Η κατανάλωση, και ειδικότερα η παρασιτική κατανάλωση, αποτελούσε πάντοτε θέλγητρο επίδειξης κοινωνικής ανόδου για κοινωνικά στρώματα που δεν διέθεταν κάτι άλλο να επιδείξουν σαν δείγμα (κοινωνικής) ανόδου στην κοινωνική κλίμακα. Και ενώ σημαντικές μερίδες των μικροαστικών στρωμάτων κατανοούν την πραγματική τους θέση στον κοινωνικό συσχετισμό και αντίστοιχα καταλαβαίνουν πού βρίσκονται στον ταξικό συσχετισμό που ποτέ δεν είναι αμετακίνητος, εφόσον βρίσκεται σε μια διαρκή εξέλιξη, υπάρχουν και άλλες ομάδες τους που προσβλέπουν σχεδόν αποκλειστικά στην επίδειξη της παρασιτικής κατανάλωσης, πράξη που γι' αυτούς τους ίδιους θεμελιώνει ότι «έχουν πλέον ανέβει κοινωνικά».
Η παρασιτική αυτή κατανάλωση περιλαμβάνει κινήσεις και ενέργειες που βρίσκονται στο περιθώριο του νόμου, αν δεν τον παραβαίνουν ευθέως. Συζητάμε για πλαστά τιμολόγια (βλέπε ΚΕΕΛΠΝΟ), μαύρα χρήματα (βλέπε Novartis), λαθρεμπόριο (βλέπε «Noor 1»), λογής λογής απάτες, εκμετάλλευση ανθρώπων, ναρκωτικά και σειρά άλλων αξιόποινων πράξεων, που αποτελούν ξεκάθαρα παράνομες ενέργειες στις σημερινές οργανωμένες κοινωνίες.
Και αφού από επίσημα χείλη έχει διακηρυχτεί ότι είμαστε τώρα πλέον (2019) εκτός μνημονίων, οι ομάδες αυτές θέλουν «εδώ και τώρα» την επιστροφή το συντομότερο δυνατόν σε καταστάσεις προ μνημονίων, ώστε να επιστρέψουν και στην ποθούμενη παρασιτική κατανάλωση.
Το δυστύχημα είναι ότι οι ομάδες αυτές δεν έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει, και αν το έχουν καταλάβει, δεν θέλουν να το παραδεχτούν. Τα μνημόνια που επιβλήθηκαν είχαν έναν ρόλο προπαρασκευής και πειθάρχησης της κοινωνίας προς την επόμενη κατάσταση, ένα είδος δημιουργικής καταστροφής (βλέπε creative destruction στο Wikipedia) αυτών που υπήρχαν μέχρι τότε ώστε αυτά να αντικατασταθούν από μεγαλύτερες συγκεντρώσεις λ.χ. καταστημάτων και άλλων συσσωματώσεων που ευνοούν με πολύ καλύτερο και ασφαλέστερο τρόπο την επιδιωκόμενη κερδοφορία του επενδυόμενου κεφαλαίου. Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα επιστροφής στην προ μνημονίων κατάσταση. Γι' αυτόν βασικά τον λόγο επιβλήθηκαν τα μνημόνια - για τη μη δυνατότητα επιστροφής στην όποια προηγούμενη κατάσταση.
Οσοι υπόσχονται τέτοιου είδους επιστροφές είναι συνειδητά απατεώνες, αγύρτες και άτομα που διατείνονται ότι πάντοτε ήταν μόνιμοι ιδιοκτήτες της εξουσίας. Οι παγκόσμιες ανακατατάξεις, οι μάχες για την κυριαρχία σε παγκόσμια κλίμακα μας λένε ότι οι ισχυρισμοί αυτοί είναι εκτός πραγματικότητας και ότι μια νέα κατάσταση γεννιέται που δεν βασίζεται στο ότι ο νικητής παίρνει τα πάντα (το γνωστό δόγμα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος zero-sum game), αλλά στο ότι οι συμμετέχοντες σε μια αναδιάταξη έχουν όλοι να κερδίσουν.
Οι υποσχόμενοι τέτοιες ελπίδες είναι απλά πωλητές ελπίδας χωρίς αντίκρισμα, πατώντας στη συστηματική καλλιέργεια της εξατομίκευσης και του ναρκισσισμού στις κοινωνίες στα λίγα χρόνια πριν από το 2008 (βλέπε τράπεζα Λίμαν Μπράδερς κ.λπ). Τότε οι ομάδες εκείνες κατάπιαν το χάπι.
Στις μέρες μας δεν υπάρχει κανένα περιθώριο, εκτός από τη διάχυτη φτωχοποίηση των περισσότερων κοινωνικών στρωμάτων, όπως κατά τη διάρκεια των ετών 2010-2014.
Μανώλης Χαιρετάκης - ομότιμος καθηγητής Τμήματος ΕΜΜΕ Πανεπιστημίου Αθηνών
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου