Το «Σλαβο-Μακεδονικό» ζήτημα επανήλθε στην επικαιρότητα, πυροδοτούμενο αφενός από τους νατοϊκούς σχεδιασμούς και τις στρατιωτικές επιδιώξεις των ΗΠΑ στην περιοχή, αφετέρου από την λεγόμενη «Συμφωνία των Πρεσπών» μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και αυτής της πΓΔΜ, οξύνοντας τον αστικό εθνικισμό και από τις δυο μεριές των συνόρων, αλλά και τον φασισμό όσων διαθέτουν αδρανή παραγωγή πνεύματος. Βέβαια, η “αριστερή” κυβέρνηση Τσίπρα, σε συμμαχία με τον ακροδεξιό-εθνικιστικό κυβερνητικό εταίρο, «έχει μετατρέψει σε στοιχείο πολιτικής ταυτότητας την απόλυτη “άρνηση” της όποιας λύσης, υιοθετώντας μια “λύση” που μεταθέτει όλα τα επίμαχα και κρίσιμα διακυβεύματα στη Μακεδονία και στο άμεσο μέλλον, κερδίζοντας πολύτιμο πολιτικό χρόνο ∙ κυρίως, όμως, ενστερνιζόμενη όλη την αστική εθνική μυθολογία με μια μικρή υποσημείωση “πολιτικού ρεαλισμού”, που προβάλλει την ανάγκη “υποχωρήσεων” σε έναν έντιμο συμβιβασμό. Και φυσικά, αξιοποιώντας το γεγονός, ότι έχει απέναντί του έναν αλαλάζοντα εθνικισμό ολοφυρόμενων νεοφιλελεύθερων ακροδεξιών “εκσυγχρονιστών”, οι οποίοι βεβαίως με την πρόταση δυσπιστίας τού έκαναν το απόλυτο δώρο, που τον βοήθησε να πυκνώσει τις γραμμές και να δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα». (Περιοδικό Θέσεις: ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΠΑΡΑΦΙΛΟΛΟΓΙΑ)
Αυτή η μετατόπιση του αστικού πολιτικού άξονα προς τα ακροδεξιά, ήταν ο λόγος που σε άλλο άρθρο μου είχα αναφερθεί στα «πρόσφατα γεγονότα ελληνοχριστιανικής εθνικής μυθοπλασίας γύρω από την ιστορία της ειδωλολατρικής αρχαίας Μακεδονίας και του δωδεκαθεϊστή και αυτοδιοριζόμενου θεού “Μέγα” Αλέξανδρου, (είχε διακηρύξει σοβαρά –σοβαρά πως δεν είναι γιος του Φιλίππου αλλά του Αιγύπτιου θεού Άμμωνα) […] τα οποία θεμελιώνουν την ισχύ της εθνικο-θρησκευτικής έκστασης των ”χλαμυδοφόρων διαδηλωτών”, εκεί που υπάρχει οικονομική ανασφάλεια και απογοήτευση».
Γιατί, ναι μεν μπορεί να μην σε φτάνει το μεροκάματο να θρέψεις τον εαυτό σου και τα παιδιά σου, μπορεί να δουλεύεις τον μήνα για μόλις 200-300 ή ακόμα και 400 ευρώ, μπορεί να είσαι άνεργος, να πεινάς, όμως, άμα πιστέψεις πως διαιωνίστηκες διαμέσου των «ελληνικών γονιδίων» του Μέγα Αλέξανδρου και όλο αυτό συνοδευτεί με θρησκευτικές εμμονές, τότε μπορεί και να χορτάσεις από τα άχυρα της εθνικο-θρησκευτικής σου βλακείας». (Κώστας Λουλουδάκης: Τα ακροδεξιά τοτέμ της Ευρώπης)
Απορία: Τα γονίδια των αρχαίων Μακεδόνων ήταν ελληνοχριστιανικά ή ειδωλολατρικά; Όποιος μπει στον κόπο ακόμα και να σκεφτεί το ερώτημα, τότε απλώς περιστρέφεται γύρω από τον άξονα της ηλιθιότητάς του…Διότι η εθνική ταυτότητα και συνείδηση δεν έχει να κάνει με ένα είδος γενετικής-φυλετικής συνέχειας από τον Μέγα Αλέξανδρο, αλλά συνιστά σύγχρονο ιδεολογικό πρόταγμα, άρρηκτα δεμένο με την αστική ανάπτυξη και τον καπιταλισμό.
Ωστόσο, η Ιστορία έχει ένα τρόπο να φαλκιδεύει τις αξιοθρήνητες βεβαιότητες εθνικο-θρησκευτικής έκστασης των «πατριωτών» που θα σώσουν του έθνους τη τιμή, καθότι δεν υποβιβάζει τα γεγονότα του παρελθόντος στην βιολογία για να αμβλύνει τα γεγονότα του παρόντος.
Το ενοχλητικό συμβάν είναι το γεγονός, πως το «Σλαβο-Μακεδονικό» ζήτημα δεν εντοπίζεται στην εποχή του ειδωλολάτρη «Μέγα» Αλέξανδρου, ούτε στον δήθεν μεταπολεμικό «κομμουνιστικό επεκτατισμό» του Τίτο ή στην «προδοσία» του ΚΚΕ την εποχή του εμφυλίου. Τα επιχειρήματα αυτά είναι για κάτι “τυπάκια” σαν τον Θάνο Τζήμερο, το μυαλό του οποίου παραπέμπει στην ακινησία ενός βάλτου. (Διαβάστε: Θάνου Τζήμερου «Προκήρυξη προς τον μακεδονικό λαό που ζει κάτω από την ελληνική κυριαρχία!» www.liberal.gr)
Το ζήτημα προέκυψε στο τέλος του 19ου αιώνα και είχε να κάνει με τη διεκδίκηση της Μακεδονίας, τμήμα τότε της οθωμανικής αυτοκρατορίας, μεταξύ των διαμορφούμενων εθνικών κρατών της Βαλκανικής περιοχής που προέκυψαν από τον κατακερματισμό της. Ειδικά, η βαλκανική χερσόνησος αποτέλεσε το πεδίο για την ανάπτυξη μιας σειράς εδαφικών διεκδικήσεων από τα νέα κράτη που προέκυψαν, που αιτιολογούνται με την επίκληση του αίματος, των «εθνικών», προαιώνιων και ύστερων δικαίων. Δηλαδή, η Αλβανία πρόβαλλε αξιώσεις μέχρι την σημερινή Ήπειρο, ενώ η Βουλγαρία και η Σερβία, που επιδίωκαν έξοδο στο Αιγαίο, διεκδικούσαν από την οθωμανική αυτοκρατορία, την Μακεδονία…
Στο σημείο αυτό, είναι χρήσιμη η επισήμανση πως μιλάμε για ένα κόσμο αγροτικό-κτηνοτροφικό, με μικτές πληθυσμιακές ομάδες, προσηλωμένο στην παράδοση και που ταυτιζόταν με την Εκκλησία, παρά με το όποιο εθνικό κράτος. Στην Μακεδονία, λοιπόν, διαπλέκονταν ποικίλης προέλευσης εθνικο-θρησκευτικά οράματα, γεγονός που ώθησε τις πληθυσμιακές ομάδες της περιοχής να χρησιμοποιήσουν τον όρο Μακεδόνες ως γεωγραφικό όρο, αλλά και ως ανώδυνο όρο, που ήταν λιγότερο επικίνδυνο την εποχή εκείνη από έναν εθνικό χαρακτηρισμό όπως Σέρβος, Έλληνας, Αλβανός, Τούρκος ή Βούλγαρος.
Εδώ, όμως, δεν θα ενδιαφερθούμε για τον εθνικό-αστικό μεγαλοϊδεατισμό των νέων βαλκανικών κρατών, αλλά θα εξετάσουμε από κοντά τις επινοήσεις, και την κοινωνική μηχανική που υπεισέρχονται στη δημιουργία των εθνών μέσα από τις προσπάθειες του τότε νέου ελληνικού κράτους, για άμεση υιοθέτηση των Σλαβομακεδόνων και προσάρτησής τους στο ελληνικό έθνος και κράτος. Διότι, σύμφωνα με τα λόγια του μητροπολίτη Γερμανού Καραβαγγέλη, απευθυνόμενος στους Σλαβομακεδόνες είπε: «Είσαστε Έλληνες από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου […]η μορφή σας είναι ελληνική» (Γερμανος Καραβαγγέλης: Ο Μακεδονικός Αγών. Απομνημονεύματα 1958)
Ενώ, ο ιερέας Χρυσόστομος Χρυσομαλλίδης ή Παπαδράκος έλεγε στους Σλαβομακεδόνες : «Έφθανε μόνον μια ματιά να ρίψετε στας Βουλγαρικάς και στας Μακεδονικάς κεφαλάς να ιδήτε την μεγάλην καταπληκτικήν διαφοράν. Το βουλγαρικό μούτρο είναι βλακώδες το μέτωπο εξωγκομενο και σαν της μαϊμούς[…] εσείς είσθαι εύμορφοι άνθρωποι» της «γνήσιας ελληνικής φυσιογνωμίας», όπως έλεγε ο επιθεωρητής του ελληνικού κράτους Ηλίας Παπαναστασίου. (Σταμάτης Ράπτης Ιστορία του Μακεδονικού Αγώνος 1910 σελ 176 από Φυλετικές Θεωρίες στην Ελλάδα [έρευνα Τάσος Κωστόπουλος] Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης).
Τέλος, ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας Κώστας Τσιούλκας, στην προσπάθειά του να αποδείξει πως οι Σλαβομακεδόνες είχαν αίμα ελληνικό, θα σας γελάσω αν σας πω ότι η γραμμή του αίματος ήταν απευθείας από τον Φίλιππο ή από τον Βουκεφάλα, καλούσε: «Προσέλθετε οι δεινοί κρανιολόγοι και εθνικολόγοι και φωτογραφήσατε τους κατοίκους απασών των χωρών της Μακεδονίας, και πόλεων και κωμοπόλεων και κωμών και χωρίων και θα πεισθήτε ότι η ευθυγραμμία, η πλαστική και η στάσις των σωμάτων είνε πολύ υπέρτερον ειδος, ώστε να είνε αίσχος να υπαχθώσιν οι Μακεδόνες εις την μογγολοταταρικήν ομοσιπύαν» (Κωνσταντίνος Τσιούλκας Συμβολαί εις την διγλωσσίαν των Μακεδόνων εκ συγκρίσεως της σλαυοφανούς μακεδονικής γλώσσης προς την ελληνικήν 1907).
Αυτές οι ρατσιστικές δηλώσεις δεν πρέπει να μας προκαλούν καμία έκπληξη, διότι σε αυτή την ιστορική συγκυρία, στρατηγικός προσανατολισμός της ελληνικής αστικής τάξης ήταν η επέκταση του οικονομικού χώρου στα βαλκάνια, όπου διεκδικούσε κυρίαρχη θέση και ρόλο. Αυτός είναι ο λόγος που άρχισε να προσεταιρίζεται τους σλαβομακεδόνες. Φοβόταν τις αντίστοιχες επιδιώξεις των άλλων εθνικών αστικών τάξεων των κρατών της Βαλκανικής, που εμφανίζονταν ολοένα και πιο επιθετικά, διεκδικώντας μια καλή θέση στο τραπέζι όπου θα γινόταν το μοίρασμα εδαφών και αγορών της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Όμως, το ελληνικό κεφάλαιο της εποχής διαθέτει τεράστια δύναμη με όπλο του το κεφάλαιο της θαλάσσιας ναυτιλίας. Επιπροσθέτως, υπάρχουν παροικίες στην μαύρη θάλασσα και στην Μεσόγειο, όπου το παροικιακό εμπορικό κεφάλαιο γνωρίζει τεράστια άνθηση, σε σημείο που η ελληνική αστική τάξη να είναι ο μεγαλύτερος δανειστής της καταρρέουσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας!
Οι Έλληνες τραπεζίτες, Ανδρέας Συγγρός, Στέφανος Σκουλούδης, Γεώργιος Ζαρίφης, ήταν οι προνομιακοί δανειστές του οθωμανικού κράτους στο πεδίο του βραχυπρόθεσμου δανεισμού, που αποδείχτηκε ιδιαίτερα επικερδής λόγω της διαφοράς ανάμεσα στα επιτόκια δανεισμού στην Ευρώπη και σε αυτά που οι ίδιοι χρέωναν στο οθωμανικό θησαυροφυλάκιο. Όμως, η αδιάκοπα αυξανόμενη δύναμη του ελληνικού κεφαλαίου, τόσο μέσα στα πλαίσια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στις παροικίες, μα και στο εσωτερικό του νέου ελληνικού κράτους, επέβαλε την κατάκτηση νέων εδαφών…
Πράγματι, η Ελληνική αγορά είχε διευρυνθεί με την προσάρτηση της Θεσσαλίας, ενώ την ίδια περίοδο είχαμε εξέλιξη της οικονομικής ζωής, καθώς πραγματοποιούνται μεγάλα έργα υποδομής, φτιάχνονται σιδηροδρομικές γραμμές και δρόμοι και ιδρύονται μεγάλες εταιρείες, σε τομείς όπως στις μεταφορές, στην βιομηχανία και στην βιοτεχνία…
Εν τούτοις, η επιχειρηματολογία πάνω στην οποία επιχειρήθηκε ο προσεταιρισμός των σλαβομακεδόνων και η επιχειρούμενη δημιουργία ελληνικού εθνικού φρονήματος, δεν έγινε με όρους ανάπτυξης της αγοράς και δεν έμεινε μόνο στα κρανιολογικά χαρακτηριστικά τους, αλλά προσπάθησε να αποδείξει ότι η γλώσσα των σλαβόφωνων της Μακεδονίας ήταν αρχαιοελληνική διάλεκτος.
Χαρακτηριστικά, ο διπλωμάτης Γεώργιος Τσορμπατζόγλου γράφει: «η γλώσσα τους δεν είναι Βουλγαρική αλλ’ αρχαιότατη Ελληνομακεδονική, παραφθαρείσα μεν ολοέν επί μάλλον υπό των αιώνων, αλλά και διαφυλάξασα επί τοσούτον την Ελληνικήν της οντότητα[…] το λεξιλόγιο της συνιστά ανεκτίμητον πολιτικώς και ανεκμετάλλευτον μέχρι σήμερον θησαυρών» (Φυλετικές Θεωρίες στην Ελλάδα ο.π)
Αυτές τις εξωφρενικές κατασκευές τις προωθούσαν ακόμη και πανεπιστημιακοί καθηγητές όπως ο βυζαντινολόγος, Ακαδημαϊκός και υπουργός Παιδείας, Κωνσταντίνος Άμαντος, ο καθηγητής της γλωσσολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Νικόλαος Παντελής Ανδριώτης ή ο καθηγητής επίσης στο Α.Π.Θ, Στίλπων Κυριακίδης…
Δεν θα ήταν υπέροχο αν οι βόρειοι γείτονες μας επικαλεστούν αυτές τις ανοησίες για να αποδείξουν και αυτοί πως είναι απευθείας χλαμυδοφόροι απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου;
Σύμφωνα με τον Τάσο Κωστόπουλο: «Η πολιτικό-ιδεολογική λειτουργία των εν λόγω θεωρημάτων κρίθηκε τόσο αποτελεσματική, ώστε αυτά να διατηρηθούν στον σκληρό πυρήνα της εθνικής επιχειρηματολογίας για αρκετές ακόμα δεκαετίες, ως βασικά στοιχεία του οπλοστασίου που επιστρατεύτηκε για την αφομοίωση της σλαβομακεδονικής μειονότητας[…]» (Φυλετικές Θεωρίες στην Ελλάδα ο.π)
Το γελοίο είναι, πως οι άνθρωποι αυτοί, που κυνηγήθηκαν άγρια από το φασιστικό καθεστώς του Μεταξά, το 1959, με απόφαση του «υπεύθυνου εθνικής στρατηγικής» της κυβέρνησης Καραμανλή Φίλιππου Δραγούμη, αναγκάστηκαν με όρκο στο Ευαγγέλιο να απαρνηθούν την ομιλία της μητρικής γλώσσας τους…
Έχω να πω πως, ενώ τα χρόνια κύλησαν και η ανθρωπότητα γνώρισε φρικαλέες εμπειρίες λόγω των εθνικιστικών στερεοτύπων, οι αυθεντικοί χλαμυδοφόροι απόγονοι του κάθε «Μεγάλου Αλεξάνδρου» αφθονούν. Και το θέμα δεν προσφέρεται για αστεϊσμούς και ούτε πρέπει να υποτιμηθεί, γιατί ο φασισμός εκτός από την «συνέχεια του αίματος», χρησιμοποιεί το συναίσθημα και τα θρησκευτικά σύμβολα∙ και εδώ υπάρχει μια δυσκολία να τον αντιμετωπίσεις.
Άλλωστε, οι εθνικοί μύθοι που δημιουργούν και συντηρούν ένα κλίμα εθνικολαϊκής υστερίας δεν αποτελούν διόλου μια Ελληνική αποκλειστικότητα, αλλά χαρακτηρίζουν την κυρίαρχη ιδεολογία σχεδόν όλων των κρατικών μορφωμάτων που υπάγονται στο πολυποίκιλο μωσαϊκό των βαλκανικών εθνοτικών ομάδων, και όχι μόνον. Επίσης, τα εθνικά ζητήματα, στις ζοφερές μέρες που ζούμε, εξελίχθηκαν σε θεμελιακά προβλήματα της σύνθετης πραγματικότητάς μας. Αποτελούν, μαζί με το μεταναστευτικό πρόβλημα και κυρίως σε εποχές οικονομικών κρίσεων, στοιχεία αναπόσπαστα και νομιμοποιητικά της εξουσίας, καθώς δημιουργούν ένα κλίμα όπου ευδοκιμεί η διαρκής και ασυνείδητη επικρότηση αντιλαϊκών πολιτικών.
Σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση βλέπουμε γιγάντωση της ακροδεξιάς και των φασιστοειδών μορφωμάτων, με έντονη προβολή του εθνικιστικού απομονωτισμού όπως στην Ουγγαρία, και βίαιων λύσεων στο υποτιθέμενο κομβικό πολιτικό ζήτημα, που είναι το προσφυγικό.
Η άνοδος του φασισμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ένα αναπάντεχο γεγονός, είναι, όμως, ένα ανησυχητικό γεγονός. Οι «παρθένες» της αστικής πολιτικής τάξης αναζητούν εξηγήσεις και προσφεύγουν στην ίδια πάντα «πάσης χρήσεως» κοινωνιολογία, όπως στην παγκοσμιοποίηση, την οικονομική κρίση, την υποχώρηση της αγοραστικής δύναμης των μεσαίων στρωμάτων, μπλα μπλα μπλα… ποτέ, όμως, δεν αναζητούν εξηγήσεις από τις διαδοχικές αστικές κυβερνήσεις που νέμονται την εξουσία ∙ από τους εαυτούς τους δηλαδή. Εν τέλει, δεν είναι ο εργάτης που αποφάσισε να περιορίσει όσο γίνεται το βασικό μισθό του, ούτε να μείνει άνεργος ∙ ούτε ο συνταξιούχος αποφάσισε να κόψει μόνος του την σύνταξή του ή την ιατροφαρμακευτική περίθαλψή του… Συν τοις άλλοις, οι «παρθένες» της ΕΕ που εφαρμόζουν τις πλέον επιθετικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, έχτισαν υπομονετικά και την υπόθεση της «σύγκρουσης πολιτισμών» για να στοχοποιήσουν τον μετανάστη, τον «άλλον», τον «ξένο», ώστε να διαμορφώνουν τη γνώμη του λαού που χρειάζονται ∙ ο «άλλος», ως αποδιοπομπαίος τράγος, ως επιδρομέας δηλαδή, που θα κλέψει το φαί του ευρωπαίου «πολιτισμένου» εργάτη και θα του φάει τα κοινωνικά επιδόματα…
Εν κατακλείδι, και για να ξαναγυρίσω από το γενικό στο ειδικό, το περιοδικό Foreign Policy μίλησε ήδη για υποψηφιότητα για το Νόμπελ Ειρήνης αναφορικά με τη συμφωνία για το Μακεδονικό, ενώ η εφημερίδα La Repubblica χαρακτηρίζει τον Α. Τσίπρα ως «εκείνο – πλέον σπανιότατο – [είδος] ενός ηγέτη που δεν γνωρίζει, σχεδόν, τι σημαίνει ο λαϊκισμός» ενώ παράλληλα «[…] δρέπει τους καρπούς των ρεαλιστικών επιλογών του» έστω και αν «το 20% των νοικοκυριών ζει σε συνθήκες φτώχειας». Εκείνο που μετράει είναι «[…] η προοπτική της οικονομικής ανάπτυξης [που] είναι θετική και η ελάφρυνση του χρέους [η οποία] επιτρέπει να ατενίζει κανείς το μέλλον, χωρίς υπερβολική ανησυχία».
Δεν ξέρω τι αποκομίσατε από αυτήν την ανάγνωση, όμως, αν σε κάποιους φαίνεται πως δεν υπάρχει διέξοδος από το τέλμα, έχω να πω πως «ο υλισμός του αστάθμητου είναι πάντα παρών. Ακόμη και μέσα από την απουσία του».*
*Περιοδικό Θέσεις: ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΠΑΡΑΦΙΛΟΛΟΓΙΑ)
Του Κώστα Λουλουδάκη
Πηγή: nostimonimar.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου