκινο θα χτυπήσει και η μισανθρωπία μου. Είμαι που είμαι, έρχομαι κι απογίνομαι.
Αλλά και στην Αθήνα είναι τρισχειρότερα. Πέντε νοματαίοι μένουν πίσω να φυλάν τα τείχη και οι πέντε θα κάνουν ό,τι μπορούν για να σου χαλάσουν τη μέρα. Μουσική στη διαπασών (γιατί η γειτονιά άδειασε και δεν ενοχλούν), φωνές στη διαπασών (γιατί η γειτονιά άδειασε και τέτοιος αχαΐρευτος είναι που και φέτος την άφησε να ψήνεται στην πρωτεύουσα. Αλλά καλά τα 'λεγε η μάνα της – δεν θα δει προκοπή με δαύτον! Που τυφλώθηκε και τον πήρε κι έφαγε τα νιάτα της, κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά, που είχαν να το λένε πόσο τυχερός θα 'ταν όποιος την έπαιρνε), τσιρίδες στον θεό (γιατί, καλά, αυτή δεν τη σκέφτεται, τα παιδιά του όμως; Πού θα ξεσπάσει και η δόλια μάνα;).
Ασε τους δρόμους. Λες και το 'χουνε μαράζι, καημό, απωθημένο, πώς το λένε, και με το που βγουν σε αθηναϊκό δρόμο τον Αύγουστο δεν πρόκειται να τηρήσουν ούτε έναν κανόνα. Τι από Στοπ θα περάσουν, τι από κόκκινα φανάρια, τι ανάποδα σε δρομάκια (γιατί άδειασαν γειτονιές και δρόμοι και ποιος νοιάζεται;). Ασε οι πεζοί! Πετάγονται μπροστά σου χωρίς έλεος. Ειδικά αν τύχει και είσαι στο τιμόνι εκείνη τη μαύρη ώρα που πάει να δύσει ο ήλιος και τον έχεις κόντρα απέναντι και δεν βλέπεις τίποτα και πάει ο άλλος να διασχίσει κεντρικό δρόμο (εννοείται εκτός διάβασης) και τον βλέπεις τελευταία στιγμή. Να πω κι άλλα;
Γι' αυτό σου λέω. Ο Αύγουστος δεν παλεύεται. Κι εγώ να την παλέψω τον Αύγουστο δεν! Ειδικά φέτος, που 'χουμε και τον Κυριάκο γενικό δερβέναγα, έφτασα στο αμήν. Τι ανεμοστρόβιλοι στη Χαλκιδική, τι σεισμοί ολούθε, τι ένα τσούρμο τουριστομάνι να περιμένει πότε θα ξυπνήσει η κυβέρνηση να στείλει καράβι να τους πάρει (μόνο 15 μέρες τής πήρε για να συσκευθεί άνευ πρωθυπουργού, καθώς διακόπευε). Και φυσικά, παντού μα παντού όργανα. Οχι μπάντες και κανταδόροι. Οργανα της τάξεως (για να το πω και κόσμια). Αδεια η Αθήνα, Δεκαπενταύγουστο δεν έβλεπες μήτε Κινέζο, αλλά τα όργανα, όργανα. Σε κάθε στροφή, έπεφτες πάνω τους. Σκουπίδι και όργανο – απ' αυτά, πια, τιγκάραμε αυγουστιάτικο.
Οσο για τις φωτιές, τι να πω... Εχει καταντήσει αηδία το ζήτημα. Στην Ελλάδα ανήχθη σε εθνικό σπορ. Ασε και το άλλο που άκουγα συνεχώς φέτος: «Προτεραιότητά μας οι ανθρώπινες ζωές!». Τι ακριβώς σημαίνει αυτό, μήτε έχω καταλάβει. Λες και η ζωή δεν είναι μία και ίδια για όλους και όλα. Λες και θα δει ο πυροσβέστης άνθρωπο να κινδυνεύει και θα πει «όχι, θα σώσω το δέντρο πρώτα». Μας κοροϊδεύουν μού φαίνεται, και ώς εδώ έχω έρθει!
Στα εξωτερικά είναι ακόμη χειρότερα. Κατακαίγεται ο Αμαζόνιος (ελάχιστα Μέσα το έθιξαν) και ο Μπολσονάρο είπε πως τις φωτιές τις έβαλαν οι ΜΚΟ επειδή σταμάτησε να τις χρηματοδοτεί. Καλό κουμάσι και δαύτος. Μες στα αποκαΐδια, απειλεί κιόλας ότι θα βάλει λουκέτο και στο υπουργείο Περιβάλλοντος.
Και σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, ήρθε και το τελειωτικό χτύπημα: οι εκδρομείς επέστρεψαν και πρέπει και να τους παρηγορήσουμε από πάνω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου