Για τον Μαδούρο και τα μεγάλα κρίματα και λάθη του, που έχουν σε μεγάλο βαθμό υποσκάψει μέσα σε λίγα χρόνια τα σημαντικά πολιτικά και κοινωνικά επιτεύγματα της «Μπολιβαριανής Επανάστασης» του μακαρίτη προκατόχου και μέντορά του, Ούγκο Τσάβες, και τον έχουν φέρει αντιμέτωπο ακόμη και με πολλούς φανατικούς πρώην «τσαβίστας», έχω γράψει επανειλημμένα σε τούτη εδώ τη στήλη: το 2017 έκανα μάλιστα και την αυτοκριτική μου, ως όφειλα πιστεύω, διότι –όπως και πολλοί ακόμη αριστεροί γραφιάδες σε όλο τον κόσμο– υπερασπίστηκα για χρόνια από συναισθηματική φόρτιση και κεκτημένη ταχύτητα ένα καθεστώς που είχε εμφανώς «μπατάρει» προς τη λάθος κατεύθυνση και που, όπως έχει δυστυχώς συμβεί τόσες και τόσες φορές στην Ιστορία, πρόδιδε σε καθημερινή βάση τις γενεσιουργές του αξίες και προτάγματα και που, πάνω απ’ όλα, απογοήτευε τη βενεζουελάνικη φτωχολογιά, που τώρα του γυρίζει σε μεγάλο ποσοστό την πλάτη.
Και καλά κάνει και του τη γυρίζει διότι, αν αφήσουμε κατά μέρος τις μεγαλοστομίες και δούμε την κατάσταση όσο γίνεται πιο ψυχρά και αποστασιοποιημένα, θα διαπιστώσουμε ότι στα είκοσι σχεδόν χρόνια διακυβέρνησής τους, οι Τσάβες και Μαδούρο δεν τόλμησαν να αλλάξουν πραγματικά το βαθιά άνισο οικονομικό μοντέλο της χώρας και την εξάρτησή της από το βασικό προϊόν της, το πετρέλαιο, και τον βασικό πελάτη τους, τις ΗΠΑ.
Και, το κυριότερο, δεν προχώρησαν σε ουσιαστική αναδιανομή του πλούτου προς τα φτωχότερα στρώματα και δεν καταπολέμησαν στη ρίζα τους τα δυο σοβαρότερα κοινωνικά προβλήματα της χώρας, τη διαφθορά και την εγκληματικότητα.
Αυτή είναι η ρίζα της λαϊκής απογοήτευσης και δυσαρέσκειας, που δίνει τώρα πάτημα στη βενεζουελάνικη Δεξιά και τους πολυάριθμους εκτός συνόρων σπόνσορές της. Και η αποτυχία αυτή φαίνεται τόσο μέσα στη χώρα όσο και έξω από αυτήν, με το μεγάλο κύμα μετανάστευσης προς τις γειτονικές χώρες -όσο πικρό κι αν είναι αυτό το συμπέρασμα για όσους πιστέψαμε την περασμένη δεκαετία στους «Πειρατές της Καραϊβικής» και το αριστερό κύμα αλλαγής στο δυτικό ημισφαίριο.
Άλλο όμως αυτό, να κάνεις κριτική -και αυτοκριτική- από τα αριστερά σε ένα ακόμη εκ των πραγμάτων αποτυχημένο «σοσιαλιστικό» πείραμα από τα πολλά (αχ, βρε Ντίλμα, αχ, βρε Κριστίνα...) των τελευταίων χρόνων στη Λατινική Αμερική κι άλλο να παρακολουθείς ατάραχος -και με τη στρεβλή λογική των «ισαποστασάκηδων»- το άθλιο αλισβερίσι των τελευταίων ημερών.
Μετά και την απόφαση των ΗΠΑ για εξοντωτικές κυρώσεις στον πετρελαϊκό κλάδο της Βενεζουέλας εν μέσω απειλών ακόμη και για στρατιωτική επέμβαση, αλλά και την απόφαση των ισχυρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης -και φυσικά των μέχρι πρότινος σκληροπυρηνικών μαδουρικών κυβερνώντων μας που και στο θέμα αυτό εξασκούν τώρα την υψηλή τέχνη της #kolotoumpa– να στηρίξουν ουσιαστικά τον θεσμικό πραξικοπηματία Χουάν Γουαϊδό, απαιτώντας την άμεση διεξαγωγή νέων εκλογών, είναι αδύνατο να μείνει κανείς ασυγκίνητος από τη βαθύτατη υποκρισία και διπροσωπία των «Δημοκρατών» της Δύσης.
Και καλά ο Τραμπ, από αυτόν όλα τα περιμένει κανείς –άλλωστε δεν υπάρχει φασιστικό και δικτατορικό καθεστώς που να μην το έχει αγκαλιάσει με κάθε τρόπο: στο φινάλε, η ανατροπή του Μαδούρο και των άλλων –λιγοστών πια– αμφισβητιών του ιμπεριαλιστικού «δόγματος Μονρόε» είναι πάγια στρατηγική επιδίωξη των ΗΠΑ, ανεξαρτήτως προέδρου.
Αλλά στ’ αλήθεια, αυτός ο... υπερδημοκράτης ο Εμανουέλ Μακρόν δεν ντρέπεται να αποκαλεί δικτάτορα τον εκλεγμένο Μαδούρο την ίδια στιγμή που επισκέπτεται την Αίγυπτο και κλείνει χρυσές δουλειές με τον ματοβαμμένο πραξικοπηματία «πρόεδρο» αλ-Σίσι;
Έκανε μάλιστα και διαρροή, ο τραγικός αυτός τύπος, ότι έβαλε λέει χέρι στον στρατηγό Σίσι για τις συστηματικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο στρατοκρατούμενο Μισίρι: τον καημένο τον στρατηγούλη, δεν έχει κλείσει μάτι τρεις μέρες τώρα από τις τύψεις...
Αμ ο άλλος ο «Σοσιαλιστής», τρομάρα του, ο Ισπανός Πέδρο Σάντσεθ, πως μπορεί να εκθειάζει τον «δημοκράτη» Γουαϊδό και να στέλνει τελεσίγραφα στον Μαδούρο, όταν ο ίδιος ο υπουργός των Εξωτερικών του, ο Ζοζέ Μπορέλ, αποκαλύπτει (στην χτεσινή El País) πως οι εξοντωτικές πιέσεις των ΗΠΑ για «συστράτευση» πίσω από τον πρόεδρο της Βουλής ξεκίνησαν... πριν από την αυτοανακήρυξη του Γουαϊδό σε «νόμιμο» πρόεδρο της χώρας;
Για να τελειώνουμε: αυτό που παρακολουθούμε εδώ και μέρες είναι μια ξεκάθαρη απόπειρα πραξικοπήματος και ανατροπής μιας προβληματικής μεν, πλην εκλεγμένης και με ισχυρό ακόμη λαϊκό έρεισμα κυβέρνησης. Ο μόνος λόγος που ο Μαδούρο δεν έχει πέσει, είναι γιατί ο στρατός και μεγάλο μέρος του κρατικού μηχανισμού εξακολουθεί να τον στηρίζει.
Το παιχνίδι είναι 100% στημένο και ενορχηστρωμένο από τις ΗΠΑ και την πετρελαϊκή βιομηχανία της, που δεν βλέπει την ώρα να επιστρέψει στο παλαιότερο στάτους του ιδιοκτήτη και όχι απλά του αγοραστή και διυλιστή του βενεζουελάνικου αργού.
Το κόμμα του Γουαϊδό, η Voluntad Popular («Λαϊκή Βούληση») μόνο... λαϊκή δεν είναι, αφού χρηματοδοτείται ανοιχτά από τις ΗΠΑ μέσω των υπηρεσιών USAID και NED («Εθνικό Καταπίστευμα για τη Δημοκρατία»...) Μην ξεχνάτε ότι τα εκτιμώμενα πετρελαϊκά αποθέματα της Βενεζουέλας είναι τα μεγαλύτερα στον κόσμο, μεγαλύτερα και από αυτά της Σαουδικής Αραβίας, και ότι το αμερικανικό ιμπέριουμ θέλει πάση θυσία να περιορίσει την πρόσβαση σε αυτά της Κίνας, του δεύτερου μεγαλύτερου πελάτη του Καράκας.
Αυτά τα ολίγα για όσους τολμούν ακόμη να μιλάνε περί δημοκρατίας και τυραννίας, ώμο με ώμο με τον Κολομβιανό Ιβάν Ντούκε, τον Βραζιλιάνο Ζαΐρ Μπολσονάρου και τα άλλα καραδεξιά «φυντάνια» της περιοχής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου