Ακραία καιροσκοπικά φαινόμενα

«Βορβόρω δ' ύδωρ λαμπρόν μιαίνων ούποθ' ευρήσεις ποτόν» (με βούρκο αν το μολύνεις... από πού θα πιεις καθαρό νερό). Η ανθρώπινη τραγωδία στη Χαλκιδική μού έφερε στο μυαλό τον παππού Αισχύλο, ο οποίος πολύ σωστά λέει ότι αν μολύνεις το νερό τότε και εσύ δεν θα έχεις να πιείς. Οκτώ άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, περισσότεροι από εκατό μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία και ανυπολόγιστες καταστροφές σε υποδομές, περιουσίες και επιχειρήσεις.

Τώρα, όμως, όλα είναι αλλιώς... όλα άλλαξαν. Ο τόπος, η Περιφέρεια, η κυβέρνηση. Η παρελθούσα υποκρισία ντύθηκε τα ρούχα της κανονικότητας. Γενικό σιωπητήριο ευθυνών. Τώρα δεν αναζητείται ο εχθρός του λαού και, επομένως, δεν χρειάζεται να στοχοποιηθεί κάποιος.

Ακραία καιρικά φαινόμενα και κλιματική αλλαγή δεσπόζουν στους τίτλους των ΜΜΕ. Αναλύσεις επί αναλύσεων για τις επιπτώσεις της κλιματικής αυτής αλλαγής σε όλη την υφήλιο από την Αμερική ώς την Ιαπωνία και σύνδεσή της με τα ακραία καιρικά φαινόμενα ανά τη Γη. Και καλώς κάνουν. Ετσι είναι.

Τα ακραία καιρικά και επικίνδυνα φαινόμενα είναι μπροστά μας. Δεν είναι, όμως, «à la carte». Δεν τα επικαλούμαστε κατά το δοκούν και κατά το συμφέρον. Οι ανθρώπινες τραγωδίες δεν πρέπει να γίνονται αντικείμενα πολιτικής εκμετάλλευσης, όποτε και όπου και αν συμβαίνουν. Ούτε οι αδικοχαμένοι συνάνθρωποι μας να σκυλεύονται. Ούτε τώρα, ούτε τότε.

Θυμάστε τότε... αναζητούσαν τον εχθρό του λαού και βεβαίως δεν ήταν δύσκολο να τον εφεύρουν. Το δημοσιογραφικό μαρκούτσι ανάγκαζε σε συγκεκριμένες απαντήσεις πάνω στο μοιρολόι, πάνω στον θρήνο. Οι λεγόμενοι «σκληροί» ρεπόρτερ είχαν πάρει φωτιά. Ετσι ο σκοπός επετεύχθη. Ο στόχος εύκολος.

Η στοχοποίηση, όμως, δεν διοχετεύει μόνον ανθρωποφαγία, δεν ξεκαθαρίζει μόνον λογαριασμούς με «συμβόλαια» ενέχει και πολλούς κινδύνους. Ο πιο σημαντικός από αυτούς είναι ότι συγκαλύπτει τα πράγματα και βγάζει λάδι τους πραγματικούς ενόχους.

Ας βγούμε όμως από τα λασπόνερα και ας μιλήσουμε λίγο κανονικά. Οι καταστροφές, κατά την ταπεινή μου γνώμη, προκαλούνται από ακραία φυσικά φαινόμενα και το μέγεθός τους έχει να κάνει, αναμφίβολα με ταξικούς – κοινωνικούς προσδιορισμούς.

Πώς προσδιορίζεται αυτό; Πρώτον από τις υποδομές που αμβλύνουν το φαινόμενο και έπειτα από την πρόσβαση των ασθενέστερων στους μηχανισμούς διάσωσης. Με άλλα λόγια ένα πλημμυρικό φαινόμενο δεν θα επιφέρει το ίδιο μέγεθος καταστροφής σε μια φτωχογειτονιά και σε μια αντίστοιχη πλούσια.

Υποδομές, επομένως, και αντιπλημμυρικός σχεδιασμός είναι οι άμυνες του ανθρώπου στα ακραία φυσικά φαινόμενα, ώστε να μειωθεί το μέγεθος της καταστροφής. Αυτό είναι και το βασικό ερώτημα: Υπάρχει ή δεν υπάρχει αντιπλημμυρικός σχεδιασμός και ποιος είναι; Και εδώ καταλογίζονται και οι ευθύνες.

Τα υπόλοιπα επικοινωνιακά παιχνίδια και η αφόρητη ανθρωποφαγία που εξοντώνει ανθρώπους ψυχικά και σωματικά είναι συμπτώματα μιας βαθιάς αλλοτριωμένης και αμοραλιστικής κοινωνίας, που αρέσκεται να χρησιμοποιεί «δύο μέτρα και δύο σταθμά». Κάθαρση λοιπόν. Στην κρήνη της Καισαριανής; Ή, διαφορετικά, θα αναμένουμε τον από μηχανής θεό.

Σπύρος Τζόκας - πανεπιστημιακός, συγγραφέας

Πηγή: efsyn.gr