«Κι αυτός ο άνθρωπος! διαρκώς ακριβαίνει…»

Αν η δικτατορίες, μονίμως χειρότερες, κρύβουν το κακό «ντε φάκτο», «στα σύγχρονα πολιτικά συστήματα η αντιπαράθεση των πολιτικών ρητορικών δεν έχει ως σκοπό να αντιμετωπιστεί το κακό αλλά μάλλον να μην έρθει στην επιφάνεια», είναι μία από τις θέσεις θέσφατα της κριτικής πολιτικής θεωρίας. Κι αν αυτό αφορά στο βάθος και στο πλάτος όλα δυστυχώς τα πολιτικά συστήματα, αφορά και την τωρινή Ελλάδα. Πολλά είναι λοιπόν τα θέματα που προβάλλονται σε όλα τα προεκλογικά στασίδια. Αλλά σε αυτά δεν ανήκουν κάποιες κρυμμένες πλευρές της πραγματικότητας, κρυμμένες πλευρές της ζωής. Κι ανάμεσα τους, ανάμεσα στις πιο άδικες και ξεχασμένες, δυο λέξεις: «Εργατικά Ατυχήματα».

Από μια άποψη είναι αναμενόμενο: «Κι ύστερα ο άνθρωπος παρατρώει φαΐ, γι’ αυτό κι ο άνθρωπος διαρκώς ακριβαίνει…» έγραψε ο Μπρεχτ, υπαινισσόμενος μια αλήθεια που επικαιροποιείται κι εντείνεται στα χρόνια που το μινιμαλιστικό κράτος του νεοφιλελευθερισμού καταργεί ή μειώνει όλα τα δικαιώματα πλυν της καταστολής... Και πράγματι, όποιος δει με εντιμότητα τα στατιστικά (και όλοι οι απατεώνες του κόσμου ωχριούν μπροστά στον άνθρωπο που είναι πρόθυμος να ξεγελά τον εαυτό του, έγραψε ο Ντίκενς) συνειδητοποιεί πως συμβαίνει ένα εργατικό ατύχημα ανά 3 σχεδόν ημέρες στην Ελλάδα της «μεταμνημονιακής προόδου». Τουλάχιστον στις 19/6 ξημέρωμα που γράφεται αυτό το άρθρο αυτό συμβαίνει. Και πολλά από αυτά είναι και θανατηφόρα. Βέβαια who cares καθότι αλλοδαποί οι περισσότεροι... Το πιο τραγικό ήταν το τελευταίο στο κοτοπουλάδικο που τον πήρε το μηχάνημα και βρήκαν μόνο τα πράγματα του... Φυσικά δημοσιοποιήθηκε αφού πέρασε των Ελλήνων το Πάσχα το ιερό... (άραγε κάποιοι φάγανε πολύ νόστιμα κοτομπιφτέκια φέτος;).

Το ακόμη τραγικότερο είναι πως «Εργατικά (να ’χαμε να λέγαμε) Συνδικάτα» (με τιμητική εξαίρεση κάποια με ταξικό προσανατολισμό, κυρίως του ΠΑΜΕ αν και το κόμμα μήτρα τους δεν το ψηφίζω) δεν κάνουν όχι μόνο αγωνιστικές ανακοινώσεις ή κινητοποιήσεις αλλά ΟΥΤΕ ΚΑΝ απεργία ή στάση την ημέρα ή έστω την ώρα της κηδείας του συναδέλφου τους…

Η εντατικοποίηση της παραγωγής, η μείωση στα μέτρα υγείας και ασφάλειας, η καθήλωση του προσωπικού, ιδίως του εργολαβικού, λέξεις κενές στο χαρτί που όμως μεταφράζονται στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα της εργοδοσίας από τα φραουλοχώραφα μέχρι τα πτηνοσφαγεία οπού η ανθρωπότητα εξευτελίζει τις υπόλοιπες μορφές ζωής δίχως όρια και μέτρο, κι από τις οικοδομές μέχρι τους ΟΤΑ, έχει χτυπήσει κόκκινο, καθώς έτσι βγαίνει περισσότερο κέρδος. Κάτω από τη λογική του κόστους λιανίζονται άνθρωποι, ζώα, δάση, ο πλανήτης ολόκληρος όσο αυτό μεταβαίνει, πολλαπλασιαζόμενο, από την μικροκλίμακα στην μακροκλίμακα… Κάτω από την λογική της σιωπής υμών και ημών το λιάνισμα νομιμοποιείται ή έστω συνεχίζεται απρόσκοπτα. Κάτω από την λογική του πολιτικού κόστους το ‘απρόσκοπτο’ γίνεται συνήθεια, γίνεται μέλλον, γίνεται «μοίρα».

Αλλά η μοίρα δεν είναι αναπόδραστη. Δεν πρέπει να είναι. Την "ηθική των αφεντικών" την αντιπάθησα όσο και την "ηθική των δούλων". Μια τρίτη ηθική έβλεπα να διαμορφώνεται μέσα μου: Δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται» έλεγε ο Γκόργκι. Ας μην αποστρέφουμε άλλο το βλέμμα. Ας μην αδιαφορούμε. Αφορά τώρα «τους άλλους» και «τα άλλα». Κι όμως! Αφορά και μας. Αφορά και τα παιδιά μας. Αφορά και τις ελπίδες μας για μια άλλη διακυβέρνηση ό,τι κι αν ψηφίζουμε. Κι ας μην περιμένουμε άλλοι ή μεγάλα τραστ να του δώσουν την δημοσιότητα που του αξίζει. Ας απαιτήσουμε αληθινά νομικά πλαίσια απέναντι σε αυτούς που (ασυγχώρητα) αδιαφόρησαν ή δεν προσπάθησαν όσο έπρεπε, κι απέναντι σε αυτούς που αν έρθουν, κακά τα ψέματα, θα τα αποδιαρθρώσουν ακόμη πιο πολύ, πισωγυρίζοντάς μας πιθανότατα (ή βεβαιότατα) ακόμη περαιτέρω. Ας αιτηθούμε υπογραφές, ας κατέβουμε μια φορά και γι’ αυτό αποκλειστικά στον δρόμο. Η σιωπή παραμένει αλλιώς το ισχυρότερο όπλο στα χέρια του κακού όπως έγραψε η M. Magre στο αίμα της Τουλούζης. Κι αυτό, φοβάμαι κι ελπίζω, δεν είναι άσχετο από τα μάτια και τα χέρια τα δικά μας.

 

Ελένη Καρασαββίδου

Πηγή: tvxs.gr