Ένα «παράθυρο» στον κόσμο, απαλλαγμένο από τις όποιες παθογένειες της ενίοτε «α λα καρτ» σερβιρισμένης από τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο επικαιρότητας, θέλουν να ανοίξουν για τα παιδιά τους ο Μανουέλ Φαλεμπάν (Manuel Falempin) και η Σελίν Ονενστέτ (Celine Ohnenstetter), που ταξίδεψαν μαζί με την 8χρονη Τζέιν και την 5χρονη Έλσα, από τη Λιλ της Γαλλίας ως τα Γιαννιτσά του νομού Πέλλας, με ποδήλατο! Το ζευγάρι των Γάλλων ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι του, που τελικό προορισμό έχει το Ιράν, στα μέσα του περασμένου Ιουλίου και πριν από λίγες μέρες έφτασαν στα Γιαννιτσά, όπου άνοιξε γι' αυτούς μια ζεστή αγκαλιά φιλοξενίας η καλή τους φίλη Αννέτα Στάχταρη.
«Θέλω να δείξω στα παιδιά μου πως αν παρακολουθούν μόνο τηλεόραση, η εικόνα που θα έχουν για τον κόσμο θα είναι αυτή των πολέμων και των προβλημάτων. Θέλω να τους δείξω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι καλοί κι ευγενικοί και φιλόξενοι και φυσικά να τους δείξω τον κόσμο», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Μανουέλ.
«Στη Γαλλία», συμπληρώνει η Σελίν, «τα μέσα ενημέρωσης προσπαθούν να μας κάνουν να φοβόμαστε τους μουσουλμάνους π.χ., αλλά εμείς θέλουμε να ταξιδέψουμε με τα κορίτσια και να τους δείξουμε ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα και πως δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν. Θέλουμε να ανοίξει το μυαλό τους και παράλληλα να τους ανοίξουμε το πρώτο παράθυρό τους στον κόσμο».
Στόχος του Μανουέλ και της Σελίν είναι να αξιοποιήσουν κάθε λεπτό αυτού του ξεχωριστού ταξιδιού «επενδύοντας» στη σχέση με τις δύο κόρες τους. «Στη Γαλλία δεν περνούσαμε αρκετό χρόνο με τα παιδιά λόγω της καθημερινής ρουτίνας και των πολλών υποχρεώσεων κι έτσι αποφασίσαμε να συγκεράσουμε την αγάπη για τα ταξίδια και την ανάγκη να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο στα παιδιά μας», λένε με μια φωνή.
Ξεκινώντας από τη Γαλλία διέσχισαν το Βέλγιο, την Ολλανδία, τη Γερμανία, την Πολωνία, τη Σλοβακία, την Ουγγαρία, τη Ρουμανία, τη Σερβία και την πΓΔΜ, προτού βρεθούν στην Ελλάδα και τα Γιαννιτσά, όπου θα αφήσουν για λίγο τα ποδήλατά τους για να κάνουν ένα «χειμερινό διάλειμμα», όπως λένε, προκειμένου να επισκεφτούν -με αεροπλάνο αυτήν τη φορά- τη μακρινή Ινδία και γύρω στα τέλη Φεβρουαρίου, που ευελπιστούν πως οι καιρικές συνθήκες θα είναι καλύτερες, να πάρουν το καράβι για τη Λέσβο, να περάσουν Τουρκία και από εκεί θα συνεχίσουν το ταξίδι τους προς τη Γεωργία, το Αζερμπαϊτζάν και το Ιράν, τον τελικό σταθμό του ταξιδιού τους.
Μηχανικοί περιβάλλοντος και οι δύο, δεν θα μπορούσαν παρά να είναι ευαισθητοποιημένοι τόσο σε ζητήματα κλιματικής αλλαγής, όσο και απέναντι στους τεράστιους σκουπιδότοπους που αντίκρισαν διασχίζοντας τα Βαλκάνια. «Από τη Ρουμανία και μετά πολλές φορές ήμασταν αναγκασμένοι να κατασκηνώνουμε πλάι σε λόφους από σκουπίδια», εξηγεί η Σελίν, που θεωρεί πως όλοι έχουμε προσωπική ευθύνη απέναντι στην προστασία του πλανήτη μας.
Δεν είναι απλώς ...διακοπές»
Στη Λιλ, το ζευγάρι των Γάλλων με τα δύο τους παιδιά ζουν, όπως λένε, μια φυσιολογική ζωή με τη ρουτίνα της καθημερινότητας που επιβάλλει ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Το ταξίδι τους αυτό το βλέπουν όχι μια ευκαιρία για διακοπές μακράς διαρκείας, όπως ίσως θα πίστευε κανείς, αλλά ως «μια διαδικασία συνεχούς μάθησης για τους τόπους που διασχίζουμε και τους ανθρώπους που συναντάμε».
Η χαρά τους είναι μεγάλη, όταν με τη στάση ζωής τους μπορούν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης ή να επηρεάσουν θετικά κάποιους από τους ανθρώπους που συναντούν, μια διαδικασία που είναι αμφίδρομη καθώς, όπως λένε, «παίρνουμε πολλά από όλους όσους συναντάμε κι έχουμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε ιδέες και απόψεις».
«Τους δίνουν ένα κίνητρο, τους μεταδίδουν τη σπίθα που οι ίδιοι κουβαλούν στην ψυχή τους», εξηγεί η Αννέτα Στάχταρη, η «οικοδέσποινά» τους στα Γιαννιτσά, η οποία δεν κρύβει τη χαρά της για το «παράθυρο στον κόσμο» που τις ανοίγουν αυτές οι συναντήσεις με τους καλούς της φίλους από τη Γαλλία. «Με κάνουν να σκέφτομαι αλλιώς, να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά», τονίζει.
«Η ομορφιά του ταξιδιού νικά κάθε δυσκολία»
Το ταξίδι με ποδήλατο και μάλιστα με δύο μικρά παιδιά κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Ο Μανουέλ, μαζί με τα πράγματα που χρειάζονται για το ταξίδι και τη μεγάλη του κόρη χρειάζεται να «σηκώνει» 120 κιλά βάρος σε όλο το μήκος της διαδρομής και άλλα 85 η Σελίν, ενώ ορισμένες μέρες η ζωή στον δρόμο τους φέρνει αντιμέτωπους με προκλήσεις, αλλά η όλη εμπειρία είναι ικανή να υπερπηδήσει όποιο εμπόδιο κι αν βρεθεί στον δρόμο τους. «Κάποια μέρα ξυπνάς και βρέχει και πρέπει να ετοιμάσεις πρωινό κάτω από τη βροχή και να ετοιμαστείς για τη συνέχεια του ταξιδιού. Αυτή είναι μια δύσκολη μέρα. Αλλά στους 4 μήνες του ταξιδιού είχαμε μόλις 4 τέτοιες μέρες», λέει η Σελίν και εξηγεί πως τις περισσότερες φορές βιώνεις τη μοναδική εμπειρία να ανοίγεις τα μάτια σου και να απολαμβάνεις ένα υπέροχο τοπίο κι ένα ποτήρι ζεστό τσάι που κάποιος από τους κατοίκους σου φέρνει για να σε καλωσορίσει.
Ο Μανουέλ πήρε άδεια άνευ αποδοχών για έναν χρόνο από τη δουλειά του προκειμένου να κάνει αυτό το ταξίδι με την οικογένειά του και η Σελίν παραιτήθηκε από τη δική τους δουλειά καθώς, όπως λέει, στη Γαλλία μπορεί επιστρέφοντας να βρει εργασία στο αντικείμενό της. Στην τριετία που μεσολάβησε από το προηγούμενο ταξίδι τους έκαναν αποταμίευση για το ταξίδι, αλλά και η ζωή τους στον δρόμο είναι λιτή. «Ξοδεύουμε κατά μέσο όρο περίπου 40 ευρώ την ημέρα», εξηγεί η Σελίν.
«Δεν ποδηλατούμε κάθε μέρα, καθώς κάποιες φορές θέλουμε να δούμε καλύτερα την περιοχή, όπου επιλέγουμε να καταλύσουμε, να επισκεφθούμε κάποιο μουσείο, ακόμα και να έρθουμε σε επαφή με τον κόσμο. Όταν ανεβαίνουμε στα ποδήλατα, διανύουμε περίπου 55-70 χλμ τη μέρα», προσθέτει.
Αυτό που τους δίνει δύναμη να κάνουν ένα βήμα παραπάνω, να πάνε λίγο παραπέρα, είναι ο στόχος για τον επόμενο σταθμό, για την επόμενη συνάντηση σε έναν τόπο που περιμένει να τον «ανακαλύψουν». Τις περισσότερες ημέρες στον δρόμο τις περνούν στη σκηνή τους, «μια σκηνή μόλις 4 τ.μ. στην οποία προσπαθούμε να στριμώξουμε όλη μας τη ζωή στον δρόμο», λέει ο Μανουέλ. Υπάρχουν, ωστόσο, ορισμένες φορές που αναζητούν φιλοξενία μέσω του δικτύου couchsurfing ή βρίσκουν καταφύγιο σε κάποια πανσιόν, κυρίως όταν οι καιρικές συνθήκες είναι πολύ δύσκολες.
Κι αν κάποιος αναρωτηθεί πώς αναπληρώνεται το κενό του σχολείου για τις δύο κόρες τους, την απάντηση δίνει η Σελίν, εξηγώντας πως στη Γαλλία επιτρέπεται η κατ' οίκον διδασκαλία ως κάποια βαθμίδα της εκπαίδευσης, ενώ και η εμπειρία ...πεδίου παίζει σημαντικό ρόλο στην όλη διαδικασία. «Διαβάζουμε μαζί τους κάποιες ώρες εβδομαδιαίως και όταν επιστρέψουμε στη Γαλλία θα πρέπει να περάσουν από εξετάσεις προκειμένου να διαπιστωθεί ο βαθμός προόδου τους. Ακόμη και όταν ποδηλατούμε μιλάμε συνεχώς για τη γεωγραφία ενός τόπου, το τοπίο, τον πολιτισμό του, μαθαίνουν στο πεδίο», λέει χαρακτηριστικά.
Για την Τζέιν και την Έλσα το ταξίδι με τα ποδήλατα ανά τον κόσμο δεν είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία, αφού, όταν ήταν μόλις 5 και 2 ετών αντίστοιχα, βίωσαν την πρώτη τους ποδηλατική περιπέτεια διασχίζοντας με τους γονείς τους τη Γαλλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία σε διάστημα έξι μηνών και στη συνέχεια ταξίδεψαν με τα backpacks τους στην Ασία. Αυτή τη φορά, ωστόσο, η μεγαλύτερη Τζέιν αρχικά είχε κάποιες αντιρρήσεις, καθώς δεν ήθελε να αφήσει τις φίλες της και το σχολείο της, αλλά πλέον βρίσκει διασκεδαστική την επικοινωνία μαζί τους μέσω ίντερνετ, καθώς μπορεί να τους διηγηθεί τα όσα καθημερινά βιώνει!
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου