Μετά τη λαίλαπα της ψήφου εμπιστοσύνης και της Συμφωνίας των Πρεσπών, των αλληλοκατηγοριών, ύβρεων, εγκλείσεων, αμφισβήτησης ακόμη και των πλειοψηφιών, άρνηση του πραγματικού και πολλών άλλων και κυρίως μπροστά στο πρώτο μεταμνημονιακό έτος με τρεις εκλογικές αναμετρήσεις ίσως ήρθε ή ώρα ενός μικρού αναστοχασμού μη τυχόν και δεν επαναλάβουμε τα ίδια λάθη όλοι και έτσι δεν χάσουμε και πάλι την μπάλα.
Θα αναφερθώ σύντομα την πρόσφατη ιστορία. Τον Ιανουάριο του 2015 έγιναν εκλογές και για πρώτη φορά την πλειοψηφία κατέκτησε ένα αριστερό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς όμως αυτοδυναμία, δεύτερη η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, τρίτη η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ κ.λπ. Κάποιοι, και εγώ ανάμεσά τους, χαρήκαμε γιατί επιτέλους ένα κόμμα της αριστεράς θα έπαιρνε εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης αλλά θα έπρεπε να καθίσει στο τραπέζι και με άλλα κόμματα και έτσι δεν θα είχαμε μονοκομματική κυβέρνηση αλλά θα ήταν μία Κυβέρνηση με αριστερό προσανατολισμό.
Ο ενθουσιώδης «πρωτάρης» Αλέξης Τσίπρας, χωρίς να περιμένει την ανάθεση από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ανακοίνωσε τη συμφωνία με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου και πως δεν χρειάζεται να ακολουθηθεί η τυπική διαδικασία.
Βέβαια κάποιοι αναρωτηθήκαμε πώς ένα σχεδόν κομμουνιστικό κόμμα μπορεί να συγκυβερνήσει με έναν συντηρητικό πολιτικό στα όρια του φασισμού. Το δεχθήκαμε, μαζί με τους νεόκοπους πολιτικούς, ενθουσιώδεις και επικοινωνιακούς (Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου κ.λπ.) και ιδιαίτερα συντηρητικούς κομμουνιστές και αριστεριστές (Λαφαζάνης, Ρινάλντι κ.λπ.) χωρίς τότε να προβλέπουμε τη συνέχεια την οποία συνειδητοποιήσαμε λίγο λίγο μέχρι το δημοψήφισμα και τα capital controls που ακολούθησαν και άλλαξαν δραματικά τη ζωή μας και κυρίως της μεσαίας τάξης που δυστυχώς και η δεξιά και η αριστερά θεωρούν αιώνιο εχθρό τους, η καθεμία για τους λόγους της.
Προηγουμένως είχε αλλάξει πρόεδρο η Νέα Δημοκρατία (ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης αντικατέστησε τον Αντώνη Σαμαρά).
Στη διάρκεια του καλοκαιριού υπογράφηκε το νέο μνημόνιο όπου για πρώτη φορά στην Ελλάδα η αξιωματική αντιπολίτευση στήριξε το κυβερνών κόμμα που είχε διασπασθεί κατά τη ψήφιση του μνημονίου.
Ακολούθησαν εκλογές και δεύτερη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη πρώτο κόμμα χωρίς και πάλι αυτοδυναμία, η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεύτερο και η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ πάλι τρίτο. Αυτή τη φορά όμως ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν «πρωτάρης» και εγώ χάρηκα γιατί αφελώς σκέφτηκα πως, έστω ατελέσφορα, η αριστερά θα καθόταν στο ίδιο τραπέζι με τη δεξιά, μιας και είχε προηγηθεί η στήριξη της δεξιάς προς την αριστερά. Αυτή τη φορά όμως ο «πρωτάρης» έγινε «παλιός» και έκανε πάλι κυβέρνηση με τον Πάνο Καμμένο που βεβαίως ουδόλως είχε αλλάξει πολιτικό προσανατολισμό αλλά κυρίως πολιτική ασυναρτησία την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να αντιλαμβάνεται όταν προέκυψε η Συνθήκη των Πρεσπών. Δεν θέλω να σκεφτώ πιθανόν πόσα κακά θα είχαμε αποφύγει αν ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούσε τη νόμιμη διαδικασία των εντολών.
Μέχρι τον Αύγουστο του 2018 που βγήκαμε από το μνημόνιο και την απόλυτη επιτήρηση, συνέβησαν: η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη νέου προέδρου της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ με αντιπρόεδρο τον, με τον πιο ήπιο χαρακτηρισμό, ακροδεξιό Άδωνι Γεωργιάδη και τη στροφή του κόμματος προς την ακροδεξιά, την προσπάθεια των λεγόμενων κεντροαριστερών να συστήσουν προοδευτική συμμαχία και διάφορα άλλα. Παράλληλα ψηφίστηκε η διενέργεια των επόμενων Δημοτικών εκλογών με το σύστημα της απλής αναλογικής. Και βεβαίως η συμφωνία των Πρεσπών που έβγαλε στον δρόμο τις πιο παράξενες συμμαχίες στις κινητοποιήσεις ενάντιά της, με συνσυμμετοχή ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΚΚΕ, ΚΙΝΑΛ και ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ που ο καθένας έλεγε πως διαδηλώνει μόνος χωρίς τους άλλους.
Στα θετικά κατ’ εμέ: η Συμφωνία των Πρεσπών και η θέσπιση της απλής αναλογικής στις επόμενες Δημοτικές εκλογές και στις μεθεπόμενες βουλευτικές.
Στα αρνητικά: η διαρκής επίθεση στη μεσαία τάξη από όλα τα κόμματα που αποτελούσε και αποτελεί τη ραχοκοκαλιά, χρόνια τώρα, αυτού του τόπου. Η διαρκής, επί της ουσίας, άσκηση εξουσίας από τις συντεχνίες, τους συνδικαλιστές, τους ακροδεξιούς που συνωστίζονται στα γραφεία των κομμάτων. Η παντελής απουσία των ανθρώπων του καθημερινού μόχθου, που συντηρούν αυτό το κράτος, είτε επειδή είναι απογοητευμένοι, είτε επειδή θεωρούν μάταιη την προσπάθεια όποιας αλλαγής.
Και τέλος αυτά που μπορούμε να κάνουμε για να μην χάσουμε πάλι την μπάλα.
- Με αρχή τις δημοτικές εκλογές η ατομική και συλλογική απαίτηση της συμμετοχής μας στις αποφάσεις των Δήμων που αφορούν τη ζωή των παιδιών μας (σχολεία, παιδεία, ελεύθεροι χώροι κ.ά.) και τη δική μας (καθαριότητα. υγεία, απασχόληση κ.λπ.).
- Απαίτηση συμμετοχής στη λήψη των αποφάσεων σε όλα τα επίπεδα.
- Απαίτηση του να καθήσουν όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου σε ένα τραπέζι και να μη σηκωθούν από αυτό αν δεν λάβουν κοινές αποφάσεις για τα σημαντικά θέματα που απασχολούν τον τόπο.
- ΔΙΑΛΟΓΟΣ με ανοικτά αυτιά και όχι διάλογος μη ακουόντων με την πεποίθηση πως κανένας δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια.
Θέλω να πιστεύω πως αν δαπανήσουμε λίγο από τον περιορισμένο χρόνο μας στα παραπάνω και δεν εκχωρήσουμε ελεύθερα για άλλη μια φορά με τη ψήφο μας την απόλυτη δυνατότητα στους ασκούντες την εξουσία να αποφασίζουν για εμάς, ίσως αρχίσει σιγά σιγά κάτι να αλλάζει.
Πηγή: tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου