«Στη ζωή, αντίθετα με το σκάκι, το παιχνίδι συνεχίζεται και μετά το ματ» (Ισαάκ Ασίμωφ)
Ήρθε ξανά η επέτειος του Πολυτεχνείου, σε μία κάπως μουδιασμένη εποχιακή συγκυρία είναι η αλήθεια. Και πάρα πολλοί μπαίνουν στη διαδικασία να διερευνήσουν πτυχές των συμβολισμών και της ουσίας της συγκεκριμένης επετείου στο σήμερα. Φυσικά, υπάρχουν διαφορετικά κίνητρα σε κάθε τέτοια απόπειρα. Άλλοι προβαίνουν σε τέτοιες αναζητήσεις από συνήθεια, άλλοι γιατί όντως ενδιαφέρονται να νοηματοδοτήσουν στο σήμερα -και κυρίως στο αύριο- την έννοια της εξέγερσης, άλλοι γιατί έχουν αναλάβει «εργολαβία» το ακριβώς αντίθετο: την αποδόμηση και το σταδιακό ευτελισμό κάθε μελλοντικής προοπτικής κοινωνικού ξεσηκωμού.
Το Πολυτεχνείο του 1973 ήταν μία στιγμή στην ιστορία. Από εκείνες τις ξεχωριστές που ακόμα και αν θέλεις να αποκρύψεις τη σημασία της, δεν μπορείς. Για αυτό το λόγο οτιδήποτε δεν μπορεί να αποκρυφθεί, «διαβάλλεται». Υπάρχει στο σήμερα «υπαρξιακό πρόβλημα» στη συγκεκριμένη επέτειο; Μάλλον ναι, αλλά όχι ένα... Γιατί, το επαναλαμβάνω, αλλιώς προσεγγίζουν το θέμα όσοι ενδιαφέρονται για περαιτέρω κοινωνικούς ριζοσπαστικούς μετασχηματισμούς και αλλιώς οι πολύμορφες και πολύτροπες δυνάμεις της συντήρησης.
Το Πολυτεχνείο θίγει ζητήματα που δεν αρέσουν σε όλους. Το Πολυτεχνείο δεν αποτέλεσε το τέλος των αγώνων, αντιθέτως έγινε αναπόσπαστο κομμάτι στο «λεξικό των αγώνων» που διαχρονικά συζητιέται. Συνέβαλε στον ερχομό της Δημοκρατίας (Αστικής βεβαίως-βεβαίως, αλλά όντως σα μορφή δημοκρατίας...), επομένως το πνεύμα του απλώνεται σαν πέπλο πάνω από όλα τα κοινωνικά προβλήματα που προέκυψαν από το 1974 έως σήμερα. Είναι μία πιθανότητα για το μέλλον. Όχι για επανάληψη-αντιγραφή, αλλά για εφαρμογή του πνεύματός του στις σύγχρονες εκδοχές. Όχι σαν καρικατούρα, αλλά σαν όψιμη λαϊκή-κοινωνική αναγκαιότητα. Για αυτό και κάποιοι συνειδητά θα μιλάνε για το κλειστό κέντρο στο χρονικό διάστημα του τριήμερου εορτασμού, για την απειλή επεισοδίων, για την «κατάληξη της γενιάς του Πολυτεχνείου» (οι πολλοί στην ιδιώτευση, οι λίγοι στα προνόμια...), για όσα περισσότερα μπορούν να επιστρατεύσουν από τη φαρέτρα του προπαγανδιστικού τους οπλοστασίου. Τα γεγονότα και οι μετέπειτα εξελίξεις συνιστούν ένα αρκετά μεγάλο δείγμα για να μπορεί να διαλέγει ο οποιοσδήποτε αυτό που τον συμφέρει να προτάξει στο δημόσιο λόγο. Και αυτό ισχύει για όλους μας...
Θα είμαστε εκεί. Και φέτος. Ως άνθρωποι, ως πολιτικά υποκείμενα, ως «ρεπόρτερ της ίδιας μας της διαβίωσης», ως σχολιογράφοι, ως άτομα, ως συνειδήσεις που «βασανίζονται» να βρουν το καλύτερο δυνατό και για τους εαυτούς τους και για τα ευρύτερα σύνολα εκείνων των ανθρώπων, που είναι πάρα πολλοί, και αξίζουν κάτι καλύτερο τα επόμενα χρόνια. Γενικώς, πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για τους αγώνες που έχουν γίνει, για όλους τους ανθρώπους που δεν κάμφθηκαν από ήττες, από δικαιολογίες, από απογοητεύσεις, από ίντριγκες, από βιολογικές φθορές, από συνειδησιακές κοπώσεις, από «καταθλίψεις μοναξιάς», από πολιτικές σπέκουλες, από κατασταλτικά χτυπήματα, από κάθε λογής εκφοβισμούς, από σκληρά και άτεγκτα προσωπεία, και ύψωσαν ανάστημα. Μικρό ή μεγάλο, κάθε φορά αυτό που ήταν εφικτό...
Οι ατζέντες του μέλλοντος λίγο-πολύ είναι γνωστές. Σε αυτό το «τραπέζωμα», δεν θα πάμε με «άδεια χέρια». Θα φέρουμε την αισιοδοξία μας, την πίστη στην αναγκαιότητα της πάλης για κάτι διαφορετικό. Δεν θα πάμε «στα τυφλά». Θα μας δείχνουν το δρόμο σαν ένα «άτυπο gps» οι φωνές των βασανισμένων στα κρατητήρια, οι σιωπές εκείνων που έπρεπε να γλιτώσουν από τις ενέδρες των χαφιέδων, τα βλέμματα των δολοφονημένων, τα δάκρυα συγκίνησης των αγωνιστών του παρελθόντος, ο ιδρώτας από το τρέξιμο για να είναι όλα έτοιμα στην ώρα τους, τα ρίσκα, οι απώλειες, και πολλά άλλα πράγματα από εκείνα τα σπουδαία που αποτελούν την πλούσια (σε αξίες και όχι χρήματα) «θυρίδα» του κόσμου του αγώνα.
Η κληρονομιά μας δεν είναι τα μπαούλα, οι παραμορφώσεις και η λήθη, ούτε καν τα αφιερώματα στο ίντερνετ, στις εφημερίδες και στις τηλεοράσεις. Αλλά οι ψυχές και τα μυαλά των ανθρώπων εκείνων που τόλμησαν. Το Πολυτεχνείο του 1973 ανήκει σε ένα σπάνιο αστερισμό, με τα άστρα του να φωτίζουν πιο πολύ από το συνηθισμένο. Τόσο που σε κάνουν να ξεπερνάς καταχνιές και σκοτάδια με τις δέουσες ταχύτητες και με τους σωστούς διασκελισμούς... Και αν το Πολυτεχνείο του 2018 δεν κομίζει αυτά που θέλουμε, έχουμε μάθει να περιμένουμε...
ΥΓ. Έλεγε κάποτε ένα γνωστό σύνθημα πως «το μαύρο κάνει το κόκκινο πιο έντονο». Σε μία άτυπη απόπειρα παράφρασης θα έλεγα πως «το κόκκινο κάνει το μαύρο πιο αποτελεσματικό και πιο ανθρώπινο». Έτσι ώστε το έντονο γκρίζο των καιρών μας να μπορέσει κάποια στιγμή να «παραχωρήσει» τη θέση του στο σύνολο των χρωματικών αποδόσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου