Βλέπεις και ακούς πολλά και διάφορα αυτές τις μέρες τις μετεκλογικές που συνέπεσε να είναι και προεκλογικές. Το κοντό του και το μακρύ του, που λένε, ο ένας και ο άλλος.
Καθένας με τον σοφό λόγο και τη σωστή επιλογή, και όποιος δεν τα δέχεται, κακό του κεφαλιού του και καλά να πάθει. Λες και ό,τι πάθαμε, αλλά και ό,τι μένει να πάθουμε ακόμα ήταν και θα είναι προϊόν εκπεφρασμένης, ανόθευτης βούλησης. 'Η λες και όσοι χαίρονται, ξέρουν γιατί χαίρονται, και όσοι λυπούνται, ξέρουν γιατί τα έχουν βάψει μαύρα.
Είναι δύο ιστορίες με τρύπες, παραβολές (κάπου, κάποτε τις άκουσα), που περίπου αποτυπώνουν τη σημερινή κατάσταση: πώς και γιατί φτάσαμε ως εδώ, ανεξαρτήτως βαθμού ευτυχίας ή θλίψεως, ποιες προοπτικές ανοίγονται από δω και πέρα.
Η πρώτη έχει να κάνει με μια τρύπα κάθετη στο έδαφος. Τη βλέπει κάποιος, πάει στέκεται από πάνω της και κοιτάει μέσα. Σε λίγο έρχεται κάποιος δεύτερος, βλέπει κι αυτός μες στην τρύπα. Σε λίγο, ένας τρίτος… ένας τέταρτος… ένας πέμπτος. Κάποτε, καμιά δεκαριά ολόγυρα στην τρύπα, βλέπουν μες στην τρύπα. Μετά από ώρες, κάποιος απορεί: «Μα καλά, τι κοιτάμε τόση ώρα μες στην τρύπα;»…
Η άλλη ιστορία συμβαίνει σε οριζόντια τρύπα στο προαύλιο ψυχιατρείου: Ο ψυχίατρος βλέπει απορώντας ασθενή να κάθεται με τις ώρες, επί μέρες, και να βλέπει από τρύπα στη μάντρα του περίβολου. Τον πλησίασε μια μέρα. «Μπορώ να δω κι εγώ;». Πρόθυμα ο ασθενής παραχώρησε τη θέση του, είδε ο γιατρός από την τρύπα και γύρισε απορώντας: «Δεν βλέπω τίποτα!». Και ο ασθενής: «Εγώ δέκα χρόνια ψάχνω να δω κάτι. Κι εσύ θέλεις με την πρώτη;».
Πέτρος Μανταίος
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου