Ακόμη λίγες μέρες, μετρημένες. Και η καινούργια σχολική χρονιά αρχίζει. Τετράδια, μολύβια, σβηστήρες, ξύστρες, σάκες... [Αυτά (τα παιδιά) και κινητά θα σε βάλουν να τους πάρεις.]
Μοσχομυρίζει σχολείο. Με τα δύσκολα και με τα εύκολα. Με τα δύσκολα, κυρίως· που έχουν περισσέψει για τους γονείς.
Με τις καθιερωμένες γκρίνιες, άλλες σημαντικές, τόσο που γίνονται διεκδίκηση· κι άλλες καθιερωμένες, έτσι για να έχουμε να λέμε: η ποιότητα της παιδείας, τα ερειπωμένα σχολικά κτίρια, ο χωρίς ενδιαφέρον τρόπος διδασκαλίας, η πρωινή προσευχή, η διδασκαλία των θρησκευτικών, η ανεπάρκεια των συγγραφέων των σχολικών εγχειριδίων...
Πάντως, τα σχολεία ανοίγουν! Και αυτές οι μέρες γίνονται υπέροχες για τα παιδιά επειδή αγωνίζονται γι' αυτό οι γονείς. Πολλοί θα κρυφτείτε σε μια γωνιά, να μη σας πιάνουν οι παιδικές κεραίες, για να τα βάλετε κάτω: τόσα για το νοίκι ή τον ΕΝΦΙΑ, τόσα για νερό, ΔΕΗ, τηλέφωνο, τόσα για σουπερμάρκετ, τόσα... Είναι πολλά, βαριά κι ασήκωτα. Ολα όμως θα μπουν στην άκρη κι ας γίνονται βραχνάς.
Τώρα (και πάντα) προηγούνται τα παιδιά, το σχολειό τους, τα γράμματά τους. Κι αν περισσέψει, θα πάρουν κι οι άλλοι.
Ανοίγουν τα σχολεία - το σημαντικότερο έξοδο του χειμώνα. Η Παιδεία λένε πως είναι δωρεάν, αλλά είναι τα αναλώσιμα που στραγγίζουν το πορτοφόλι, είναι οι δραστηριότητες, οι ξένες γλώσσες... Πρέπει να κρύβουμε τις οικονομικές μας δυσκολίες από τα παιδιά; Ο Σαββόπουλος λέει πως «έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα». Μπορεί. Μήπως όμως πρέπει να ξέρουν λιγότερα;
Πρέπει να γνωρίζουν τις δυσκολίες μας; Δεν είναι από τα ερωτήματα που φτάνει ένα «ναι» ή ένα «όχι». Την απόφαση θα την πάρει η αγκαλιά μας.
Οι γονείς κάνουν όμορφες αυτές τις μέρες. Γιατί ξέρουν από τους ίδιους πως όταν πέρασαν τα χρόνια και απομακρύνθηκαν σχολικές αίθουσες, μαθητικά «βάσανα», συστάσεις με τα γράμματα, έμειναν εκείνες οι υπέροχες μυρωδιές που τους γεμίζουν αναμνήσεις, τους γυρίζουν πίσω, εκεί όπου και τα άσχημα θολώνουν και τα δύσκολα γίνονται χαμόγελο.
Δεν θα πούμε εδώ τι είναι το σχολείο, τι γίνεται όταν πάρουν τα παιδιά μας πτυχίο, τον εφιάλτη της ανεργίας...
Όχι, σήμερα θα αφεθούμε στην υπέροχη μυρωδιά, στις αναμνήσεις που θα ετοιμάσουμε τώρα για τα κάποτε ενήλικα παιδιά μας.
Θυμάμαι τη μάνα μου που έριχνε βιαστικά τη μερσεριζέ βεραμάν ζακετούλα της στην πλάτη και πεταγόταν μέχρι το χαρτοπωλείο γιατί είχαμε ξεχάσει να αγοράσουμε πότε άλλο ένα τετράδιο, πότε ακόμη λίγη κόλλα χαρτιού να ντύσουμε τα βιβλία... Τα δάκρυά της για τη φτώχεια μας όταν ήμουν παιδί δεν τα είδα, τα θυμάμαι όμως στα ματάκια της όταν πετύχαινα κάτι στη ζωή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου