Να φύγετε…

Να πάτε αλλού, έλεγε κάποιος κύριος σε μια διαφήμιση. Ήθελε την ησυχία του, χωρίς τους ήχους των μουσικών οργάνων των νεολαίων της γειτονιάς. Ασχέτως αν κάποιοι από αυτούς, ίσως στο μέλλον, γίνουν σημαντικοί μουσικοί. Αυτό ακούμε, είτε άμεσα είτε έμμεσα, από πολλούς για τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους μετακινούμενους πληθυσμούς. Χώρες κλείνουν τα σύνορα, πολεμικά πλοία αποτρέπουν την προσέγγιση πλεούμενων, τείχη υψώνονται στα όρια των κρατών, σαν τους ιδιοκτήτες οικοπέδων που περιφράζουν την περιουσία τους.

Στις 10 Δεκεμβρίου εγκρίθηκε το Παγκόσμιο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση από ηγέτες περίπου 150 χωρών, σε διάσκεψη του ΟΗΕ στο Μαρακές. Όμως κάποιες χώρες αντιδρούν και διαφωνούν. Ανάμεσά τους κι η Αυστραλία, η οποία ως χώρα οφείλει την ανάπτυξη, ίσως και τη δημιουργία της, στους μετανάστες.

Διαβάζουμε στις εφημερίδες (όσοι ζούμε στα νησιά το γνωρίζουμε βιωματικά), ότι στα νησιά του Βορείου Αιγαίου είναι εγκαταστημένοι και εγκλωβισμένοι πάρα πολλοί πρόσφυγες και μετανάστες· κι ότι για το καλό όλων πρέπει να μεταφερθούν στη στεριανή Ελλάδα. Διαβάζουμε, επίσης στις εφημερίδες, ότι δήμαρχοι διάφορων περιοχών της Ελλάδας διαμηνύουν στο υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής ότι λόγω των αυτοδιοικητικών εκλογών δεν μπορούν να δεχτούν πρόσφυγες και μετανάστες στα διοικητικά όρια του δήμου τους· «Τι θα πούμε στους ψηφοφόρους μας;» λένε.

Και μη νομιστεί ότι οι απόψεις κι η συμπεριφορά είναι αυτές επειδή οι μετακινούμενοι προέρχονται από την Ασία και την Αφρική, είναι αλλόφυλοι και αλλόθρησκοι. Τον Αύγουστο του 1922 είχαν εγκλωβιστεί σαράντα χιλιάδες Μικρασιάτες στα παράλια του Αδραμυτινού κόλπου, περιμένοντας πλοία από τη Μυτιλήνη. Συγγενείς τους συναντήθηκαν και παρακάλεσαν τον γενικό διοικητή Λέσβου Σπηλιωτόπουλο να στείλει πλοία για τη μεταφορά των προσφύγων. Με ωμότητα τους απάντησε: «Καλά ας κάθονται αυτού, δεν θα δημιουργήσουμε εκ δευτέρου προσφυγικόν ζήτημα».

Για τον έλεγχο και τη νομιμότητα των μετακινήσεων ισχύουν τα ίδια, τότε και σήμερα. Για τους πρώτους πρόσφυγες που ήρθαν στη Μυτιλήνη γράφει ο Ασημάκης Πανσέληνος, ως αυτόπτης μάρτυς: «Είταν κάτι Σμυρνιές, από σόι καθώς φαινόταν, ήρθαν με το αιγυπτιακό [πλοίο] της Καδιβιέ, κι ο λιμενάρχης (είναι να κλαις στ’ αλήθεια και να γελάς) τις κρατούσε και δεν τις άφηνε να βγουν στη στεριά, ήθελε να τις στείλει πίσω στο πλοίο γιατί δεν είχαν διαβατήριο».

Με διαβατήριο ή όχι οι άνθρωποι θα κάθονται διαχρονικά «Επί των ποταμών Βαβυλώνος», θα θυμούνται, θα κλαίνε· αλλά ταυτόχρονα θα περιμένουν τη βοήθεια, την αγάπη από τους συνανθρώπους, θα ελπίζουν.

Συντάκτης: Αριστείδης Καλάργαλης - Συγγραφέας, διδάκτωρ Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας

Πηγή: efsyn.gr