Το σύμβολο αναισθησίας στην πόλη είναι, χωρίς αμφιβολία, οι ανασηκωμένοι υαλοκαθαριστήρες στα παρμπρίζ των αυτοκινήτων που οι οδηγοί τους τα παρκάρισαν, με τον πιο ακραίο τρόπο γραψο…τετοιοϊσμού. Ο οποίος προκαλεί διερχόμενους συμπολίτες τους να τους βρίσουν με αυτόν τον συμβολικό τρόπο: ανασηκώνοντας τους υαλοκαθαριστήρες δίκην φάσκελου.
Η απεχθέστερη δε όλων, η κορυφαία, αναισθησία είναι το παρκάρισμα σε ράμπες αναπήρων (συχνότατο θέαμα σε βαθμό πλήξης), το οποίο σχεδόν πάντα συνοδεύεται από την πρόσθετη αναισθησία των οδηγών, να μη μαζεύουν καν τα καθρεφτάκια, άρα να μεγεθύνουν το πρόβλημα. Τα σκήπτρα πάντως αναισθησίας φέρουν επαξίως ορισμένοι εξυπνάκηδες οδηγοί των smart (έξυπνο θα πει), που ενώ κατασκευάστηκαν σαν αυτοκίνητα (μικρά και ευέλικτα) πόλης, εξελίχθηκαν σε σφήνες, όπως οι πέτρες-κλειδιά που συγκρατούν τα πέτρινα τοξωτά γεφύρια, μόνο που αυτά, όπου και όπως τα παρκάρουν, διά της σφηνοειδούς γραφής, οι καλλιεργημένοι οδηγοί τους, ολοκληρώνουν το αβίωτο αδιέξοδο της πόλης, στερώντας από τους πεζούς το μόνο τους ευεργέτημα: να περπατάνε σε πεζοδρόμια σαν άνθρωποι.
Εδώ, η σκυτάλη περνάει στην ψυχιατρική και τον διπολισμό. Διότι συνιστά ιατρικό παράδοξο η ταχύτητα με την οποία ο παρτάκιας οδηγός, όταν πιάνει το τιμόνι, σβήνει αστραπιαία από τη μνήμη του την ιδιότητα του πεζού, την οποία ασκούσε –με όλα τα προβλήματα που προανέφερα– μόλις προ ολίγων λεπτών. Δόκτωρ Τζέκιλ και μίστερ Χάιντ της ασφάλτου και του πεζοδρομίου σε συσκευασία του ενός. Δεν είχα πάρει και τα λεξοτανίλ προχθές. Ήταν και Τσικνοπέμπτη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου