Ας μιλήσουμε πολιτικά για τα «ΑΜΕΑ»…

Βούιξε ο τόπος λοιπόν από όσους-και πολύ σωστά- ενοχλήθηκαν από τις δηλώσεις κ. Πολάκη. Ο κ. Πολάκης που ακόμη κι όταν έχει κατ’ ουσίαν δίκιο το χάνει με τον τρόπο που αντιδρά. Βέβαια, στην περίπτωση του κ. Κυμπουρόπουλου δεν έχει δίκιο. Γιατί το δίκιο και το άδικο δεν είναι έννοιες μεταφυσικές, νοηματοδοτούνται και αξιολογούνται πάντοτε εντός ενός συγκεκριμένου πλαισίου, που κι αυτό με την σειρά του αποτυπώνει μα και καθορίζεται από τις εκάστοτε κοινωνικοπολιτικές συντεταγμένες. Κλισέ, αλλά από τα κλισέ που γίνονται τέτοια επειδή είναι αληθινά, όχι επειδή είναι εύκολα. Οι λέξεις έτσι, όπως κι οι φράσεις, δεν πρέπει να διαβάζονται ούτε να κατανοούνται «εν κενό»: Η φράση-ατάκα περί «ίσων ευκαιριών» πχ θα παραμένει κενή περιεχομένου όσο δεν συμπεριλαμβάνει τις λεγόμενες «αφετηριακές ανισότητες» κι όσο δεν ευαγγελίζεται την αντιμετώπισή τους.

Μπορεί ο κ. Κυμπουρόπουλος, λοιπόν, την ίδια στιγμή που ζητά ίσες ευκαιρίες, να συντάσσεται με τον (οικονομικά) νεοφιλελεύθερο Μητσοτάκη που εξ ορισμού η αντιμετώπιση των αφετηριακών ανισοτήτων «δεν αποτελεί αγαπημένο θέμα του» (κάτι για το οποίο ενώ είναι δικαίωμά του μπορεί να δεχθεί πολιτική κριτική και όχι προσωπική επίθεση) αλλά κι ο κ. Πολάκης, στην προσπάθεια του να του την πει ακριβώς γι’ αυτό, διαπράττει το ίδιο. «Θα κάνατε αίτηση όπως οι άλλοι και δεν θα μπαίνατε ως ΑΜΕΑ» του επιτίθεται μέσω τουίτ για μια θέση σε Νοσηλευτικό Ίδρυμα. Κατ’ ουσίαν απαντά στο όνομα της αριστεράς με τον πιο ακραιφνή νεοφιλελευθερισμό, αφού αυτά λένε όσοι δεν κατανοούν τις παρεμβάσεις υπέρ των «ΑΜΕΑ», των γυναικών, των προσφύγων, και άλλων ομάδων που ξεκινούν από πιο πίσω στον οικονομικό και κοινωνικό «βατήρα». Είναι χαρακτηριστικό πως ο αξιόλογος «ΑΜΕΑ» ακτιβιστής Ρέλας που κατεβαίνει στις Ευρωεκλογές με το κόμμα του Πολάκη δεν απάντησε στον κ. Κυμπουρόπουλο ως καθ ύλην αρμόδιος κι ας έχει καταφανώς άλλη θέση στο ζήτημα της αναπηρίας, ίσως γιατί σέβεται και άρα κατανοεί το νόημα της αλληλεγγύης. Αλλά ο κ. Πολάκης (που στις υπόλοιπες πολιτικές του πράξεις έχει και αξιόλογες στιγμές και παρεμβάσεις) είναι πολύ άνδρας (ήτοι αλάνθαστος και «μπεσαλής» σε αντίθεση με τους κίβδηλους επικριτές του) για να κατανοήσει, να αντιμετωπίσει και να διορθώσει το λάθος του, είτε αφορά το τσιγάρο σε κλειστούς χώρους, είτε επιθέσεις αυτού του είδους. Οπότε από εκεί (αν και προφανώς θα έπρεπε λόγω της θεσμικής του θέσεις) δεν έχεις απαιτήσεις.

Από εκεί που έχεις όμως απαιτήσεις είναι από όσους μετέχουν στον πολιτικό διάλογο γύρω από το επίμαχο τουίτ. Δηλαδή από εμάς τους υπόλοιπους, αρχίζοντας από τις κομματικές συλλογικότητες, τους πολιτικούς ταγούς (και των ΑΜΕΑ συμπεριλαμβανομένων… ας δούμε όσοι κι όσες βγήκαν στο όνομά τους τι έπραξαν για την συλλογικότητα που εκπροσωπούν…), και προχωρώντας στις δημοσιογραφικές προσωπικότητες και τελειώνοντας με τους περιστασιακά ευαίσθητους πολίτες. Να διευκρινίσω ότι αυτό το κείμενο δεν γράφεται με την αγιαστούρα στα χέρια (μια χαρά ελατώμματα έχω κι εγώ) γι αυτό και θα εστιαστεί στην πολιτική διάσταση σεβόμενο επί προσωποικού τους και τις ανθρώπους. Γράφεται επίσης από άτομο που έχει ασχοληθεί στο παρελθόν με το κίνημα των ΑΜΕΑ, όρος που δέχεται σφοδρή κριτική από τους ακτιβιστές του χώρου.

Λοιπόν, ας μιλήσουμε πολιτικά για τα ΑΜΕΑ! Όσοι ωρύονται και από τις δυο μεριές, ας μας πουν: Έχουν συμβάλλει σε μια κοινωνία που σέβεται τα δικαιώματά τους; Έχουν για την προσωπική τους βόλεψη παρκάρει σε θέση ή σε διάβαση για τα ΑΜΕΑ; Έχουν εξασφαλίσει (αληθινή) προσβασιμότητα πχ σε όλα τα εκλογικά Τμήματα στις επερχόμενες εκλογές; Υπάρχει ουσιαστική τους προώθηση στην αγορά εργασίας; Μπορούν να απολαμβάνουν πολιτιστικά προϊόντα όπως οι υπόλοιποι/υπόλοιπες; (το τελευταίο πχ λεωφορειάκι μεταφοράς τους σε αρκετούς Δήμους είναι πριν της 10 το βράδυ, ενώ πολλές διασκεδάσεις των ενήλικων έχουν ωράρια άλλα). Μπορούν να έχουν μια ισότιμη κοινωνική και προσωπική ζωή; Πόσοι, αφού εισέλθουν στα ΑΕΙ, μπορούν να τελειώσουν λόγω της πληθώρας των ιδιαίτερων προβλημάτων τους; Οι εκπρόσωποι των ΑΜΕΑ ως τώρα τι έχουν κάνει για το κίνημα τους πέρα από το να δεχθούν να γίνουν (με το αζημίωτο επί προσωπικού) τα βολικά κερασάκια σε μια μπαγιάτικη τούρτα ώστε να ακκίζονται κόμματα και ψηφοφόροι ως φιλάνθρωποι και φιλελεύθεροι ή προοδευτικοί και κινηματικοί; Οι «Σύλλογοι των ΑΜΕΑ» δρουν ως κινήσεις βάσης ή ως κομματικοί μηχανισμοί, απόμακροι κι απονευρωμένοι από τον αληθινό σπαραγμό των συμπολιτών τους με παρόμοια προβλήματα; Ακόμη, στην εποχή μας, ο νεοφιλελευθερισμός (και όσοι/όσες τον ακολούθησαν είτε από ιδεολογική είτε από «προσωπική» επιλογή) καλυτέρευσε ή χειροτέρεψε την θέση των «ΑΜΕΑ»;

Οι μειονότητες γενικότερα (από τις γυναίκες ως τους μετανάστες κι από τους πολίτες με αναπηρία ως τους γκέι κ.ά), κακά τα ψέματα, και παρόλο που έχουν γίνει, και όχι μόνο από ένα κόμμα, διορθωτικές (μα ανεπαρκείς) κινήσεις, χρησιμοποιούνται συχνά για να δομήσουν μια κοινωνική συνοχή στα μέτρα είτε των κυρίαρχων είτε των ενταγμένων. Και η ετερότητα γίνεται πολύ ευκολότερα αποδεκτή όταν είναι ομοιότροπη, όταν αντί να απειλεί την βολή μας μάς μοιάζει ή μας επιβεβαιώνει. Αυτός λοιπόν ο (στις περισσότερες περιπτώσεις) καννιβαλιστικός (και βαθιά κωμικός παρά την τραγικότητά του, αφού μέχρι κι ο Χίος αντέδρασε στην λεκτική βία του Πολάκη!!!) διάλογος γύρω από το επίμαχο τουίτ αυτήν την κομματική και προσωπική επιβεβαίωση προσδοκούσε από όλες τις μεριές, με παρεμβάσεις οπαδών που κάλυψαν κατά πολύ κάποιες πολύ αξιόλογες επισημάνσεις και παρεμβάσεις. Όχι την δικαίωση των ΑΜΕΑ… Που παρεπιπτόντως θα έπρεπε να λέγονται «Πολίτες με Αναπηρία», όπως επισημαίνει η Φανή Αθανασιάδου. Αυτός (με όλη την βαρύτητα του συμβολισμού και των αγώνων που φέρει από πίσω) θα έπρεπε να είναι ο πολιτικός όρος κύριοι και κυρίες. Όμως όπως υποχώρησαν τα κινήματα, υποχώρησαν και απόψεις σαν του Πιτσαράκη, που τόνιζαν κάποιες φωτεινότερες δεκαετίες, πως η αναπηρία είναι μονάχα ένα χαρακτηριστικό των πολιτών που την έχουν, και δεν αποτελεί από μόνη της αυτό που οι άνθρωποι αυτοί συνολικά είναι.

Αυτό, (το να τους αντιμετωπίσουμε ως πολίτες, το να φερθούν/ούμε ως Πολίτες) θα πρέπει να είναι, όχι σαν φράση, μα σαν κοινωνικά παρεχόμενη δυνατότητα από την πλευρά του συνόλου και των θεσμών του, όπως και σαν προσωπική στάση ζωής από την πλευρά των Πολιτών με Αναπηρία, το προσφερόμενο και το επιβαλλόμενο. Και από εσάς και από εμάς και από όλους. Και όχι τα ξεκατινιάσματα μέσω τουίτερ. Ας μιλήσουμε πολιτικά λοιπόν!

Ελένη Καρασαββίδου - πολίτης με ρεϋβοποδία

Πηγή: tvxs.gr