Οι ξυπόλητοι πρίγκιπες της άμμου

«Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια» λέει το παλιό τραγούδι. Οι σερβιτόροι σε ένα κοσμικό beach bar της Μυκόνου δεν χτίζουν ονειροπαλάτια, αλλά εξυπηρετούν τους πελάτες βαδίζοντας ξυπόλητοι στην καυτή άμμο, όπως αποκαλύπτει το ρεπορτάζ του Γιάννη Δεβετζόγλου στο protagon.gr, που συνοδεύεται από αποκαλυπτικές φωτογραφίες ποδιών εργαζομένων που, στιγμιαία και διακριτικά, γυρεύουν λίγη (σχετική) δροσιά σε κάποιον ίσκιο.

Η πληροφορία προήλθε από έναν γιατρό που εργάζεται στο «νησί των ανέμων». Πήγε το παλικάρι με φουσκάλες στα πόδια, δηλαδή με ελαφρύ έγκαυμα, κι εκείνος του συνέστησε να σταματήσει αυτή τη δουλειά, μια που δεν υπήρχε η επιλογή να εργάζεται ποδεμένος.

Η ξυπολησιά δεν είναι δική τους επιλογή. Είναι το concept της επιχείρησης. Αέρινοι, θυμίζοντας τον «ευγενή άγριο» του Ρουσό και κουβαλώντας τον δίσκο με τους καφέδες και τα αναψυκτικά, περιφέρονται ανάμεσα στις ξαπλώστρες και τους ηλιοθεραπευόμενους λουόμενους, επώνυμους και μη.

Κάποτε, σε πολλά χωριά της Ελλάδας, τα παπούτσια τα είχαν μόνο για να πηγαίνουν στην εκκλησία ή το σχολείο – για την ακρίβεια, οι μαθητές τα φορούσαν «πριν» μπουν στο σχολείο. Το πέλμα γινόταν σκληρό σαν τσαρούχι και ούτε σκορπιός δεν μπορούσε να το δαγκώσει. Ομως σήμερα, στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, να επιστρέφουμε σε προπολεμικές καταστάσεις;

Οι σερβιτόροι της Μυκόνου δεν κάνουν πεντικιούρ ή μάλλον δεν τους κάνει τίποτα το πεντικιούρ. Απλώς προσαρμόζονται, υποφέρουν σιωπηρά και ίσως σκέφτονται «και να ’ταν μόνο η ξυπολησιά…» – γιατί είναι κι άλλα πολλά.

Ο ξυπόλητος σερβιτόρος δεν είναι παρά μία παράγραφος στην άγραφη Μαύρη Βίβλο του σύγχρονου τουριστικού θαύματος. Υπάρχουν κι άλλες πολλές, εξίσου μαύρες σελίδες, για τις οποίες μιλούν εδώ και χρόνια οι ίδιοι οι ξενοδοχοϋπάλληλοι και οι εργαζόμενοι στον επισιτισμό. Κι εμείς οι «απέξω» μοιάζουμε με τους καλών προθέσεων πολίτες που αγωνίζονται πότε για να σωθούν οι θαλάσσιες χελώνες πότε τα αρκουδάκια της Πίνδου και τώρα τα πέλματα των σερβιτόρων.

Σχεδόν ντρέπεται κανείς που κάνει μόνο αυτό. Ομως για να έχει κάποιο νόημα η δικαιολογημένη αγανάκτησή μας, θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να ενωθούν όλης της γης (τουλάχιστον της ελληνικής) οι σύγχρονοι κολασμένοι, οι τσουρουφλισμένοι, είτε δουλεύουν στην άμμο, είτε στο πάτωμα, είτε στο τιμόνι, το εργοτάξιο κ.λπ.

«Παρακαλώ, μπορώ να βγάλω μια σέλφι με τα πόδια σας;» Ισως κάποιος ξυπόλητος σερβιτόρος να το ακούσει κι αυτό από κάποιον πελάτη, καθώς η εργοδοτική βαρβαρότητα γίνεται αξιοθέατο.

 

Μαριάννα Τζιαντζή

Πηγή: efsyn.gr