Φοιτητικό ακίνητο

Φοιτητικές εκλογές είχαμε χθες και οι γραμμές αυτές γράφονται πριν καν τελειώσει η διαδικασία της ψηφοφορίας, η οποία κατά το πρόγραμμα ήταν να διαρκέσει μέχρι τις 7 το απόγευμα. Φοιτητικές εκλογές, αλλά ποιος νοιάζεται;

Η «προεκλογική» φοιτητική κινητοποίηση υποτονική, άνευ ουσίας, χωρίς ν’ αναδεικνύει κάποιο σοβαρό διακύβευμα, χωρίς να καταφέρνει να προτάξει κάτι που θα αφορά τον φοιτητικό και πανεπιστημιακό χώρο και θα αγγίζει την κοινωνία ευρύτερα.

Από αυτήν την κακόγουστη παράσταση, με κατασκευές από αφίσες και πανό που επικρέμανται επί των κεφαλών μας, μη και μας διαφύγουν τα συνθήματα της μιας ή της άλλης παράταξης, δεν προβάλλεται κάτι ουσιώδες, ούτε δημιουργείται ένα πλαίσιο ειλικρινούς και παραγωγικού διαλόγου, τόσο μεταξύ των φοιτητών όσο και ανάμεσα στους φοιτητές και την κοινωνία.

Κυριαρχούν κραυγαλέα, μαξιμαλιστικά, ανεδαφικά συνθήματα, που γεμάτα αρνητισμό εκπέμπουν μισαλλοδοξία, καταργώντας εν τη γενέσει οποιοδήποτε περιθώριο για συνεννόηση, συναντίληψη, σχεδιασμό κοινών δράσεων, επίλυση προβλημάτων και όχι εμμονή σε στείρες θέσεις και δημιουργία νέων προβλημάτων.

Δυστυχώς και φέτος η εικόνα και τα μηνύματα που εκπέμπονται από τον φοιτητικό χώρο είναι εντελώς αποθαρρυντικά. Οι φοιτητικές παρατάξεις σπαράσσονται μεταξύ τους, δεν καταφέρνουν να συνεννοηθούν όχι μόνο για τους στόχους και τους τρόπους δράσης του φοιτητικού κινήματος, αλλά ούτε καν για τον λόγο και τον ρόλο της ύπαρξής του. Σε ένα ανώτατο ίδρυμα, από τα κεντρικότερα της χώρας, οι φοιτητικές παρατάξεις δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν ούτε για τον τόπο και τον τρόπο με τον οποίο θα διεξαχθούν οι φοιτητικές εκλογές.

Επιπρόσθετα, στο τέλος της ημέρας οι φοιτητικές παρατάξεις δεν μπορούν να ομονοήσουν για τα εκλογικά αποτελέσματα. Κάθε φοιτητική παράταξη θεωρεί χρέος της να εκδώσει τα δικά της τοπικά ή συγκεντρωτικά αποτελέσματα κατανομής των ψήφων. Κι όμως, αρκεί να γνωρίζει κάποιος πρόσθεση και διαίρεση, πράξεις που μαθαίνουμε στο Δημοτικό, για να εξαχθούν τα αποτελέσματα. Δυστυχώς, οι φοιτητικές παρατάξεις επί σειρά ετών μένουν μετεξεταστέες και σε αυτό.

Το φοιτητικό κίνημα από φορέας ελπιδοφόρας πρωτοπορίας τόσο προδικτατορικά όσο και κατά τα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια, κατάντησε φοιτητικό ακίνητο: ένα συνονθύλευμα άναρθρων κραυγών προερχόμενων από άτομα που δεν ξέρουν καν γιατί κραυγάζουν και το μόνο που καταφέρνουν είναι να καταπνίγουν τις άπειρες δημιουργικές δυνατότητες που υπάρχουν και δεν χρειάζονται παρά ελάχιστο χώρο για να εκδηλωθούν. Αλλά, εις μάτην.

Οπως έγραψε και η Γαλάτεια Καζαντζάκη, και για το φοιτητικό ακίνητο ισχύει το «εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω».

Αδάμ Αδαμόπουλος - (Ph.D.)2, επίκουρος καθηγητής Ιατρικής Φυσικής-Υπολογιστικής Ιατρικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης

Πηγή: efsyn.gr