Καλώς ήρθε το δολάριο… ξανά

«Κοιτάχτε, ετοιμαζόμαστε για μια άλλου είδους σκλαβιά. Η Ευρωπαϊκή Ενότητα, τι νομίζετε ότι είναι; Είμαστε ένα κράτος με δύναμη ώστε να μπορέσουμε να επιβάλλουμε απόψεις; Θα γίνουμε μια επαρχία στην οποία θα μας διοικεί η Ευρώπη. Και θα ‘χουμε μια ψευδαίσθηση ότι συνδιοικούμεθα στην Ευρώπη.

Λοιπόν, αυτή δεν είναι μια σκλαβιά; Τουλάχιστον με τα κριτήρια που είχαμε επί Τουρκοκρατίας. Και πάλι οι εξαιρέσεις επί Τουρκοκρατίας υπήρξαν και αναπτυχθήκανε στον ευρωπαϊκό χώρο. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα…

Μόνο που δεν θα ζουν στην Αθήνα και θα ζουν στον ευρωπαϊκό χώρο.

(…) Υπάρχει καμιά εγγύηση σωστής αναπτύξεως, εδώ μέσα, στον τόπο αυτό;

Ποτέ! Αλλά, βέβαια, ο τόπος μας προχωράει πάντα με τις εξαιρέσεις του. Έτσι, θα προχωρήσουμε και στο μέλλον.

Περί Τουρκοκρατίας, λοιπόν, ασφαλώς θα είναι μια μορφή της ευρωπαϊκής μας θητείας -από την οποία, βέβαια- δεν θα μπορέσουμε ποτέ να απαλλαγούμε, ούτε να ελευθερωθούμε, διότι θα είναι μια επιλογή μας, ενώ επί Τουρκοκρατίας έγινε μια υποταγή μας. Αυτή είναι η διαφορά»

Μάνος Χατζιδάκις

***

«Ύστερα από μερικά λεπτά πάνω σε γενικότητες, ο- πρόεδρος των ΗΠΑ- Ουίλσον, νομίζοντας ότι έτσι έβαζε τέλος με ευγενικό τρόπο στη συζήτηση, είπε στον Έλληνα πρωθυπουργό ότι μπορεί να υπολογίζει στην καλή θέλησή του σχετικά με τους ελληνικούς πόθους. Αλλά ο Ελευθέριος Βενιζέλος- συνέχισε- : «Σας είμαι ευγνώμων κύριε Πρόεδρε. Μα εκείνο που ενδιαφέρει τώρα, δεν είναι η μικρή Ελλάδα. (…) Το να δουλέψω στο μέτρο των δυνατοτήτων μου για την πραγματοποίηση αυτής της μεγάλης σύλληψης (της Pax Americana- σημείωση συγγραφέα) είναι η πιο ακριβή μου επιθυμία. Θεωρήστε, παρακαλώ ότι είμαι ένας στρατιώτης στις διαταγές σας για το έργο αυτό»

Απόσπασμα από τη μαρτυρία του ΥΠΕΞ της Ιταλίας Κάρλο Σφόρτσα, κατά την πρώτη συνάντηση Ουίλσον- Βενιζέλου, όπως παρατίθεται στο βιβλίο: «Ο Φασισμός και η 4η Αυγούστου», Ν. Ψυρούκης, εκδ. Αιγαίον, 1994

***

«Δώσαμε πολλή βοήθεια, στους εξαθλιωμένους κατοίκους της Ευρώπης με απλούς ανθρωπιστικούς σκοπούς. Αλλά, ως αντίμετρο κατά της εξάπλωσης του κομμουνισμού στην Ευρώπη, ο λαός των ΗΠΑ είδε την ανάγκη συνεργασίας με μη κομμουνιστικές χώρες, σε ένα ολοκληρωμένο, διμερές, ευρωπαϊκό πρόγραμμα ανάκαμψης»

Αrmed Forces-Screen Report- Issue Number- Εξάντας , «Φιλανθρωπία, διπλωματία και business», 2011

***

«(…) Τώρα με την αμερικανική βοήθεια, οι πειναλέοι των Βαλκανίων, οι Γιουγκοσλαύοι, οι Βούλγαροι, οι Αλβανοί, θα σκύβουν πίσω μας και θα βλέπουν με ζήλεια και βουλιμία τους Έλληνες να τρώνε με χρυσά κουτάλια»- Γεώργιος Βλάχος στην Καθημερινή

Απόσπασμα από το βιβλίο των Κ. Παπαϊωάννου και Μ. Ιγνατίου: «Οι έξι θάνατοι του Τζορτζ Πολκ, εκδ. Πατάκη, 2018

***

«Δώσαμε ιδιαίτερη έμφαση στην ενίσχυση χωρών που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της Ευρώπης. Στην Ουκρανία και στη Γεωργία κάναμε άρση των περιορισμών για την απόκτηση αμυντικών όπλων. Στα Βαλκάνια παίξαμε πρωταρχικό ρόλο στην επίλυση της διαφοράς Ελλάδας – “Μακεδονίας” για την ονομασία και ασχοληθήκαμε με τη Σερβία και το Κοσσυφοπέδιο για την προώθηση του διαλόγου υπό την ηγεσία της ΕΕ»

Γουές Μίτσελ, Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών, αρμόδιος για θέματα Ευρώπης και Ευρασίας

***

«Η στρατηγική σημασία της Τουρκίας αμφισβητείται, πλέον, ανοικτά. Αμερικανοί και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και αναλυτές θεωρούν ότι η Τουρκία έχει μπει σε έναν δρόμο όπου, στην… καλύτερη περίπτωση, δεν μπορούν να βγάλουν άκρη.(…) Μπορεί λοιπόν η Ελλάδα να αναπληρώσει το ενδεχόμενο κενό; Εξαρτάται από το αν και πόση «μπάλα» θα παίξει.(…) Σημασία όμως δεν έχει να έχεις το καλό οικόπεδο, αλλά τι κάνεις με αυτό.(…) Η Ελλάδα είναι χώρα πρώτης γραμμής για τη Δύση και ενδέχεται να κληθεί να παίξει ενεργά αυτόν τον ρόλο. Θα χρειασθούν ισχυρή πολιτική βούληση και συναίνεση για να παιχθεί αυτό το παιχνίδι. Δεν είναι αστείο, ούτε παιχνίδι να αναλάβεις ρόλους και αποστολές όταν επί δεκαετίες φοβόσουν να στείλεις έναν στρατιωτικό αστυνομικό στο Αφγανιστάν. Και επίσης θα αποκτήσουμε εχθρούς με αυτή την επιλογή και θα αναλάβουμε και ρίσκα, όπως, π.χ., το να γίνουμε στόχος φανατικών ισλαμιστών. Οι εξελίξεις, όμως, τρέχουν. Η ώρα των αποφάσεων μπορεί και να μην απέχει πολύ»

Αλ. Παπαχελάς, « Η Καθημερινή», 2/4/2017

***

Το ευρωατλαντικό βάθρο είναι ο πολιτικός, αλλά και ο κοινωνικός μύστης του εθνικού μας αφηγήματος για πάνω από μισό αιώνα.

Από το σχέδιο Μάρσαλ και τα «χρυσά κουτάλια», στο «όποιος δεν ψηφίσει ΕΡΕ θα πάει εξορία» και τα «ο τόπος χρειάζεται (…) δύο ισχυρά κόμματα, (…) το ένα (…) διαδεχόμενο το άλλο, ξαναπαίρνοντας τα ηνία όταν η φυσική φθορά της εξουσίας θα επέβαλλεν μιαν αλλαγή» της εποχής Καραμανλή- Γ. Παπανδρέου.

Από τον δικτατορικό γύψο και τα «δεν επρόκειτο – η Ελλάδα- να βγει από τον γύψο και να τεθεί σε τροχιά εκλογών, παρά μόνον εάν το κατά κεφαλήν εθνικό εισόδημα φτάσει τα 1.100 δολάρια»(TNYork Times, 20/10/1970) του θεωρητικού της Χούντας, Γεωργαλά στα «η προσχώρηση -της Ελλάδας- στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες -αποτέλεσε- εγγύηση για τη σταθερότητα της ελληνικής δημοκρατίας» της μεταδικτατορικής Καραμανλικής περιόδου.

Από τα «η ΕΟΚ δημιουργήθηκε από τις ανεπτυγμένες χώρες της Δυτικής Ευρώπης με σκοπό να στερεωθεί το καπιταλιστικό σύστημα», του ΠΑΣΟΚ το ’75, στην υιοθέτηση τελικά των θέσεων που είχε εκφράσει ο αρχηγός του, Ανδρέας Παπανδρέου, μια δεκαετία πριν όταν έλεγε ότι «η μόνη έννοια την οποία δικαιούμεθα να δώσωμεν εις την απόφασιν της συνδέσεως- με την ΕΟΚ- είναι ότι η Ελλάς απεδέχθη τη μεγάλην πρόκλησιν του 20ού αιώνος· (…) απεδέχθη να αποδυθή εις τον μεγάλον αγώνα (…)να συνδεθώμεν με την Ευρωπαϊκήν Κοινήν Αγοράν (…) διά την ταχείαν ανύψωσιν του βιοτικού επιπέδου του λαού της».

Από την ιδέα της Ελλάδας «ατλαντικού πρωτοπαλίκαρου» στα Ίμια και τα «ευχαριστούμε την κυβέρνηση των ΗΠΑ». Από την «ισχυρή Ελλάδα του Ευρώ» στην απώλεια του 25% του ΑΕΠ εν καιρώ ειρήνης, στα πλεονάσματα- μέγγενη των λαϊκών εισοδημάτων και την αποτελεσματική αξιοποίηση (διάβαζε ξεπούλημα) της δημόσιας περιουσίας. Από την κραταιά Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων, στο 3,3% των συμμετεχόντων σε έρευνα που απάντησε θετικά στο ερώτημα «αν θα ήταν καλύτερα να μη ζει κάποιος ή να βλάψει τον εαυτό του» και της χρήσης της Ελλάδας ως «ευρύτερου γεωπολιτικού μεντεσέ της Ευρώπης και της ευρύτερης γειτονιάς», κατά τον χαρακτηρισμό του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ τον περασμένο χειμώνα.

***

Όσον αφορά την πρόσδεση της χώρας στο ευρωενωσιακό άρμα, τα αποτελέσματα, έπειτα από το «πάρτι» μερικών-λίγων-δεκαετιών, είναι απτά:

• Τα μέσα και χαμηλά εισοδήματα συρρικνώθηκαν κατά 70% από τα πρώτα μνημονιακά μέτρα, το 2010, ενώ η φορολογική επιβάρυνση μισθωτών, συνταξιούχων και ελεύθερων επαγγελματιών εξακοντίστηκε πάνω από 500%,
• σύμφωνα με την έρευνα των Οικογενειακών Προϋπολογισμών της ΕΛΣΤΑΤ, η μέση μηνιαία δαπάνη των νοικοκυριών για την αγορά ειδών διατροφής περιορίστηκε σε 293,3€<356,6€(2009),
• σύμφωνα με την έκθεση του ΙΕΛΚΑ, ενώ το 2009 η μέση μηνιαία δαπάνη για διατροφή και εστίαση ανερχόταν σε 646,28€, το 2015 υποχώρησε στα 495,36€, δηλαδή 23,4% μείωση,
• το 2011, σύμφωνα με τη Eurostat, 357 χιλ. άνθρωποι στην Ελλάδα αντιμετώπιζαν τον κίνδυνο της φτώχειας ή και του κοινωνικού αποκλεισμού. Το 2012, ο αριθμός αυτός ξεπερνούσε το διπλάσιο (749 χιλ.). Έναν χρόνο αργότερα, έφτασε τις 857 χιλ. Το 2014, παρά τη μείωση που σημειώθηκε συνέχισε να βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα: 838 χιλ., ενώ το 2015, τα άτομα που κινδύνευαν με φτώχεια ή και κοινωνικό αποκλεισμό ανέρχονταν σε 782 χιλ., το 2016 σε 743 χιλ. και το 2017 σε 655. Πρέπει να αναφερθεί ότι παρά τη μείωση που παρατηρείται την τελευταία τριετία, η Ελλάδα κατέχει από τις υψηλότερες θέσεις στον πίνακα της φτώχειας/κοιν. αποκλεισμού στην ΕΕ με βάση τον πληθυσμό της.
• Το 2015, μειώθηκε κατά 5,5 δισ. ευρώ (4,5%) το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών και των μη κερδοσκοπικών λογαριασμών που εξυπηρετούν νοικοκυριά,
• η τελική καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών μειώθηκε μόνο μία χρονιά (2015) κατά 2,3 δισ. ευρώ (1,8% ), με το ποσοστό αποταμίευσης που ορίζεται ως η ακαθάριστη αποταμίευση προς το ακαθάριστο διαθέσιμο εισόδημα να κυμαίνεται στο -7% από -4% το 2014,
• η Ελλάδα συγκαταλέγεται μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ με τους υψηλότερους συντελεστές φορολόγησης της μισθωτής εργασίας, η οποία επιβαρύνεται με έκτακτους φόρους επί ήδη δηλωθέντων εισοδημάτων, όπως η εισφορά αλληλεγγύης,
• όπως αναφέρουν τα στοιχεία που παρουσίασε η ΓΣΣΕ στο Στρασβούργο ενώπιον της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Κοινωνικών Δικαιωμάτων, τον Δεκέμβριο του 2016:

1. η απλήρωτη εργασία αγγίζει πάνω από 1 εκατομμύριο εργαζόμενους,
2. το ποσοστό απόλυτης φτώχειας των μισθωτών πλήρους απασχόλησης φτάνει το 20%, ενώ μόλις 7 χρόνια πριν ανερχόταν στο 7,6%, η ανασφάλιστη εργασία φτάνει στο 30%, οι μειώσεις μισθών που έχουν σημειωθεί την τελευταία εξαετία, κυμαίνονται στα επίπεδα του 40% – 50% μεσοσταθμικά.

• Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον, από το 2010 «οι κυβερνητικές δαπάνες για την υγεία μειώθηκαν κατά πολύ στην Ελλάδα και- έτσι- τα αίτια θανάτου που αυξήθηκαν περισσότερο ήταν κυρίως αυτά που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν από το σύστημα περίθαλψης»,
• το 4,7% του πληθυσμού παραδέχεται ότι πάσχει από κατάθλιψη,
• σύμφωνα με τη UNICEF και την Έκθεσή της με τίτλο «Η Κατάσταση των Παιδιών στην Ελλάδα 2017 – Τα παιδιά της κρίσης»:

Ο κίνδυνος σχετικής φτώχειας των παιδιών, από το 23% που ήταν το 2009 έφτασε στο 26,6% το 2014. Αυτό σημαίνει ότι μισό εκατομμύριο παιδιά στη χώρα ζουν σε φτωχές οικογένειες.

«Με βάση το όριο φτώχειας του 2007 (έρευνα 2008) το ποσοστό παιδικής φτώχειας από 22,6% το 2008 μειώνεται στο 20,7% το 2009. Στη συνέχεια όμως αυξάνεται με δραματικά γρήγορους ρυθμούς και ανέρχεται στο 55,1% το 2014. Ενώ, το 2015 σχεδόν ένα στα δύο παιδιά στην Ελλάδα ζουν σε συνθήκες υλικής αποστέρησης. Με ποσοστό 45% η Ελλάδα με μεγάλη διαφορά είναι η χώρα όπου τα παιδιά αντιμετωπίζουν την υψηλότερη υλική αποστέρηση μεταξύ των 14 παλαιοτέρων χωρών-μελών της ΕΕ» (η υπογράμμιση δική μας).

Αυτά είναι μόνο μερικά από τα αγαθοεργήματα του ευρωιερατείου των Βρυξελλών και των λοιπών γραβατωμένων κανίβαλων συνοδοιπόρων του (όπως το ΔΝΤ): Ένα κοινωνικό ολοκαύτωμα δίχως τέλος.

Κι όσο για την ανάπτυξη και… εδραίωση της δημοκρατίας στον τόπο μας μέσω της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, τις ασύγγνωστες αυταπάτες ακόμη και των πιο καλοπροαίρετων διέλυσε πριν λίγο καιρό ο Επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Πιέρ Μοσκοβισί, με λογάκια σαν κι αυτά: «προσωπικά, δεν αισθανόμουν καλά όταν πίσω από κλειστές πόρτες αποφασίζαμε για το μέλλον εκατομμυρίων Ελλήνων. Από δημοκρατική σκοπιά αυτό ήταν σκανδαλώδες».

Όμως, με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τι γίνεται;

Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή την αμερικανοτουρκική διαμάχη- κυρίως με φόντο το γεωστρατηγικό μελλοντικό βήμα της Τουρκίας- με το βλέμμα των Αμερικανών στραμμένο στις σημειώσεις της σύγχρονης Ιστορίας τους σχετικά με το Ιράν-, διάφοροι δημοσιολογούντες εν Ελλάδι άρχισαν, ούτε λίγο -ούτε πολύ, να κάνουν λόγο για «μεγάλη ευκαιρία» για τη χώρα που δεν πρέπει να πάει χαμένη και που φυσικά ευνοείται αφενός από την- κατά τα φαινόμενα- στροφή της Άγκυρας προς τη Μόσχα, αφετέρου, από την εγκατάλειψη της πάγιας θέσης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής των «ίσων αποστάσεων». Ενώ, άλλοι άρχισαν να φαντασιώνονται ακόμη μεγαλύτερη παρουσία του νατοϊκού και αμερικανικού στόλου στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο προς προάσπιση καίριων ελληνικών συμφερόντων…

Αυτή η άποψη, όμως, εκτός του ότι καταστρατηγεί θεμελιώδεις αρχές της αλφαβήτου της διεθνούς διπλωματίας, είναι λογικοφανής και παράλληλα δεν εδράζεται σε πραγματικά στοιχεία.

Πρώτιστα, διότι δεν βασίζεται σε μια στέρεη πραγματικότητα. Όπως πολύ σωστά επεσήμανε σε πρόσφατο άρθρο του ο συνάδελφος Δ. Ελευθεράτος: «από την έναρξη του πολέμου στη Συρία, συνεχώς συγκροτούνται, διαφοροποιούνται και ανατρέπονται «μέτωπα», συμμαχίες, καιροσκοπικές «λυκοφιλίες». Απέναντι σε ένα τόσο ευμετάβλητο τοπίο, θα όφειλαν να είναι περισσότερο επιφυλακτικοί όσοι τώρα θεωρούν οριστική και τελεσίδικη τη ρήξη των αμερικανοτουρκικών σχέσεων».

Δευτερευόντως, γιατί, ίσως, για άλλη μια φορά οι στρατιωτικοί, και όχι μόνο, εταίροι μας δεν είναι τόσο ειλικρινείς απέναντί μας (ενδεχομένως, το τι διαμείβεται αυτή τη στιγμή στη Θράκη να δείχνει τις προθέσεις των Αμερικανών και των στρατηγικών συμμάχων τους για την Ελλάδα, τη Θράκη, το Αιγαίο, αλλά και την Κύπρο).

Αλλά, ακόμη και αν δεχόμασταν ως σωστή την άποψη που θέλει την Ελλάδα ντε και καλά πιστό εξυπηρετητή των αμερικανικών και των συν αυτώ συμφερόντων, άραγε ποια τα οφέλη για τον ελληνικό λαό, όταν εντός των ΗΠΑ:

• Η μέση αμοιβή του Διευθύνοντος Συμβούλου στις 350 μεγαλύτερες εταιρείες της Αμερικής αυξήθηκε κατά 17,6% μεταξύ 2016 και 2017, την ίδια ώρα που ο μισθός ενός τυπικού εργαζόμενου αυξήθηκε, σπάζοντας βέβαια τον κανόνα των μειώσεων, κατά ένα αμελητέο 0,3%;
• Οι διευθύνοντες σύμβουλοι κερδίζουν σε μία μόνο μέρα σχεδόν όσα ο μέσος εργαζόμενος σε ένα ολόκληρο έτος;
• Τη στιγμή που ο διευθύνων σύμβουλος του Facebook Mark Zuckerberg κατέχει πλούτο καθαρής αξίας 46 φορές μεγαλύτερο από ό, τι το 2008, οι μισθοί συνεχίζουν να μειώνονται κάθε χρόνο;
• Ενώ, το 2008, οι 400 πλουσιότεροι άνθρωποι στη χώρα κατείχαν πλούτο ύψους 1,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, τώρα ο αριθμός αυτός έχει διπλασιαστεί, φτάνοντας τα 3 τρισεκατομμύρια δολάρια, ενώ παράλληλα, περίπου το 43% των Αμερικανών, εκ των οποίων τα 14 εκατ. είναι παιδιά, συνεχίζει να διαβιεί κάτω από το όριο της φτώχειας;
• Το 23,1% των παιδιών χαρακτηρίζονται «αποστερημένα» από τη UNICEF, ενώ 565χιλ. πολίτες ζουν ανέστιοι;
• Ενώ η καθαρή αξία εισοδήματος του CEO της Amazon, Jeff Bezos, ανέρχεται σε 140 δισεκατομμύρια δολάρια, αυξημένη κατά 16 φορές από ό, τι το 2008, μόνο τους τελευταίους 12 μήνες, οι μισθοί των εργαζομένων μειώθηκαν κατά 0,2%;
• Βάσει στοιχείων του Ινστιτούτου Οικονομικής Πολιτικής, το 2015 το πλουσιότερο 1% των οικογενειών κέρδισε κατά μέσο όρο 26,3 φορές περισσότερο εισόδημα σε σχέση με το υπόλοιπο 99%, κάτι που αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι οι μισθοί των διευθυνόντων συμβούλων ενώ το 1965 ήταν 20 φορές πάνω από τον ελάχιστο εργατικό μισθό, το 2016 ήταν 271 φορές υψηλότεροι;

Ποια τα οφέλη για τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των ανθρώπων αυτού του τόπου, όταν οι διεκδικήσεις των Αμερικανών πολιτών αντιμετωπίζονται από το κράτος τους, έτσι: «Προετοιμαζόμαστε για κάθε κατάσταση. (…) Προπονούμαστε για απείθαρχα πλήθη που θα αντιμετωπίζαμε σε μια -ενδεχόμενη- κοινωνική αναταραχή στο αστικό περιβάλλον», Ricky Ezell, αρχηγός των ειδικών δυνάμεων της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας (SWAT).

Ακόμη, για ποια σταθερότητα, ειρήνη και δημοκρατία μιλούν- οι εγχώριοι δημοσιολόγοι με τα υπερατλαντικά διαπιστευτήρια- όταν στις ΗΠΑ:

• Από το 1980, πάνω από το 80% των πόλεων άνω των 25 χιλ. κατοίκων έχει βιώσει τουλάχιστον μία επέμβαση των SWAT,
• μέσω του ομοσπονδιακού εξοπλιστικού προγράμματος «1033», περισσότερες από 17 χιλ. αστυνομικές υπηρεσίες έχουν παραλάβει από τον στρατό εξοπλισμό αξίας 4,3 δισ. δολ.,
• μόνο από το 2006, στις αποθήκες της αστυνομίας βρίσκονται περίπου 100 δεσμίδες πυρομαχικών για τα αυτόματα «Μ-16», επιτρέποντας έτσι στους αστυνομικούς να πυροβολούν 3 φορές περισσότερο από το κανονικό,
• 38 Πολιτείες έχουν παραλάβει σιγαστήρες, τους οποίους κανονικά χρησιμοποιούν οι στρατιώτες κατά τη διάρκεια επιδρομών και επιθέσεων ελεύθερων σκοπευτών,
• σύμφωνα με το Πεντάγωνο, μόνο την τελευταία δεκαετία, δόθηκαν στα σώματα ασφαλείας χιλιάδες κομμάτια καμουφλάζ, εξοπλισμός νυχτερινής όρασης, τεθωρακισμένα οχήματα, αεροσκάφη και ρομπότ (όπως τα MARCbots που είχαν σχεδιαστεί για χρήση στο Αφγανιστάν),
• έρευνα του National Public Radio αναφέρει ότι έχουν καταγραφεί 12 χιλ. ξιφολόγχες, οι οποίες διανεμήθηκαν στην αστυνομία αν και η λίστα εξοπλισμών της Υπηρεσίας Διαχείρισης Έκτακτων Καταστάσεων απαγορεύει τη χρήση τους για την καταστολή εξεγέρσεων,
• τέλος, ιδιωτικές εταιρείες προωθούν χαμηλού κόστους προγράμματα εναέριας παρακολούθησης σε τοπικά αστυνομικά τμήματα.

«Η αποτελεσματική λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτικού συστήματος», έγραφε ο γνωστός και με μεγάλη πολιτική επιρροή ακόμη και σήμερα Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας, Σάμιουελ Χάντινγκτον, «προϋποθέτει συνήθως έναν βαθμό απάθειας και μη ανάμειξης ορισμένων ατόμων και ομάδων. (…) Έτσι- από κάποιο σημείο και μετά θα συνοδευθεί από μια μείωση της συλλογικής συνείδησης και (…) της πολιτικής συμμετοχής τους» («The Crisis of Democracy: On the Governability of Democracies», 1975).

Απάθεια ή καταστολή, λοιπόν, είναι για άλλη μια φορά το κυρίαρχο δόγμα των δημοκρατών προστατών μας στο πλαίσιο της αέναης πάλης των τάξεων που λαμβάνει χώρα- με τις ιδιαιτερότητες της- εντός της Μέκκας του δεσπόζοντος οικονομικού συστήματος.

***

Καταληκτικά, εκείνο που θέλουμε να τονίσουμε στο παρόν σημείωμα είναι ότι ο λαός μας τίποτα δεν έχει και δεν πρέπει να περιμένει από εκείνους που τον οδήγησαν στη φτώχεια και την υποτέλεια, θρέφοντας παράλληλα το μονεταριστικό και ιμπεριαλιστικό εγώ τους.

Είναι φαιδρό, κατά την άποψή μας, να πιστεύει κανείς ότι εκείνοι, οι οποίοι αδιαφορούν για την ευημερία και την ελευθερία των πολιτών τους θα ενδιαφερθούν οψέποτε για τον δικό μας λαό.

Για άλλη μια φορά, η περαιτέρω εμπλοκή της Ελλάδας στα σχέδια υπερεθνικών κυβερνητικών επιτροπών δισεκατομμυριούχων έναν μόνον θα έχει κερδισμένο. Και αυτό σίγουρα δεν αφορά την πλειοψηφία των πολιτών της χώρας μας.

‘Όπως άλλωστε έγραφε πριν αρκετές δεκαετίες ο δολοφονημένος στη Θεσσαλονίκη Αμερικανός δημοσιογράφος Τζ. Πολκ: «Οι(…)πλούσιοι(…) δεν έχουν καμίαν ή- έχουν- ελαχίστην πίστη εις το μέλλον της Ελλάδας.(…) Έτσι, (…) συγκεντρώνουν ή προστατεύουν το χρήμα των και η μέθοδός των συμβαίνει να είναι η πλέον καταστρεπτική διά την ανόρθωσιν της χώρας».

ΥΓ: Ένα ερώτημα προς τη Ν.Δ. Όσον αφορά την ονοματοδοσία της ΠΓΔΜ, θα δεχθούμε χωρίς καμία αντίρρηση, προς χάριν της οικονομίας της συζήτησης, ότι η συμφωνία της κυβέρνησης Τσίπρα, εντός του ευρωατλαντικού πλαισίου, είναι «κακή με απαράδεκτες εθνικές υποχωρήσεις», όπως χαρακτηριστικά δήλωνε τον Ιούνιο ο κ. Μητσοτάκης.

Ωστόσο, και εδώ είναι η ερώτηση, σε περίπτωση που η Ν.Δ. έρθει άμεσα στα πράγματα -μην ξεχνάμε ότι έχουμε ήδη μπει σε προεκλογική περίοδο- και με μια ενδεχόμενη στραβή στο ζήτημα της ονοματοδοσίας, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, φερειπείν, στη γείτονα, ποια θα είναι η θέση της τότε ως κυβερνώντος κόμματος; Θα οδηγήσει την ελληνική Βουλή σε ευθεία αντίθεση με το ΝΑΤΟ; Ο προσανατολισμός της θα είναι αντίθετος από αυτόν της κυβέρνησης Τσίπρα και αν ναι, ποια τα εχέγγυα που μπορεί να προσφέρει στους Έλληνες πολίτες ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσε να διαπραγματευτεί καλύτερα;

Πηγές- Αρθρογραφία:

Ριζοσπάστης, «Ανδρέας Παπανδρέου- Δημαγωγός, μία από τις όψεις της πολιτικής του», 28/6/1998

Η Καθημερινή, «Η ελληνική ένταξη τον Μάιο του 1979 στην ΕΟΚ ως διεθνής ιστορία», 18/1/2015

Η Εφημερίδα των Συντακτών, «Η μεγάλη καταστολή», 27/3/2017

Η Καθημερινή, «Γεωστρατηγικά οικόπεδα», 2/4/2017

Ημεροδρόμος, «Μάνος Χατζιδάκις: Ευρωπαϊκή Ένωση, μια νέα σκλαβιά!», 15/6/2017

Κommon, «Θα γίνουμε ατλαντικός «χαλίφης», στη θέση της Τουρκίας;», 31/7/2018

Η Aυγή, «Μοσκοβισί: Πίσω από κλειστές πόρτες αποφασίζαμε για το μέλλον εκατομμυρίων Ελλήνων», 3/8/2018

Konstantakopoulos.gr, «Το Κόσοβο της Ηρωίνης, τα Βαλκάνια της Συμφοράς. Ελλάδα, Κύπρος, Θράκη και αναγνώριση Κοσόβου», 13/8/2018

World Socialist Web Site, «Inequality and the crisis of American democracy», 20/8/2018

Ριζοσπάστης, «Με σφραγίδα ΗΠΑ η συμφωνία των Πρεσπών και οι «διευθετήσεις» στα Βαλκάνια», 23/8/2018

Νέα Σελίδα, «Οι διακοπές των εργαζομένων θυσία στο βωμό της οικονομικής ανάπτυξης στις ΗΠΑ, 26/8/2018

iefimerida.gr, «Έρευνα: Ραγδαία αύξηση της θνησιμότητας στην Ελλάδα μετά το 2010», 25/8/2018

Πρόσθετη βιβλιογραφία:

Γιάννης Κατρής, «Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα, εκδ. Παπαζήση 1974

Μωρίς Ζενεβουά, «Η ΕΛΛΑΣ του Κ. Καραμανλή», εκδ. Σιδερή, 1972

Διονύσης Ελευθεράτος, «Λαμόγια στο χακί», εκδ. Τόπος, 2015

Ντοκιμαντέρ:

Craig Atkinson, «Do not Resist» documentary, 2016

 

Του Δημήτρη Κούλαλη

ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ

Πηγή: nostimonimar.gr