Έχει γίνει κοινός τόπος ότι το κράτος είναι ανεπαρκές και ανίκανο να ασκήσει κοινωνική πολιτική και να ανακουφίσει κάπως την καθημερινή ζωή των πολιτών. Το ίδιο ανίσχυρη και αδρανής εμφανίζεται η Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι πολίτες σηκώνουν τα χέρια και κλαίνε την κακή τους μοίρα. Βλέποντας αυτό το χάλι παίρνουν πρωτοβουλίες και παρεμβαίνουν, ταράσσοντας τα λιμνάζοντα ύδατα της πολιτικής ζωής.
Αγανάκτησαν οι άνθρωποι από το απηρχαιωμένο δίκτυο και προσπαθούν μ' αυτόν τον τρόπο να ευαισθητοποιηθούν οι κάτοικοι της πόλης και να απαιτήσουν συλλογικά τον εκσυγχρονισμό των συγκοινωνιών, αφού είναι τοις πάσι γνωστό ότι «οικονομική και κοινωνική (και πολιτισμική θα προσθέταμε) κρίση έχει προκαλέσει καταλυτικές μεταβολές στην καθημερινότητά μας έχοντας επιφέρει περιορισμούς στις μετακινήσεις και αλλαγές στις προσωπικές επιλογές μας για τον τρόπο μετακίνησης.
Παράλληλα η πόλη μας υποφέρει από μόνιμη κυκλοφοριακή ασφυξία εξαιτίας της εκτεταμένης χρήσης του Ι.Χ., όχι μόνο στο κέντρο της αλλά και σε πολλές συνοικίες. Η ύπαρξη ενός εκτεταμένου και οικονομικού δικτύου αστικών συγκοινωνιών είναι η μόνη λύση που διαθέτει η τοπική κοινωνία για να προσφέρει τη δυνατότητα πρόσβασης σε όλα ανεξαιρέτως τα μέλη της και να προστατεύσει αποτελεσματικά το περιβάλλον και τις γειτονιές από την επέλαση των Ι.Χ.».
Μάλιστα. Συμφωνούμε ότι οι αστικές συγκοινωνίες έπρεπε να διαμορφώνουν εκτεταμένη και φτηνή μετακίνηση όλων των πολιτών, σε όλες τις πόλεις της χώρας, συμβάλλοντας έτσι στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής της καθημερινότητας (οικολογική ισορροπία, πρόσφορη ανταλλαγή πληροφοριών, περισσότερες πολιτιστικές εκδηλώσεις, αμεσότητα στις επαφές κ.ά.).
Τι διεκδικούν οι πολίτες της Πάτρας; Αναδιάρθρωση των λεωφορειακών γραμμών, μεταξύ άλλων, και επανασχεδιασμό των υφιστάμενων ώστε να συμβαδίζουν με την πολεοδομική επέκταση της πόλης.
Επίσης: βελτίωση του επιπέδου εξυπηρέτησης των ατόμων με αναπηρία (ΑμεΑ), αναδιάρθρωση των στάσεων και των τερματικών σταθμών, πίνακες δρομολογίων σε κάθε στάση για άμεση ενημέρωση των πολιτών, λειτουργία περισσότερων μεταμεσονύχτιων δρομολογίων, τουλάχιστον Παρασκευή-Σάββατο, καθιέρωση ενιαίας τιμής εισιτηρίου, επιδοτούμενα εισιτήρια για μακροχρόνια ανέργους, ανάκληση των πρόσφατων αυξήσεων κ.ά.
Μ' άλλα λόγια, διεκδικούν τα αυτονόητα για ένα τουλάχιστον σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, όπως οι κυβερνήσεις επαίρονται ότι είναι. Εδώ που τα λέμε, φτάσαμε να θεωρούμε ριζοσπαστικό (και επαναστατικό;) το αυτονόητο...
Ευχάριστες κι ευπρόσδεκτες τέτοιες πρωτοβουλίες. Δείχνουν ότι η ζωή συνεχίζεται, ότι, παρά την ασφυξία και την κρατική ανυπαρξία, υπάρχει χώρος, μέσα στην ίδια την κοινωνία, να γίνουν σημαντικά και ουσιαστικά πράγματα, να βελτιωθεί η ίδια η ζωή. Αυτού του είδους οι κινητοποιήσεις αναδεικνύουν το πόσο παρεμβατική μπορεί να είναι μια συλλογικότητα, διαχέοντας ταυτόχρονα την ελπίδα για την επιτυχία ενός κοινωφελούς σκοπού (έργου).
Ευχής έργο θα ήταν να ξεπηδήσουν κι άλλες τέτοιες πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις: ειρηνικές, ουσιαστικές, εφαρμόσιμες, μακριά από θεωρίες και ουτοπίες που ικανοποιούν μόνο όσους τις εκστομίζουν. Η μετακίνηση με τις αστικές συγκοινωνίες θα όφειλε να είναι ευφρόσυνη, διασκεδαστική, εύκολη· άφθονη και φτηνή, μακριά από τη χρήση των ρυπογόνων αυτοκινήτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου