Ο νόμος της αδράνειας που αποτελεί και τον πρώτο νόμο που διατύπωσε ο Νεύτωνας, εστιάζει και φωτογραφίζει εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που παραμένει απαθές, συνεχίζοντας σε μια κατάσταση εφησυχασμού, εκλογίκευσης και αποδοχής οτιδήποτε παράλογου μπορεί να συμβαίνει γύρω του. Φυσικά κυριαρχεί ο ατομικισμός και η διάκριση μέσω κάθε τρόπου και μέσου, αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία επιτρέποντας να παραμένει αδρανές ένα κομμάτι πληθυσμού μπροστά σε ανεπίτρεπτα και ειδεχθή γεγονότα.
Η σιγή, η απαξίωση και η απολιτίκ στάση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο ολοκληρωτικό ρίζωμα του καπιταλιστικού μοντέλου που με την σειρά του αναδεικνύει με πολύ επιδέξιο τρόπο, άλλα πολύτιμα (γιαυτό) εργαλεία για να μακροημερεύσει όπως είναι: 1) η ανάδειξη της ακροδεξιάς ως μοχλού κίνησης παγκοσμίως, 2) η ιδεολογική καλλιέργεια του σπόρου της μη αμφισβήτησης ενός παρηκμασμένου συστήματος, 3) ο ανταγωνισμός, 4) η φτώχια, και 5) ο πόλεμος. Το έργο της επαγρύπνησης γίνεται ολοένα και δυσκολότερο με την πάροδο των χρόνων της κρίσης. Οι κοινωνίες αρνούνται να αντιληφθούν ότι μέσα σε μια φούσκα δεν μπορείς να ονειρευτείς, και να ζήσεις. O νόμος της αδράνειας εντοπίζεται σε πρακτικό επίπεδο, σε διάφορα περιστατικά ωμής (και όχι μόνο) βίας που έχουν ως βασικό τους θεμέλιο το ρατσισμό την καταπίεση και την μη ανοχή στη διαφορετικότητα. Πόσοι άνθρωποι έχουν σιγήσει, ή έχουν αλλάξει πεζοδρόμιο αγνοώντας επιδεικτικά βίαια ξεσπάσματα σε πρόσφυγες, μετανάστες, ομοφυλόφιλους, γυναίκες, ή απλά ανθρώπους που έχουν μια διαφορετική αντίληψη και ερμηνεία του κόσμου;
Πόσοι άνθρωποι μπροστά στο αποτρόπαιο έγκλημα του Ζακ Κωστόπουλου συνέχισαν ανενόχλητοι την πορεία τους ή απλά έριξαν ένα πενιχρό υποτιμητικό βλέμμα; Κάτι ανάλογο σημειώνεται σε τμήματα εργαζόμενων που δεν οργανώνονται υπό το πρίσμα των κοινών διεκδικήσεων και της άμεσης καταγγελίας της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, αλλά αφομοιώνονται στον κυνισμό του καριερισμού, σε τμήματα φοιτητών που παραμένουν απαθείς σε μια κατάσταση συνεχής υποβάθμισης των πτυχίων τους αλλά και ευρύτερα του εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά και πρόσφατα σε τμήματα μαθητών που μπροστά στις εθνικιστικές εξάρσεις και στις καταλήψεις για το “Μακεδονικό”, απλά σίγησαν αφού δεν έπληταν άμεσα τους ίδιους. Ανάλογα περιστατικά “βίας” και καταπίεσης είναι και αυτά αλλά με διαφορετικό περιτύλιγμα.
Έτσι δομείται η κοινωνία μας πλέον, στην κυριαρχία του “εγώ” και στην αδυναμία του “εμείς”. Έχουμε εξελιχθεί σε μια πλήρως εμπορευματική υλιστική κοινωνία που δέχεται πολυδιάστατα βίαια χτυπήματα σε τομείς της καθημερινότητάς της αλλά δεν καταβάλει καμία προσπάθεια για να αλλάξει την κατάσταση. Όταν δεν αντιδράς και δεν εξεγείρεσαι σε οτιδήποτε προσβάλει την αισθητική και τα δικαιώματα σου γίνεσαι εν εξελίξει συνένοχος σε ένα συγκεκαλύμμενο συστημικό έγκλημα, που μπορεί να παίρνει διάφορες μορφές. Από τον εργοδότη στο χώρο εργασίας σου, από τον νοικοκυραίο μικροαστό καταστηματάρχη της γειτονιάς, από τον σεξιστή άντρακλα του χωριού που δρα ανάλογα όταν ακούει “ΟΧΙ”, και από τον (εν εξελίξει) φασίστα που αποκρύπτει την ταυτότητά του πίσω από το μαύρο ευρύ πλαίσιο του πατριώτη εθνικιστή. Η δύναμη και το κουράγιο που χρειάζεται για την αφύπνιση της «ωραίας κοιμωμένης» δεν αρκείται σε ένα φιλί…
Ο έτερος νόμος του Νεύτωνα που χωράει ανάλυσης είναι αυτός της δράσης – αντίδρασης. Όταν ένα σώμα ασκεί μια δύναμη σε ένα άλλο τότε δέχεται μία αντίθετη δύναμη, δηλαδή μία δύναμη ίσου μέτρου αλλά αντίθετης κατεύθυνσης. Η πράξη προκαλεί ένα αποτέλεσμα, μια απάντηση και μια ανταπάντηση, ένα κύκλο καθόλα φαύλο. Η εργατική λαϊκή τάξη αποτελεί με νύχια και με δόντια την «αντίθετη δύναμη» που δεν θα προβεί φυσικά στην αλληλεξουδετέρωση, αλλά στην σύγκρουση, στην διεκδίκηση και στην ωμή «δράση – αντίδραση». Συγκρουσιακά με τα παραπάνω, μπροστά σε οποιεσδήποτε μορφές παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υπάρχουν κομμάτια του πληθυσμού που αντιδρούν, σπάζοντας τα δεσμά της σιωπής. Πριν δέκα χρόνια ένας νεαρός μαθητής, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος έχασε την ζωή του από τον “εξοστρακισμό!” σφαίρας του ειδικού φρουρού Κορκονέα (:αρνείται μέχρι και σήμερα να ζητήσει συγγνώμη).
Η αυθόρμητη εξέγερση και τα αντανακλαστικά του κόσμου ήταν άμεσα. Το στίγμα που άφησε χαραγμένο μέσα μας το 2008 αποτέλεσε μια ισχυρή προειδοποίηση για τις κοινωνικές αναταραχές με τις οποίες θα έρθει αντιμέτωπη στο άμεσο μέλλον η αστική τάξη, καθώς η κρίση του συστήματος βαθαίνει. Χιλιάδες μαθητές και φοιτητές είχαν καταλάβει σχολεία και σχολές και βγήκαν στους δρόμους, θέτοντας το στόχο του αγώνα, που δεν ήταν άλλος από την απόρριψη της πολιτικής που εφαρμόζονταν (και εφαρμόζεται μέρι και σήμερα) βάζοντας στο κάδρο τον πραγματικό εχθρό…την άρχουσα τάξη. Ανάλογες αντιδράσεις κταγράφηκαν και στην “μαύρη” δολοφονία του Παύλου Φύσσα το 2013, από τον Γιώργο Ρούπακια και την Χρυσή Αυγή.
Πλήθος κόσμου έσπευσε να διαδηλώσει κατά της εγκληματικής οργάνωσης και του τέρατος που υποθάλπτεται επιμελώς από το σύστημα ποτίζοντας με μίσος και ρατσισμό τις ψυχές των ανθρώπων. Μέσω του Παύλο ή του Ζακ πολλοί άνθρωποι αποκρυστάλωσαν τον ευατό τους, να “πνίγεται” από ανάλογα περιστατικά καθημερινής βίας. Γιατί μια σφαίρα, ένα μαχαίρι στην καρδιά ή μια κλωτσιά στο κεφάλι αποτελούν πολιτική πράξη, όχι λόγω της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος αλλά εξαιτίας των υποκειμένων που το τελούν. Εξαιτίας αυτού του αφόρητου και μισαλλόδοξου κενού που υπάρχει στα κεφάλια διάφορων “κανονικών” αυτής της γης.
Ο συνδυασµός παγκοσμίως των δυσοίωνων οικονοµικών προοπτικών, του απειλητικού κινήµατος που λαμβανεί περίεργες εκφάνσεις και η σήψη του παλιού πολιτικού συστήµατος γεννά φαινόμενα Τραμπ, Μπολσονάρο, Λεπέν, και Σαλβίνι. Στην σύγχρονη εποχή η φασιστική δεξιά λαμβάνει ρόλο ρυθμιστή στην παγκόσμια σκακιέρα και σε αρκετές περιπτώσεις όπως στις ΗΠΑ και την Βραζιλία κυβερνούν με ένα αστικό προσωπείο κεκαλυμμένο από γραβάτες και βαρύγδουπες εξαγγελίες αποσύροντας για ένα διάστημα τα ρατσιστικά πογκρόμ.
Αυτοί οι όλοι, και εμείς οι σκυφτοί στο περιθώριο μιας δήθεν κανονικότητας…Αυτό είναι το λάθος μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου