Παρακολουθώντας το χθεσινό συλλαλητήριο σε ζωντανή μετάδοση μέσω ΣΚαΪ, ήταν αδύνατο να μη συγκρίνεις τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της κάλυψής του μ’ εκείνα των επεισοδίων της 29ης Ιουνίου 2011 για το «μεσοπρόθεσμο», στον ίδιο ακριβώς χώρο. Τότε, οι κάμερες εστίαζαν στην αιχμή ακριβώς των τεκταινομένων: την εμπροσθοφυλακή των διαδηλωτών που συγκρούονταν με τα ΜΑΤ.
Τηλεπαρουσιαστές και ρεπόρτερ επικεντρώνονταν στα ξηλωμένα πλακόστρωτα και τις μολότοφ, απαιτώντας μεγαλόφωνα την πάταξη των «ταραξιών» και παρακάμπτοντας το ουσιαστικό διακύβευμα της αναμέτρησης, δίχως, εννοείται, την παραμικρή ευαισθησία για τις επιπτώσεις της (απείρως μαζικότερης κι ανεξέλεγκτης) ρίψης δακρυγόνων στον κύριο όγκο -όχι απλά τις παρυφές- του συλλαλητηρίου. Χθες, απεναντίας, αποφεύχθηκαν προσεκτικά τα γκρο πλαν, αφήνοντας τους θεατές ν’ αναρωτιούνται τι ακριβώς συμβαίνει, ενώ δεν έλειψαν ακόμη και «εξηγήσεις» πως οι μαυροφορεμένοι που τα έσπαγαν με τις γαλανόλευκες και τις Βεργίνες ανά χείρας ήταν στην πραγματικότητα επίβουλοι... αντιεξουσιαστές!
Όταν κλείνεις τα μάτια ακόμη και μπροστά σ’ ένα πλούσιο θέαμα, όταν αυτό σου χαλάει τη γραμμή, άντε μετά να φωτίσεις την ουσία των γεγονότων: την ηγεμονική παρουσία της επιθετικής Ακροδεξιάς στην εναρκτήρια προεκλογική συγκέντρωση της ενιαίας Δεξιάς. Γιατί, αν κάτι έδωσε υπόρρητα τον τόνο στο χθεσινό συλλαλητήριο, αυτό ήταν η μεγαλόφωνη επίδειξη όχι του «Σκοπιανού», αλλά του ελληνικού επεκτατισμού.
Οι κύριοι και οι κυρίες που έδωσαν λ.χ. το χρώμα στην κεντρική εξέδρα, μασκαρεμένοι σαν μακεδονομάχοι, ανήκουν στην «Παμμακεδονική Ενωση Μακεδονικού Αγώνα Ελλάδας-Αυστραλίας», η ιστοσελίδα της οποίας «διεκδικεί πολιτισμικά, εθνογραφικά και ιστορικά» τη μισή ΠΓΔΜ (Μοναστήρι, Γευγελή, Στρώμνιτσα, Κρούσοβο, Αχρίδα) − και, μαζί μ’ αυτή, τη βουλγαρική Μακεδονία του Πιρίν (Πετρίτσι, Ανω Τζουμαγιά [νυν Μπλαγκόεβγκρατ), την Ανατολική Ρωμυλία, την Κωνσταντινούπολη, τη Μικρά Ασία, τον Πόντο, την Κύπρο και τη Βόρεια Ηπειρο! Οσο για τις παλιομοδίτικες γαλανόλευκες με τον μαύρο δικέφαλο και τη χρονολογία «1914» που κυριάρχησαν στη μάχιμη «πάνω πλατεία», δεν είναι παρά τα σύμβολα της «βορειοηπειρωτικής αυτονομίας» −της παραδοσιακής, δηλαδή, διεκδίκησης της Νότιας Αλβανίας ως «αλύτρωτου» ελληνικού εδάφους.
Όπως συμβαίνει όμως συχνά με τους αλυτρωτισμούς, και δη όσους αντλούν την αυτονομιμοποίησή τους από την «Ιστορία» δίχως πραγματική πληθυσμιακή βάση, οι μακεδονομάχοι μας πιάνονται ν’ αντιφάσκουν κι εδώ με τις ίδιες τους τις διακηρύξεις: το έντυπό τους, «Φωνή των Μακεδόνων», φέρει τον τίτλο του όχι μόνο στα ελληνικά και τα αγγλικά, αλλά και στην ακατονόμαστη «μη μακεδονική» ψευτογλώσσα: Глас на Македонците (Γκλας να Μακεντόντσιτε). Μήπως είχε δίκιο εκείνος ο εθνάρχης που ισχυριζόταν ότι γίναμε ένα απέραντο φρενοκομείο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου