Μάης 2005, τελικός με την Μίλαν στην Πόλη.
◼“Πού θα τον δούμε;”
◼“Στο περίπτερο;”
◼“Στο περίπτερο.”
Και να’ μαστε στο περίπτερο. Μπροστά σε μια τηλεόραση, όσο ένα βιβλίο τσέπης. Τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος για το γούρι; Δύο νοματαίοι Λίβερπουλ, από την εποχή του μαγνητοφώνου.
Χάντρες η ζωή, μέγα μυστήριο η ζωή, που και που απλά η ζωή, όμως και πόσο γενναιόδωρη η ζωή!!!!
Το ημίχρονο κατακλυσμός. Όλοι το ξέρουμε. 3-0. Δύναμη ούτε να ψιθυρίσω. Δεν θυμάμαι αν ήπια ασπιρίνες.
◼“Που πας; “
◼“Φεύγω, δεν μπορώ άλλο. Θέλω να το δω μόνος.”
Την ώρα που εγώ έσερνα τα πόδια μου, στα διακόσια μέτρα ως το σπίτι, στο ημίχρονο στην Πόλη σκαρωνόταν ένας μύθος. Ένας μύθος που λέει πως ο Ραφα δεν έδωσε οδηγίες, είπε μόνο “ακούστε τον σεισμό.”
40000 τρόφιμοι έβγαζαν την ψυχή τους, τραγουδώντας με τα χούγια και τα χρώματα της γλώσσας του ο καθένας , το “You’ll never walk alone”. Σε όλη την ανάπαυλα. Δεν πρέπει να έχει ακουστεί πιο παράφωνα και σπαρακτικά ποτέ. Κάπως έτσι μαρμαρώνουν οι βασιλιάδες.
Μετά το προχθεσινό, πως να μην πεις δύο λόγια για την Πόλη;
Αργότερα ο Σισέ αποκάλυψε πως ο Τζέραρντ είπε στον Ράφα “σε παρακαλώ κόουτς, με αφήνεις λίγο μόνο με τους παίχτες μου;”
Δεν ξέρω τι άλλο έγινε, μπορεί στ’ αλήθεια, να υπάρχει κάποιος θεός μεθυσμένος, ο Τζέραρντ. Που έγινε αρχηγός στα 22 του. Που ήρθε ξαφνικά στα 17 του για να καλύψει το κενό του Ρέντκαμπ και τον έσβησε από την μνήμη μας. Ο ορισμός του αρχηγού, κυρία μου. Αυτός που ζήτησε τη στάχτη του να την σκορπίσουν στο χορτάρι του Άνφιλντ, αντάμα με του Σανκλυ.
Του Σάνκλυ, πάντα ένα με το ΚΟΠ. Αγέρωχο τοτέμ.
Του Πέισλυ, των 3 Πρωταθλητριών, που κουβαλούσε στην πλάτη, τους τραυματίες παίχτες του.
Υπάρχει κάτι σαν κατάρα, που θέλει κανέναν παίχτη που έφυγε από την ομάδα, να μην ξανάπαιξε τοπ ποδόσφαιρο. Λογικό, όταν έχεις λατρευτεί σαν θεός, πως να ξαναγίνεις άνθρωπος;
Στο μυαλό μου φέρνω τον Αλόνσο σαν εξαίρεση. Ίσως να υπάρχει και κάνας Λατινοαμερικάνος , που είχε κοντά όνειρα, να παίξει στην Μπαρτσελόνα πχ, δεν θυμάμαι.
Κι όσο για μας; Αυτοί είμαστε …
Την ιστορία μας την έγραψαν ναυτεργάτες που μετά τη δουλειά στο λιμάνι, φορούσαν την τραγιάσκα τους και έπιναν την χλιαρή μπύρα τους, νοιώθοντας ήδη πως φτιάχνουν την μεγαλύτερη οικογένεια του κόσμου.
Την ιστορία μας την έγραψαν παιδιά της εργατικής τάξης, που η βρετανική αστική τάξη τα έστελνε βορά σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του πλανήτη.
Η ιστορία μας γράφτηκε βασισμένη στην ενότητα, σοσιαλιστικά, χάρη στον πιο αγαπημένο δικτάτορα του κόσμου τον Σάνκλυ και από κάτι ασχημάντρες, στραβοκάνηδες, μουστακαλήδες σαν τον Σούνες και τον Χάιγουεη.
Την ιστορία μας την κουβάλησαν στην πλάτη τους, θαυματουργοί νάνοι σαν τον Κήγκαν και τον Νταγκλίς και την παρέδωσαν στα σπλάχνα μας, μέσω μιας μυστήριας έλικας του dna, στον Φόουλερ και στον Τζέραρντ.
Την ιστορία μας την έγραψαν οι νεκροί μας, που ετούτη η φαμίλια ποτέ δεν ξέχασε, ποτέ δε δέχτηκε ένα χτύπημα στην πλάτη , αλλά έμεινε εκεί για να τους δικαιώσει.
Την ιστορία μας την γράφουμε ακόμα με την υπομονή μας και με την ευκολία μας, να βαφτίζουμε θρύλους τους παίχτες μας γιατί μόνο εμείς ξέρουμε το βάρος της φανέλας μας.
Ερχόμαστε λοιπόν συνοφρυωμένοι , σταράτοι και ανόητα ρομαντικοί… να πάρουμε ξανά ότι είναι δικό μας.
Γιατί αυτό είμαστε ένας κόσμος μια ομάδα.
Μάιος 2019
Ο δεύτερος ημιτελικός με την Μπαρτσελόνα, ήταν σμίξιμο δύο εποχών. Της μιας που μισοκλείνει τα μάτια της κουρασμένη και της άλλης που ανατέλλει, υπό την μπαγκέτα ενός λουνάτικ Γερμανού. Δεν έχουμε λόγο να κρατάμε μυστικό, ότι είδαμε σε αυτόν.
Πάντα θα τα λέμε και όσο η λεπτομέρεια θα ξεθωριάζει, τόσο θα την ωραιοποιούμε και θα την μεγαλώνουμε.
Άσε τους άλλους να ψάχνουν τα χαμένα βίντεο, εμείς θα τα λέμε στα τραγούδια μας, σε αυτά που τώρα γράφονται για αυτόν. Έτσι κι αλλιώς αυτά μένουν σαν μαρτυρίες.
Πάμε ένα… “A liver bird upon my chest…”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου