Η τραγωδία της Μικρασιατικής καταστροφής του 1922 «σημάδεψε» με τρόπο καταλυτικά αρνητικό την πορεία του Ελληνισμού,- είναι βέβαια ξεχωριστή συζήτηση η ορθότητα επιλογής της Μικρασιατικής εκστρατείας-, δημιούργησε βαθιά τραύματα και επετείους μνήμης αλλά δεν «διαβάστηκε» ως έπρεπε από τις συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις που δημιούργησαν την καταστροφή, το διαχρονικό πολιτικό συμπέρασμα του συγκλονιστικού αυτού γεγονότος.
Η Δεξιά του Κυρίου τότε με επικεφαλής τον εχθρό της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, Βασιλιά Κωνσταντίνο Α΄, Γερμανόφιλο και καταπατητή του Συντάγματος σε καίρια πολιτική στιγμή, ανέτρεψε πραξικοπηματικά αρχικά τον Βενιζέλο από νόμιμο πρωθυπουργό το 1915, τοποθετώντας στην θέση του τον Αλ. Ζαίμη.
Μετά και την απρόσμενη εκλογική ήττα του Βενιζέλου το 1920, αλλάζοντας στρατόπεδο στρατηγικής της χώρας η Δεξιά, με τους Γερμανούς, είχε ως συνέπεια οι Μεγάλες Δυνάμεις να αλλάξουν άρδην πολιτική στηρίζοντας τον Μουσταφά Κεμάλ και όχι την Ελλάδα. Αποτέλεσμα μια πρωτοφανής ιστορική τραγωδία.
Στον διχασμό που πραγματοποιήθηκε για μικροκομματικούς ωφελιμιστικούς λόγους συμμετείχε ενεργά και ο εκκλησιαστικός μηχανισμός, υπέρ του πολιτικού μύωπα βασιλιά Κωνσταντίνου Α’, με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Θεόκλητο Α΄, ο οποίος πρωτοστάτησε στο περίφημο «ανάθεμα» κατά του Βενιζέλου.
Η τότε Δεξιά του Κυρίου με επικεφαλής έναν πολιτικά «μύωπα» βασιλιά, έναν «τυφλό» Αρχιεπίσκοπο που κομματικοποίησε την Εκκλησία και την μετέβαλε σε στρούγκα πολιτικού μίσους παρεκτρεπόμενος θεσμικά, αντί να είναι η ηθικοπνευματική νηφάλια δύναμη ενότητας, επέφεραν την πλήρη καταστροφή.
Από την περίοδο του 1922 τα στρατηγικά εθνικά συμφέροντα μόνο τώρα συμπίπτουν με τις δυνάμεις της Δύσης και εναντιώνονται στην Τουρκία, τόσο στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο όσο και στο λεγόμενο Μακεδονικό ζήτημα που αφορά όμως το ευρύτερο πλέγμα σχέσεων των Βαλκανίων.
Για μια ακόμη φορά η σημερινή Δεξιά του Κυρίου μαζί με λίγες δυνάμεις του ΚΙΝ.ΑΛΛ, για λόγους καθαρά ωφελιμιστικούς και αρκετούς «τυφλούς» στην κυριολεξία μητροπολίτες από ζητήματα πολιτικής στρατηγικής, που έχουν αντικαταστήσει το ηθικοπνευματικό λειτούργημά τους με την κομματική Ακροδεξιά πρακτική, πάντα με το... υπερπατριωτικό αζημίωτο της πίσω πόρτας, σηκώνουν αντιδραστικά λάβαρα ενάντια στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που πράττοντας σοφά για τα μακροπρόθεσμα εθνικά συμφέροντα της χώρας συγκλίνει μαζί με τις Δυνάμεις της Δύσης από μια αφετηρία αυτόνομης εθνικής στρατηγικής.
Απαιτεί λοιπόν για μια ακόμα φορά η Δεξιά του Κυρίου με νεοφιλελεύθερο, μεταμοντέρνο λόγο συνεργαζόμενο με την Ακροδεξιά να πορευθεί η Ελλάδα στον γκρεμό.
Ο κ. Μητσοτάκης σαφώς γνωρίζει το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος και το διεθνές αδιέξοδο των επιλογών του, όντας όμως αιχμάλωτος ενός αντιδημοκρατικού ισχυρού ρεύματος του κόμματός του, χωρίς στρατηγική προσωπικότητα βάθους σύρεται για λόγους μικροκομματικούς στον βυθό, έστω και αν υποστηρίζει στο εξωτερικό τα ακριβώς αντίθετα από τα εθνικιστικά εσωτερικά καταστροφικά κακαρίσματά του.
Η κ. Μπακογιάννη και οι άλλοι φιλελεύθεροι Νεοδημοκράτες θα πορευθούν με τον καταστροφικό εθνικισμό; Παγιώνεται έτσι μία ευρεία Ακροδεξιά συνείδηση ενάντια στα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας και στην ουσία της Δημοκρατίας των πολιτών σε μια ιστορική συγκυρία που η Ακροδεξιά στην Ευρώπη φουντώνει. Στοιχείο το οποίο συμπλέκεται με τις επενδυμένες επιλογές της Μεταδημοκρατίας που έφεραν τα Μνημόνια, από τα ωφελισμιστικά Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης συγκεκριμένων πλουτοκρατών και πολιτικών βαρόνων με σκληρά οικονομικά συμφέροντα.
Το ίδιο πράττει και η κ. Γεννηματά, η οποία έχει αναγάγει τόσο την πολυσήμαντη συμφωνία των Πρεσπών, όσο και την κάλυψη των σκανδάλων που μετέχουν κορυφαία στελέχη του πρώην ΠΑΣΟΚ σε δικό της υπαρξιακό πολιτικό πρόβλημα και του χώρου της, αντί να ελευθερωθεί από τον ζυγό των κ. Βενιζέλου, Λοβέρδου και λοιπών ακολούθων του κ. Σαμαρά και να χαράξει μια αυτοτελή πολιτική γραμμή για μια καινούργια σελίδα των Αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων, την οποία θα καρπωθεί, αυτοβυθίζεται στο τέλμα.
Είναι σαφές πως η στρατηγική αντίληψη των διεθνών συμφερόντων από την Ανατολική Μεσόγειο με βάση τα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων, -που δίδουν θεμελιώδη βαρύτητα στην Κύπρο και στην Ελλάδα-, έως τα Βαλκάνια με άξονα την επίλυση του λεγόμενου Μακεδονικού είναι μία ενιαία ολότητα η οποία δεν σηκώνει διάσπαση και διαχωρισμό.
Ήδη με τις γενναίες εσωτερικές Συνταγματικές αλλαγές και τις βαρυσήμαντες δηλώσεις που πραγματοποίησε ο κ. Ζάεφ στην «Εφ.Συν» αναγνωρίζει τον ηγετικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων στην Ελλάδα, στοιχείο ανατρεπτικό για την επικρατούσα κατάσταση μέχρι τώρα αφού αυτόν τον ρόλο τον είχε η Τουρκία εκπαιδεύοντας ακόμα και τον στρατό της Βόρειας Μακεδονίας και της Αλβανίας, που μαζί με τις ισχυρές οικονομικές επενδύσεις της, είχε περικυκλώσει τη χώρα μας.
Η τομή που δημιουργεί η Συμφωνία των Πρεσπών στα γεωπολιτικά στρατηγικά συμφέροντα της χώρας μας καθώς και στην αποτίναξη εθνικιστικών και ρατσιστικών αντιλήψεων για την ισότιμη συνεύρεση των Βαλκανικών λαών είναι ιστορικής σημασίας.
Ο κάθε βουλευτής τώρα αναλαμβάνει προσωπικά το βάρος μιας ιστορικής ευθύνης των εθνικών συμφερόντων της χώρας.
Εκτός από την Δεξιά του Κυρίου, το ΚΙΝ.ΑΛΛ, η εμμονή του ΚΚΕ να ετεροκαθορίζεται όχι από αυτόνομη πολιτική στρατηγική των συμφερόντων της χώρας και των λαικών στρωμάτων της αλλά κατά πόσο τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων, που βεβαίως είναι ιμπεριαλιστικές, συμπίπτουν σε αυτή την φάση με τα δικά μας , είναι μοναδική. Εκτός και μπορεί να υπάρξουν μεταφυσικές συμφωνίες πέραν του δεδομένου πολιτικού συσχετισμού δύναμης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου