Ένας και μόνο έπρεπε να είναι ο λόγος που οφείλουμε να πάμε να ψηφίσουμε, και αυτός δεν είναι άλλος από την αυτοδιοίκηση, εάν βεβαίως έχει κάποιο νόημα ακόμη ο όρος αυτός. Ουδείς διοικεί τον εαυτό του ή το χωριό του ή την πόλη του διότι έχει μάθει να ζει, να ζούμε, ετερόφωτα· κάτι μας ξινίζει όταν αναγκαζόμαστε να κοιτάξουμε μέσα μας, κάτι μας απωθεί να αναγνώσουμε εαυτούς και τον τόπο μας.
Ο τόπος διοικείται από τον κεντρικό του χώρο, ήγουν το κράτος, αυτό το τέρας, που αφαιμάσσει τους πολίτες και τους μεταμορφώνει σε υπηκόους, ευάλωτους και ευένδοτους στο να μη χρησιμοποιούν τις δικές τους δυνάμεις. Αμα δεν υπάρχει το ρευστό, τι να σου κάνουν και οι τοπικοί άρχοντες (έχουν όμως ένα ύφος και παίρνουν κάτι πόζες... να ανατριχιάζεις).
Είναι ένα καλό ότι ο κάθε υποψήφιος κοινοτικός πρόεδρος δεν είναι υποχρεωμένος να δηλώσει με ποιου δήμαρχου το μέρος είναι, ότι μπορεί να κατέρχεται στον εκλογικό αγώνα μόνος του και απελευθερωμένος από κομματικές ή άλλες εξαρτήσεις.
Το θέμα όμως είναι ότι δεν έχει καμία επιρροή ο λόγος του, όταν εκλεγεί στα δημοτικά συμβούλια του ευρύτερου, τεράστιου δήμου – αυτής της χοάνης, που αλέθει συνειδήσεις και αδυναμίες, συνοικισμούς και χωριά, βουνά και μικρές παραλίες.
Στα χωριά, μικρά ή μεγάλα, ξέρεις με ποιον έχεις να κάνεις διότι είσαι σε καθημερινή επαφή μαζί του. Μπορείς να ξέρεις τις ικανότητες του καθενός, πόσο ώριμος και οξυδερκής (μπορεί να είναι), πόσο δραστήριος, πόσο ενδιαφέρεται πραγματικά για τον μικρό του τόπο· τόπο συνήθως έρημο και εγκαταλελειμμένο, αποτέλεσμα της κρατικής ακηδίας και του αφόρητου εξαστισμού του ελληνικού πληθυσμού.
Συμβαίνει όμως και το εξής: άνθρωποι που είναι ικανοί αλλά που δεν ανήκουν σε κομματικούς μηχανισμούς δεν είναι προτιμητέοι από τους «ξένους», από εκείνους δηλαδή που ναι μεν κατάγονται από το χωριό, τα κουμάντα τους όμως τα κάνουν σε άλλες πόλεις σε ξένους τόπους· και πολλοί απ’ αυτούς είναι σαν μια γροθιά και επηρεάζουν τις εξελίξεις. Οφείλει να έχει κανείς στενές επαφές με τον τόπο καταγωγής του, να γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα, ειδάλλως ας κάτσει στην αστική του φωλιά.
Κάνουν κι ετούτο οι «ξένοι»: στη θέση του υποψηφίου βάζουν ένα στουρνάρι, που δεν έχει καμία επαφή με το χωριό και που είναι τελείως ακοινώνητος και τον αναδεικνύουν πρόεδρο –και άσε τους νέους του χωριού να τραβάνε τα μαλλιά τους και να μην μπορούν στην ουσία να αντιδράσουν· έτσι λέει ο νόμος, τι να κάνουμε.
Για δες λοιπόν, να κανονίζουν τις τύχες ενός χωριού άνθρωποι που δεν έχουν καμία γνώση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι μόνιμοι κάτοικοι και απλώς ικανοποιούν τη ματαιοδοξία τους και επιδεικνύουν την ισχυρή «κομματοσύνη» τους.
Λέγαμε κάποτε για την αυτοδιοίκηση τα καλύτερα (κύτταρο της δημοκρατίας και άλλες μεγαλοστομίες). Τώρα έχουμε χάσει τις λέξεις και τις ελπίδες, που θα μπορούσαν να φανούν άμα λειτουργούσε αυτή η αυτοδιοίκηση. Κρίμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου