Τους βλέπουμε καθημερινά πλέον στα ΜΜΕ, καθώς διαθέτουν μηχανισμούς κοινοποίησης της παρουσίας τους. Καλοντυμένοι, καλογυαλισμένοι, μοντέλα για περιοδικά μόδας, επιμελημένα ατημέλητοι ενίοτε, εύχαρεις πάντα, πρόθυμοι να περάσουν απέναντι όποια γριούλα βρουν στη διάβαση.
Έτοιμοι να χτίσουν μικρούς και μεγάλους παραδείσους για όλους, θυμωμένοι με τους προηγουμένους που δεν φρόντισαν την πόλη και αποφασισμένοι να την κάνουν ιδανικό τόπο να ζείς.
Είναι αμφίβολο αν έχουν ξαναπατήσει το πόδι τους σ’ αυτές τις γειτονιές και τις πλατείες. Αν ήξεραν ακόμη και το όνομά τους. Είναι μάλλον απίθανο να ξέρουν τι είναι η λαϊκή αγορά, ποιοι άνθρωποι ψωνίζουν εκεί και γιατί το κάνουν. Και βέβαια δεν ξέρουν τους Αθηναίους.
Δεν έχουν κάνει παρέα μαζί τους, δεν έχουν μιλήσει ποτέ για τη ζωή τους, δεν έχουν ιδέα από τα προβλήματα και τους καημούς τους, δεν φαντάζονται με τι λυπούνται και με τι χαίρονται. Δεν έζησαν δίπλα τους. Οι Αθηναίοι που γνωρίζουν αυτοί ζουν στο Κολωνάκι, στα βόρεια και νότια προάστια ή στο εξωτερικό.
Οι ίδιοι κορδώνονται ότι «γεννήθηκαν» στην Αθήνα και «σ’ αυτή την πόλη μεγάλωναν τα παιδιά τους». Καμιά σχέση με την αλήθεια. Όταν δεν γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τα παιδιά τους στην Κηφισιά, στο Ψυχικό η στη Γλυφάδα, ή ακόμη κι αν ζουν στα γεωγραφικά όρια του δήμου, δεν έχουν καμία σχέση με την Αθήνα.
Η δική τους Αθήνα είναι τα ρετιρέ στο Κολωνάκι, με θέα στο Λυκαβηττό και την Ακρόπολη, τα ακριβά εστιατόρια της περιοχής όπου ένα τραπέζωμα για τέσσερις αρκεί για να ζήσει μια οικογένεια για ένα μήνα.
Τα ψώνια τους στα μαγαζιά με τις φίρμες και τα ταξίδια τους στο εξωτερικό αρκούν για να αναπλασθεί ένα πεζοδρόμιο στα Πατήσια. Το ντύσιμό τους φτάνει για να ανακαινιστεί ένα νηπιαγωγείο.
Ποια Αθήνα και ποιοι Αθηναίοι; Δεν πήγαν ποτέ στα σχολεία της, δεν έζησαν ποτέ στα τριάρια της, δεν περπάτησαν ποτέ στους δρόμους με τις λακκούβες, δεν έζησαν ποτέ τη ζωή της και τη ζωή των ανθρώπων της. Τώρα προσπαθούν να γνωρίσουν το είδος. Και μόνο για τις εκλογές. Για να υφαρπάξουν ψήφους, καθώς οι επικοινωνιολόγοι τους δεν πρωτοτυπούν, κόλλησαν το ίδιο μότο: «Θα ζωντανέψουμε τη γειτονιά».
Μήπως ξέρουν τι είναι η γειτονιά. Μήπως χρειάσθηκε να παίξουν μπάλα στο δρόμο της; Να πάνε τα παιδιά τους στις ξεχαρβαλωμένες παιδικές χαρές; Μιλούν μόνο για την ασφάλεια- αυτοί που δεν ένιωσαν ποτέ ανασφάλεια- με υπερβολή που φτάνει ως την τρομολαγνεία.
Οι υποψήφιοι δήμαρχοι είναι καρικατούρες που περιφέρονται με συνοδεία φωτογράφων και τηλεοπτικών συνεργείων «ανά τας οδούς και τα ρίμας της πόλεως», και υπόσχονται να την κάνουν «ονειρεμένη». Δηλώνουν ότι συνομιλούν «με κατοίκους και επαγγελματίες» για να «μάθουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν». Αυτά που έπρεπε ήδη να ξέρουν πριν την επίσκεψη.
Μιλούν πάντα «σε φιλικό κλίμα» και «γίνονται δεκτοί με ικανοποίηση», όπως ενημερώνουν τα γραφεία δημοσίων σχέσεων τους. Ακούνε «προσεκτικά τις ανησυχίες των δημοτών» και πάνε παρακάτω για να ακούσουν το ίδιο προσεκτικά και τους επόμενους.
Διαπιστώνουν ότι «η ευρύτερη περιοχή παραμένει αναξιοποίητη» και οι «κάτοικοί βρίσκονται σε απόγνωση καθώς έχουν εγκαταλειφθεί από την δημοτική αρχή». Αλλά τα βάσανα τους τελειώνουν -αρκεί να τους ψηφίσουν. Γιατί «έχουν όραμα για την πόλη».
Δεν έχουν ούτε προγράμματα και συγκεκριμένα σχέδια για κάθε πρόβλημα, κάθε γειτονιάς και κάθε πολίτη, η για το σύνολο της πόλης. Έχουν χάντρες και καθρεφτάκια. Μεγάλες κουβέντες υποσχέσεις και σαπουνόφουσκες. Τα ίδια και οι προηγούμενοι. Ο τελευταίος πραγματικός δήμαρχος της ΑΘήνας ονομάζονταν Δημήτρης Μπέης. Μετά από αυτόν μόνο ο Δημ. .Αβραμόπουλος έκανε κάποια πράγματα στο δήμο. Ακόμη και τα κάγκελα που λοιδορήθηκαν ήταν μεγάλη παρέμβαση.
Από το 1986 που ο Κώστας Μητσοτάκης κατέβασε στους τρεις μεγάλους δήμους κεντρικά στελέχη της ΝΔ για να επενδύσει πολιτικά στην επικράτησή τους, η έννοια του υποψήφιου δήμαρχου χάθηκε. Όσοι διεκδίκησαν και όσοι καθίσαν στο δημαρχικό θωρώ από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είχαν άλλες επιδιώξεις.
Η δημαρχία ήταν σκαλοπάτι για τις πολιτικές επιδιώξεις τους και με την πρώτη ευκαιρία άφηναν στο πόδι τους κάποιον αχυράνθρωπο και ακολούθησαν τους πολιτικούς σχεδιασμούς τους. Οι δήμαρχοι έφευγαν στη μέση και οι υποψήφιοι δήμαρχοι που έμειναν στην αντιπολίτευση δεν πατούσαν το πόδι τους στο δήμο. Αυτή τη συνταγή ακολουθούν και οι σημερινοί υποψήφιοι. Μπαλαμούτι.
Καθώς όλα είναι ψεύτικα επάνω τους, είναι ψεύτικη και η αίσθηση που έχουν για τους Αθηναίους. Νομίζουν ότι είναι ενός όγκος ψηφοφόρων τον οποίο πρέπει να διεκδικήσουν. Τους διαφεύγει ότι στην Αθήνα ζουν και άλλοι, που δεν έχουν εκλογικά δικαιώματα στο δήμο, ή δεν έχουν καν δικαιώματα. Αυτοί συνδιαμορφώνουν τον κοινωνικό ιστό της πόλης, την επηρεάζουν και επηρεάζονται. Κανείς δεν έδειξε να το λαμβάνει υπόψη του.
Οι ιλουστρασιόν υποψήφιοι δήμαρχοι, είναι ξένοι στην Αθήνα. Οι προεκλογικοί τους περίπατοι αποπνέουν υποκρισία και ενίοτε γελοιότητα.
Γιώργος Λακόπουλος
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου