Είναι κάποια πράγματα που ξεχνάς και κάποια που σε κάνουν να ξεχνιέσαι. Συνήθως, τα πρώτα φέρουν μια αυτοδιάθεση, ενώ τα δεύτερα τα επιλέγεις. Θα μου πεις, υπάρχει και η «επιλεκτική μνήμη». Ε, λοιπόν, τείνω να πιστέψω πως αυτή η φρασούλα δεν είναι παρά επίπλαστο κατασκεύασμα της αστικής τάξης, κάτι σαν «χάδι» της μπουρζουαζίας για να «προστατεύσει» το προλεταριάτο από το σκληρό παρελθόν του. Μην το θυμάται και της αναστατώνεται!
Με ακούς πώς μιλάω. Είναι που διαβάζω πολύ Μαρξ τελευταία. Τον δίνω μάθημα και πιθανόν περνάω φάση ταύτισης. Πού θα πάει, εξεταστική είναι, θα περάσει (κι αυτή κι η φάση μου μαζί). Και θα επανέλθω στα φυσιολογικά μου. Τα... συμβατικά μου. Τα... γνωστά μας, τέλος πάντων, τα καθημερινά: τυρί, ρύζι, καφέ, γάλα, Καμπά, ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά.
Πες μου τώρα εσύ: Ζούσα; Δεν ζούσα. Πώς γίνεται λοιπόν να θυμάμαι μια διαφήμιση των αρχών του ’80 και ένα προεκλογικό σύνθημα των αρχών του ’20; Ισως γιατί «λέγε λέγε», κατσικώθηκαν στη μνήμη μου, δίχως τη δική μου συμβολή. Και τι ωραία που ταιριάζουν μεταξύ τους! Καταναλωτισμός ως επιβεβαίωση της ύπαρξης και βασιλοκρατία ως επιβεβαίωση της κυριαρχίας. Πολιτική ιδεολογία και κοινωνική πράξη, δύο σε ένα. Α, ρε κατακαημένε Μαρξ, τι δίκιο που έχεις ώρες ώρες...
Οι θεωρίες του έγιναν επιστήμη, τα λόγια του μπήκαν στα πανεπιστήμια, η μούρη και τα τσιτάτα του υπάρχουν διάσπαρτα και στο κτίριο της Φιλοσοφικής Αθηνών. Που αμιγώς μάθημα Φιλοσοφίας δεν έχει! Ούτε Κοινωνιολογίας. Οχι επειδή το αρνήθηκε ο Αδωνις. Οι φοιτητικές παρατάξεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς αρνήθηκαν. Και μάλιστα πρόσφατα (πολύ πρόσφατα).
Και λίγο (πολύ λίγο) μετά, κάποιοι από αυτούς μπούκαραν στο κτίριο, κατέλαβαν μία αίθουσα, κάποιοι καθηγητές την ανακατέλαβαν και μετά τους την ξαναπήραν, προσπερνώντας τη «γελοία αλυσίδα» τους, όπως είπαν, καθώς «ήρθαν για να μείνουν»... Να μείνουν ή να μάθουν;
Έχετε πάει στο κτίριο της Φιλοσοφικής; Πρόκειται για ένα τερατούργημα ασύλληπτης ασχήμιας, χαρακτηριστικό δείγμα του μπρουταλισμού. Κίνημα ήταν κι αυτό, αρχιτεκτονικό, του ’50, που υποστήριζε ότι το μπετόν σπάει τα στεγανά. Οτι η τσιμεντοποίηση ανοίγει τα μυαλά δηλαδή... Ασε που χάνεσαι εκεί μέσα. Δεν το ’φτιαξε αρχιτέκτονας αυτό το πράγμα – ο Δαίδαλος το ’φτιαξε. Μόνο ο Μινώταυρος του λείπει.
Τίγκα σε αποτσίγαρα, πλαστικά καλαμάκια και αφίσες πολιτικών παρατάξεων. Ενα μικρό βιβλιοπωλείο που υπήρχε, έκλεισε κι αυτό γιατί δεν πάταγε κανείς. Δεν είδα ποτέ καμία φοιτητική παράταξη να σπάει αυτή τη γελοιότητα.
Καλά τα κινήματα, αναγκαίες οι φοιτητικές ελευθερίες του λόγου, της αυτοδιαχείρισης, της σκέψης, της πρωτοβουλίας αλλά... πού ’ν’ τα; Γιατί είδα μόνους τους καθηγητές να προσπαθούν να προασπιστούν την «απρόσκοπτη λειτουργία» των μαθημάτων τους; Καλή, κακή, την υπερασπίζονται. Δεν έτυχε ποτέ ν’ ακούσω παράταξη να λέει: «Ρε παιδιά, αντί να πετάμε τους καθηγητές έξω από τις τάξεις, γιατί δεν τους καθίζουμε με το ζόρι, να μας εξηγήσουν όσα δεν καταλαβαίνουμε μέχρι να τα καταλάβουμε;» Μια φορά έγινε αυτό στη Βενσέν, μετά τον Μάη του ’68, κράτησε όσο κράτησε και ώς εκεί. Περασμένα, ξεχασμένα.
Δεν με απασχολούν ούτε οι Ρουβίκωνες, ούτε οι βουρίκωνες, ούτε τα σοβαρά και τα γελοία τους. Με νοιάζει που ούτε καλό μάθημα γίνεται, ούτε κανένας το ζητάει, ούτε το αφήνουν να γίνει, ούτε γίνεται να γίνει μέσα στο μπετόν και το σκουπίδι, ούτε κανείς ενδιαφέρεται.
Ευτυχώς (!), μέσα σ’ αυτό το χάος, κάποιες αξίες παραμένουν ακλόνητες: σχεδόν σε κάθε αίθουσα της Φιλοσοφικής, υπάρχει, εκεί ψηλά, η εικόνα του Υψίστου!... Καλά, απ’ όλους αυτούς, κανείς δεν βρέθηκε να πάει να την κατεβάσει; Ας φτιάξουν ένα ’κονοστάσι, στο κάτω κάτω, να τις βάλουν όλες εκεί, ας ανάβουν και το καντήλι κάθε γιορτή των Τριών Ιεραρχών. Ποσώς με νοιάζει.
Αυτό που με κόφτει είναι πως περί άλλα τυρβάζουν... Προς τι, λοιπόν, τόσος πόνος και αλληλοσπαραγμός; Αφού στο τέλος, όρθιος στα αμφιθέατρα, μόνος νικητής, περήφανος, αιώνιος κι ανέγγιχτος θα μείνει ο Ενας, ο Είς, Αυτός: ο Μέγας Ιησούς Χριστός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου