Από τα πιο ανησυχητικά πράγματα που είδα τελευταία ήταν ο αστυνομικός που (παρά τον κανονισμό που το απαγορεύει σε ιδιώτες) χαιρέτησε επίσημα τον «φιλάνθρωπο» ολιγάρχη Ιβάν Σαββίδη... Να κάνουμε το επικίνδυνα αντιδημοφιλές ζητώντας από τους οπαδούς να σκεφτούν: Οτι το μινιμαλιστικό κράτος του άκρατου νεοφιλελευθερισμού δημιουργεί νέες μορφές εξουσίας και αποπειράται να δομήσει νέου είδους κοινωνικά υποκείμενα που δεν θα χρειάζονται τους πολιτικούς μεσάζοντες.
Ότι σε λίγα χρόνια ενδέχεται να ανταγωνίζονται για την πρωθυπουργία ο «φιλάνθρωπος Πειραιά» και ο «φιλάνθρωπος Θεσσαλονίκης» και τα γεωπολιτικά μπλοκ που εκπροσωπούν, ότι οι έτσι κι αλλιώς παραπαίουσες πολιτικές κουβέντες θα έχουν φτάσει στο τέρμα αντικαθιστάμενες από κραυγές οπαδικών στρατών που φυσικά δεν θα 'χουν σχέση με τους «παλαιάς σχολής» οπαδούς και τις παλαιάς κοπής ομάδες που αγαπήσαμε, μα θα αναστηλώνουν ως συλλογικοί φαλλοί κάθε είδους συντήρηση (με πρώτο πείραμα μικρής κλίμακας στη χώρα μας τη Φιλαδέλφεια και το γήπεδο με το πιο κιτς όνομα στην Ευρώπη) ίσως τώρα δεν σας λέει τίποτα.
Ίσως η φράση «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας» δεν σας χτυπάει καμπανάκι, ίσως να γλεντάτε τα τρόπαια στους δρόμους, ίσως βαριέστε «θεωρίες» όπως αυτές κορδωμένοι γιατί (σε μια διαδικασία ταξικής και ψυχολογικής αντιμεταβίβασης) ταυτίζεστε με τους δυνατούς και παίζετε στο φαντασιακό σας κι εσείς με τα «μύρια» («το θέμα είναι γνωστό: η επιθυμία δεν ικανοποιείται τόσο εύκολα... είναι ό,τι πιο πραγματικό έχει το υποκείμενο και ως εκ τούτου το πιο μοναδικό» έγραψε ο Λακάν περιγράφοντας την αυτόβουλη χειραγώγηση σε μια φράση), ίσως δεν παίρνετε πρέφα πόσο οι συλλογικότητες αντικαθίστανται αργά και σταθερά από συσσωματώσεις συγκεκριμένου είδους και αισθητικής, κουρασμένοι κι απογοητευμένοι όλοι κι όλες μας από το «πριν», μη βλέποντας το πολύ βαρύτερο «μετά» που (αν χρειαστεί) έρχεται.
Ίσως δεν έχετε ακόμη τη γεύση του χώματος στο στόμα και το βάρος του φτυαριού στο χέρι κι ας σκάβουμε, εν μέσω ασμάτων, τη γη που μπορεί να θάψει τους απογόνους μας, αλλά εκείνη η ενοχλητική (άρα ουσιαστική) παραβολή του Σαραμάγκου για τη χώρα των τυφλών («κλεμμένη» άραγε δημιουργικά από τον Χ. Γουέλς) όπου μια εξουσία τυφλών κυβερνά τυφλούς (και συγγνώμη από τους συμπολίτες μας με τη σωματική αναπηρία μα συχνά τη βαθιά ψυχική όραση), κάτι μας ψιθυρίζει στο αυτί... Ισως το να αντισταθούμε στην ανάγκη μας για νίκη πάση θυσία, στην ίδια την εκποίηση του εαυτού μας που βαίνει εναντίον μας. «Αναπνέουμε στο ίδιο σκοτάδι κι όμως ο καθένας αλλιώς παραπατά, βρε αδερφέ, άλλα βήματα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου