Κάθε σκάνδαλο που αποκαλύπτει την υποκρισία κάποιου ιερατείου, οποιαδήποτε θρησκεία κι αν λέει ότι διακονεί, νομιμοποιεί δύο ενδιαφέροντα ερωτήματα. Το πρώτο, αν η υποκρισία αυτή είναι αναπόφευκτη και ανίατη, όσες δηλώσεις μετανοίας κι αν γίνουν, όσα διοικητικά μέτρα κι αν εξαγγελθούν. Και το δεύτερο, και πιθανόν κρισιμότερο όσον αφορά την περιπέτεια που ονομάζεται «ανθρωπότητα», αν υπάρχουν θεοί (ή Θεός) χωρίς θρησκεία· χωρίς επί γης εκπροσώπους, τοποτηρητές, μεσολαβητές, και εντέλει εξουσιαστές, με ειδική ενδυμασία, θρόνους και σκήπτρα. Και με ισχύ επί των ανθρώπων μεγαλύτερη από την κοσμική.
Το ερώτημα δηλαδή είναι αν υπάρχει Θεός που δεν έχει καμία αξίωση να τον κατονομάζουμε ούτε να τον λατρεύουμε σε ναούς, συναγωγές, τζαμιά ή παγόδες, καίγοντας θυμιάματα και προσκυνώντας τις εικονογραφικές ή αγαλμάτινες αναπαραστάσεις του. Κι αν υπάρχουν άνθρωποι ενάρετοι και χρηστοί που η αγαθότητά τους δεν απορρέει από τον μεταφυσικό φόβο, δεν εντάσσεται σε κανένα πλέγμα δοσοληψιών και δεν έχει λόγο να εκδηλώνεται εξωτερικά, φωναχτά. Εν ολίγοις, αν η ανθρώπινη αγαθότητα δεν είναι ανάγκη να προϋποθέτει την πίστη σε κάποια ουράνια δύναμη, επώνυμη ή ανώνυμη.
Πολλοί ορθόδοξοι θα ορκίζονταν ότι τα σεξουαλικά σκάνδαλα είναι αποκλειστικότητα των καθολικών. Ζήτημα πληροφόρησης; Ίσως. Για τη μοίρα της μήνυσης που κατέθεσε τέλη του 2017 η Ελληνική Κοινότητα του Τορόντο κατά του εκεί ορθόδοξου αρχιεπισκόπου και της μητρόπολης, κατηγορώντας τους για διορισμούς παιδεραστών σε εκκλησίες και για κατάχρηση εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων, που ήταν το προϊόν εράνων, ελάχιστα γνωρίζουμε, γιατί ελάχιστα αναμεταδόθηκαν. Αντίθετα, τα σκάνδαλα καθολικών ιερωμένων σε Αυστραλία, ΗΠΑ, Χιλή και Ιρλανδία παρουσιάζονται λεπτομερώς, ίσως και χαιρέκακα: «Για δείτε τους αιρετικούς...».
Τους βλέπουμε βέβαια. Τρισάθλια τα έργα τους. Εις βάρος παιδιών αλλά και - παλαιότερα, στην Ιρλανδία - ανύπαντρων ή φτωχών μανάδων και των νεογνών τους, που καταντούσαν ύλη εμπορίου. Και εξίσου άθλια η πολύχρονη κυνική συγκάλυψη, «για να μην κλονιστεί η πίστη»· φρίκη προκαλούν οι ταινίες με θέμα την ιερατική σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, μια από τις χειρότερες μορφές ποικίλης βίας.
Γνώριζε άραγε ο Πάπας Φραγκίσκος, όπως καταγγέλλει ο αρχιεπίσκοπος Κάρλο Μαρία Βιγκάνο; Αν όχι, πρόκειται για παιχνίδι εξουσίας. Αν ναι, η φθορά του Πάπα θα είναι ραγδαία και ανίατη. Προς θλίψη όσων ελπίσαμε στη μεταρρυθμιστική του αποφασιστικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου