Μια πισίνα στη στέγη ενός σπιτιού σε ένα χωριό που είναι κρυμμένο στα ορεινά ενός κυκλαδίτικου νησιού. Αδεια πισίνα. Από το απόγευμα τα πιτσιρίκια του χωριού την έχουν καταλάβει. Κάθονται μέσα στην άδεια σκάφη ενός περασμένου «πολιτισμού» που αφάνισε η οικονομική κρίση και την έχουν μετατρέψει σε καράβι. Φαίνεται πιο χρήσιμη τώρα, καθώς ο ήλιος δύει, το φως σιγά σιγά υποχωρεί και το πλεούμενο των μικρών ναυτικών αιωρείται υποφωτισμένο στον ουρανό.
Μια ώρα σαν κι αυτή το φως δίνει στη φύση μια πραότητα. Αγναντεύεις το νησί και χαίρεται η καρδιά σου. Το φεγγάρι, δυνατός φανοστάτης, θα είναι εκεί μέχρι να κουραστούν τα παιδιά και να αποβιβαστούν στο κρεβάτι τους νυσταγμένα και ευχαριστημένα. Είναι πάντα χρήσιμο να ακούς παιδιά να συζητούν. Ο κόσμος τους φαίνεται να είναι πιο λογικός, πιο απλός, και οι λύσεις που δίνουν στα αδιέξοδα μιας συζήτησης ή ενός παιχνιδιού δεν μοιάζουν καθόλου με τον πολύπλοκο τρόπο των μεγάλων.
Μια αθώα δικαιοσύνη επικρατεί. Λέει το ένα: Θέλω να ακούσω το «Mama», και το άλλο: Θέλω να ακούσω ραπ, και όλα λένε μετά: ας τα ακούσουμε και τα δυο. Γιατί στον κόσμο των παιδιών δυο μουσικές μπορούν να παίζουν ταυτόχρονα και αυτό τους φαίνεται απολύτως φυσιολογικό. Κι ύστερα τα παιδιά δεν πολυσκοτίζονται ποιος είναι ο αρχηγός. Οι αρχηγοί εναλλάσσονται σε κάθε παιχνίδι. Σημασία έχει η δυνατή ομάδα.
Να πάρεις τους καλύτερους παίκτες με το μέρος σου. Το καράβι-πισίνα σφύζει από ζωή, οι τρικυμίες δεν το απειλούν, οι μπόρες δεν το φτάνουν. Τα παιδιά το προστατεύουν με την ιερή αθωότητά τους. Το μυστικό συστατικό που λείπει από τα αλχημικά φίλτρα των μεγάλων. Τα παιδιά χορεύουν τώρα. Κάνουν θόρυβο πολύ. Αποσύρομαι. Κάπου στην ησυχία. Τους ρίχνω μια τελευταία ματιά. Κοίτα να δεις πόσο εφευρετικά είναι. Χαμογελώ.
«Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα! Να 'μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω γύρου σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα. Η τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει, μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω, να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι, δίχως να ξέρω πού με πας και δίχως να γυρίσω!»
(Κ. Καρυωτάκης)
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου