Είναι πάντα δύσκολη η επιστροφή στη δουλειά μετά από ένα σύντομο, αλλά χορταστικό εορταστικό ιντερλούδιο: και γίνεται ακόμη πιο δύσκολη τέτοιες μέρες, όπου όλοι οι σκιτζήδες «αναλυτές» σαν και του λόγου μου πρέπει, σώνει και καλά, να ξεσκονίσουν τις κρυστάλλινες σφαίρες τους και να «μαντέψουν» τι διάολο θα γίνει στη χώρα και τον κόσμο τη χρονιά που μόλις (μας) μπήκε. Μία χρονιά που, κακά τα ψέματα, μοιάζει τώρα στην αφετηρία της ακόμα πιο κακή, ψυχρή κι ανάποδη από τις προηγούμενες, με δεδομένα ότι:
● Στην για πολλά χρόνια «παντοκράτειρα» Αμερική, ένας όλο και πιο ανεξέλεγκτος και παρανοϊκός πρόεδρος κυβερνάει την υπερδύναμη σαν να είναι ακόμη παρουσιαστής ριάλιτι σόου, αλλάζοντας τους υπουργούς σαν τα πουκάμισα, «αδειάζοντας» τους συμμάχους του μέσω... τουίτερ και καταστρέφοντας μέσα σε λίγες ώρες γεωπολιτικές ισορροπίες που χτίζονταν για δεκαετίες. Αυτό, φυσικά, δεν είναι πάντα κακό, αφού η αυξημένη εντροπία που ενσταλάζει ο «πρόεδρος του χάους» Τραμπ στο διεθνές σύστημα ισχύος –για παράδειγμα, με την πρόσφατη απόφαση για απόσυρση των κομάντος του από την άμοιρη Συρία– είναι μάλλον καλύτερη από τη ματωμένη «σιγουριά» μιας πολεμοχαρούς «γερακίνας» σαν τη Χίλαρι και την πολυπρόσωπη πολιτική και δημοσιογραφική «αυλή της», που εδώ και δύο εβδομάδες κηρύσσουν τη συντέλεια του κόσμου, επειδή ο Τραμπ έκανε κατά λάθος και κάτι σωστό στην εξωτερική πολιτική, μετά από επτά χρόνια άκαρπου εμφυλίου με μισό εκατομμύριο νεκρούς και κάπου δώδεκα εκατομμύρια πρόσφυγες...
Δυστυχώς, ούτε το βαθιά νεοφιλελεύθερο, διαπλεκόμενο Δημοκρατικό Κόμμα δείχνει να έχει πραγματική πρόθεση να αλλάξει: το μόνο που δείχνει να ενδιαφέρει τα στελέχη του είναι πώς θα ρίξουν τον Τραμπ το 2020 –και γι’ αυτό φέρουν τεράστια ευθύνη για τη συνεχιζόμενη σήψη του αμερικανικού δημοκρατικού μοντέλου, της οποίας ο αλλοπρόσαλλος Τραμπ και τα εκατομμύρια έξαλλοι, μισαλλόδοξοι οπαδοί του είναι ένα απλό υποπροϊόν. Τα πραγματικά θύματα του ιμπεριαλιστικού «Μεγάλου Παιχνιδιού», έτσι κι αλλιώς, είναι πάντα οι μικρές χώρες και λαοί, σαν τους Κούρδους της Ροζάβα καλή ώρα, που ξυπνούν ένα πρωί και συνειδητοποιούν ότι θυσίασαν τα πάντα «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη»...
● Αλλά και η Ευρώπη μας -η γριά πουτάνα που ξυρίζει τα πόδια της και ονειρεύεται τα περασμένα αυτοκρατορικά της μεγαλεία, όταν έλεγχε πριν από μόλις έναν αιώνα σχεδόν το 85% της υφηλίου- δεν δείχνει να έχει μάθει τίποτε από τα λάθη και τα πάθη του τρομερού παρελθόντος της. Η de facto ηγεμονική της δύναμη, η Γερμανία, κατάφερε μέσα σε μόλις δεκαπέντε χρόνια να μετατρέψει το ευρώ σε πολιορκητικό κριό κατάκτησης και οικονομικής αποικιοποίησης, υφαρπάσσοντας τη δημόσια περιουσία των εταίρων της και καταδικάζοντας μιαν ολόκληρη γενιά Ευρωπαίων –όχι μόνο τους «τεμπέληδες» Μεσόγειους, αλλά και εκατομμύρια βέρους Γερμανούς– στην εργασιακή επισφάλεια, την υποαπασχόληση, την ξενιτιά και τη φτώχεια. Καθώς η αυλαία πέφτει για την πραγματική «Σιδηρά Κυρία» της ηπείρου, τη «μητερούλα» Ανγκελα Μέρκελ, η Γερμανία αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη στρέφεται όλο και πιο ανησυχητικά προς ένα κοκτέιλ ξέφρενης ξενοφοβίας, επιθετικών εθνικισμών και συνεχούς εμβάθυνσης των ανισοτήτων.
Αλλά δεν φταίει μόνον η Δεξιά – εξίσου ένοχη είναι και η αυτο-ευτελιζόμενη, ρίψασπις Σοσιαλδημοκρατία, που κατάντησε εκλογικό δεκανίκι και άλλοθι του κάθε Σόιμπλε. Ετσι κι αλλιώς για Αριστερά, αληθινή Αριστερά ταγμένη στην αναδιανομή του πλούτου, τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα και την κοινωνική δικαιοσύνη, ούτε λόγος... Κι έτσι, η ακροδεξιά ατζέντα κυριαρχεί και γίνεται η νέα «κανονικότητα»: τα σημάδια εκφασισμού είναι πολλά, και μόνον οι (εθελο-)τυφλοί κάνουν πως δεν τα βλέπουν. Κι έρχονται και ευρωεκλογές – ό,τι πρέπει για να ξεπεταχτούν στο προσκήνιο τα σαπρόφυτα της Ακροδεξιάς.
● Το... μαύρο παζλ του 2019 συμπληρώνεται από μια εξίσου τρομακτική (ακρο-)δεξιά στροφή στη Λατινική Αμερική, με τον νοσταλγό της χούντας Μπολσονάρου να κυβερνά πλέον τη μεγάλη Βραζιλία και τα ελπιδοφόρα αριστερά εγχειρήματα να γκρεμίζονται ένα ένα υπό το βάρος της ίδιας τους της διαφθοράς και της ανεπάρκειας για πραγματικές κοινωνικές τομές και μεταρρυθμίσεις. Μόνο το Μεξικό του φρεσκοεκλεγμένου Ομπραδόρ πάει κόντρα στο ρεύμα - αλλά πόσο θα αντέξει κι αυτός, με τόσα τέρατα να βυσσοδομούν γύρω του, τόσα τείχη να υψώνονται; Δυστυχώς, σε όλο τον «αναπτυσσόμενο» κόσμο βλέπουμε να αυξάνονται τα αυταρχικά καθεστώτα με δημοκρατικό φερετζέ, που συχνά στηρίζονται στον εθνικισμό, τον θρησκευτικό φανατισμό και τον πόλεμο κατά διαφόρων (υπαρκτών ή κατασκευασμένων) «εσωτερικών εχθρών» για να νομιμοποιήσουν την κρατική και παρακρατική βία και να εξαφανίσουν κάθε αντίθετη φωνή. Δείτε στη «γειτονιά μας» - η Ρωσία, η Τουρκία, η Αίγυπτος, κράτη με μεγάλους πληθυσμούς, με πόρους, με σπουδαίο πολιτισμό, αλλά από δημοκρατία και ισότητα, κλάφ’ τα Χαράλαμπε...
Ξέρω, σας μαύρισα την ψυχή χρονιάρες μέρες - πρέπει κάποια στιγμή να το κόψω αυτό το κακό συνήθειο, να αρχίσω κι εγώ να γράφω για την ανάπτυξη που έρχεται και για τις καλύτερες μέρες που να τες, πετιούνται, στρίβουν τώρα από τη γωνία. Αλλά δεν μπορώ - αυτά βλέπω, αυτά γράφω.
Το μόνο που αξίζει, ίσως, να προσθέσω, είναι πως ακόμη και μέσα σε αυτή την παγκόσμια δυστοπία, σε αυτό τον διαρκή, αυτοαναπαραγόμενο Εφιάλτη του Δαρβίνου, όλοι εμείς οι απλοί άνθρωποι θα συνεχίσουμε να ερωτευόμαστε, να ρισκάρουμε, να σκαρώνουμε φιλίες και παρέες και σπίτια και παιδιά, και να ονειρευόμαστε ένα αλλιώτικο αύριο.
Γιατί η μεγαλύτερη αντίσταση είναι η επιβίωση, και η πιο επαναστατική πράξη είναι να τολμάμε, ακόμη και εις βάρος μας, να εκστομίζουμε τις άβολες αλήθειες...
Συντάκτης: Γιώργος Τσιάρας
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου