Υπάρχει ένα είδος καβουριού που το βλέπουμε παντού στις παραλίες το καλοκαίρι. Είναι εκείνο το μικρό αρθρόποδο που μπαίνει μέσα στα άδεια κοχύλια, τα κάνει σπίτι του και βγαίνει μόνο όταν δεν χωράει πια, για να μπει σε κάποιο μεγαλύτερο κούφιο κέλυφος.
Αυτό το μικρό πλάσμα λέγεται Καβούρι-Ερημίτης (Hermit Crab). Ολοι το έχουμε πιάσει και έχουμε σκύψει να το παρατηρήσουμε. Συνήθως το αφήνουμε πάλι στην ησυχία του. Στην ερημιά του. Ισως το κάνουμε από οίκτο ευχαριστώντας την τύχη μας που γεννηθήκαμε σοφοί άνθρωποι και όχι μια τόσο ασήμαντη, ταλαίπωρη ύπαρξη.
Κι όμως σήμερα, το γένος του Homo Sapiens δείχνει να εξελίσσεται ραγδαία σε ένα τέτοιο πλάσμα. Κλεισμένοι ο καθένας στον εαυτό του, μέσα σε ένα καβούκι άλλοτε κυνισμού, άλλοτε θυμού, άλλοτε ναρκισσισμού, κουβαλάμε ο καθένας ατομικά, σέρνοντάς το μάλιστα με κόπο, το βαρύ όστρακο του μικρόκοσμού μας γιατί θέλουμε να μας προστατεύει από τους κίνδυνους του άγριου βυθού που με τόση σοφία γενεές επί γενεών φτιάξαμε. Ο βυθός μας όμως, όσο νερό και να έχει, τις ίδιες ρυτίδες με την έρημο σχηματίζει.
Το καβούκι μας δεν το αφήνουμε για κανέναν λόγο. Κάποιες φορές ίσα που βγάζουμε το κεφάλι μας για να βγούμε μια selfie, με φόντο φυσικά το καβούκι μας, καμαρώνοντας πολύ και κοινοποιώντας το στα άλλα καβούκια. Σκυμμένοι όλο και περισσότερο πάνω από μια οθόνη κινητού-υπολογιστή οχυρώνουμε πιο πολύ το καβούκι μας, που το έχουμε διακοσμήσει με άκαμπτες πεποιθήσεις, με ακλόνητες βεβαιότητες και πάνω από όλα με περιφρόνηση για το καβούκι του άλλου. Κόλαση είναι το καβούκι του άλλου...
Κι όταν τυχόν τα καταφέρουμε και μεγαλώσουμε το Εγώ μας τόσο ώστε δεν χωράμε πια στο κέλυφος που έχουμε με κόπο κουβαλήσει ώς τώρα, τότε ασφυκτιούμε. Θέλουμε ένα μεγαλύτερο κι ας έχει πιο πολύ κόπο στο κουβάλημα. Ενα που να χωράει περισσότερο Εγώ, περισσότερο θυμό, περισσότερες ανασφάλειες, ώστε να μας προσφέρει περισσότερη ασφάλεια από... από τον αστάθμητο παράγοντα. Από τις ανασφάλειές μας. Λογικό δεν είναι;
Επειδή δε η κρίση έκανε το εγχείρημα εξασφάλισης μεγαλύτερου κελύφους όλο και δυσκολότερο μπήκαμε ακόμη πιο βαθιά στο καβούκι μας φοβισμένοι και στριμωγμένοι. Ο καθένας σε ένα καβούκι κι ούτε καν πλέον σε έναν κοινό βυθό. Ο καθένας στο ενυδρείο του...
Θα ρωτήσει κάποιος: Από πρωτεύον θηλαστικό γίνεται κανείς να εξελιχθεί σε καρκινοειδές αρθρόποδο; Ο Δαρβίνος θα έσκιζε τα πτυχία του και θα έφευγε μετανάστης. Θα πήγαινε κολυμπώντας πίσω στα Γκαλαπάγκος... Κι όμως γίνεται. Γιά να κοιτάξουμε γύρω μας. Γιά να δούμε στον καθρέφτη. Το νέο υβρίδιο μάλιστα πολλαπλασιάζεται και μεταλλάσσεται χειρότερα κι από τη γρίπη.
Κάποιος τρίτος παρατηρητής θα μας έβλεπε με οίκτο ή με απέχθεια όπως ακριβώς βλέπουμε κι εμείς εκείνο το... έρμο το αρθρόποδο. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα πιάσετε ένα τέτοιο ασήμαντο πλάσμα, κάντε έναν κόπο. Δείτε πιο προσεκτικά. Παρατηρήστε ξανά το σκληρό περίτεχνο καβούκι του, το εύθραυστο εφήμερο σώμα του, τις δαγκάνες του. Πλησιάστε και δείτε το αγχωμένο βλέμμα του. Δείτε πόσο του μοιάζουμε. Δείτε πόσο μας μοιάζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου