Είναι κάτι στιγμές

Μέρες που είναι, διάβαζα στις «Στιγμές» («Εστία») τις σκέψεις του Λεωνίδα Κύρκου. Ομολογώ πως χαμογέλασα πικρά όταν έφτασα στο σημείο όπου λέει: «Από την ιστορία των τελευταίων δεκαετιών είχα βγάλει το συμπέρασμα ότι, όταν οι ταξικοί αγώνες έφταναν σε μεγάλη ένταση και σε αδιέξοδα, οι δυνάμεις του κατεστημένου έσπευδαν να “δολοφονήσουν” τη δημοκρατία. Τότε χρειαζόταν να αναληφθεί έγκαιρα πολιτική υπεράσπισης της δημοκρατικής ομαλότητας. Γι’ αυτό προτεινόταν η διαβούλευση: ο διάλογος, σε συνδυασμό με τη μαζική πάλη, ως το μόνο μέσο για την επίλυση των διαφορών, η καταδίκη της βίας…».

Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι τη φράση «όταν οι ταξικοί αγώνες έφταναν σε μεγάλη ένταση και αδιέξοδα», λες και είναι στη φύση ή στη μοίρα των ανθρώπων να μην απολαμβάνουν μέχρι τέλους τους καρπούς των αγώνων και κάποιο χέρι τραγικού ποιητή να γράφει ένα μέλλον άλλο όπου το κατεστημένο τελικά είναι πανίσχυρο και επιβάλλεται νομοτελειακά. Σαν να ’ναι τάχα αυτό το πραγματικό και όλα τα άλλα μια ονειρική πραγματικότητα. Φαντάζει προκλητικό όμως αυτό το πραγματικό.

Στο μυαλό μας πολλές φορές αντικαθιστούμε το πραγματικό με το παρελθόν. Ομως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ιδεώδες είναι το πιο πραγματικό πράγμα στον κόσμο.

Δεν πρέπει να φοβόμαστε να ονειρευτούμε μια κοινωνία ίσων ευκαιριών. Διότι μόνο έτσι θα έχουμε συμβάλει σε ένα διαφορετικό μέλλον από αυτό που έζησαν οι πρόγονοι μας. Ακόμα λοιπόν και όταν οι αγώνες των προοδευτικών παρατάξεων φτάνουν σε αδιέξοδα, όταν φτάνουν σε μεγάλη ένταση, θα πρέπει να συνεχίζονται. Ισως πιο σταθερά, ίσως πιο δυνατά μετά τη ρήξη.

Μόνο μέσο, ο διάλογος. Νιώθω τις τελευταίες μέρες πως μας περιβάλλουν συντηρητικοί «ιερείς» που με τους αφορισμούς τους θέλουν να μας κάνουν να ντραπούμε γιατί ελπίζουμε, και γιατί είμαστε αυτοί που είμαστε. Κλείνω τα αυτιά μου στις φωνές του μίσους και της έριδας. «Πολύ ασχοληθήκατε με τους φτωχούς», λένε. Κύριοι, ρήτορες και σοφιστές, μη δολοφονείτε την ελπίδα, είναι κάτι στιγμές, σαν και τώρα, που μπορεί να σας φαίνεται εύκολος στόχος αλλά σε έναν κόσμο που υπέφερε πολύ και μόλις τώρα άρχισε να συνέρχεται, είναι πρωτίστως ανεύθυνο.

 

Κυριακή Μπεϊόγλου

Πηγή: efsyn.gr