Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εξελίξεις στη Νικαράγουα αρχίζουν να παίρνουν τις διαστάσεις ενός επικού δράματος. Με άνω των 300 νεκρών -κυρίως διαδηλωτών- η τετράμηνη τώρα λαϊκή εξέγερση που στρέφεται εναντίον του καθεστώτος των Σαντινίστας και ιδιαίτερα του προέδρου Ντανιέλ Ορτέγκα και της συζύγου του, αντιπροέδρου Ροζάριο Μουρίγιο, έχει αφαιρέσει κάθε πρόσημο «προοδευτικότητας» από το καθεστώς.
H πρόσφατη μάλιστα εκτέλεση 21 αντικαθεστωτικών από παρακυβερνητικές ομάδες στα βόρεια της Μανάγκουα κλείνει ίσως οριστικά τον δρόμο για μια ειρηνική επίλυση του προβλήματος.
Τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα.
Πρώτον, διότι από το 2007, που ο Ντανιέλ Ορτέγκα επέστρεψε στην εξουσία, είναι το αγαπημένο παιδί των επιχειρηματιών και εφαρμόζει μια «μεταρρυθμιστική» οικονομική πολιτική που ενισχύει τον ρόλο του ιδιωτικού τομέα. Αυτή η στροφή του Ορτέγκα τον έχει φέρει σε σύγκρουση με ιστορικά στελέχη των Σαντινίστας, όπως η πρώην αντάρτισσα Μόνικα Μπαλντοντάνο. «Τη δεκαετία του '80 -δηλώνει σήμερα- ο Ορτέγκα ήταν μέρος ενός προγράμματος επαναστατικών αλλαγών, ενώ σήμερα είναι απλά ένας καπιταλιστής, ερωτευμένος με την εξουσία και αφοσιωμένος στην αύξηση των προνομίων και του πλούτου, του δικού του και της τάξης του».
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της εξέγερσης είναι ο παλλαϊκός χαρακτήρας της. Ετσι, δεν συμμετέχουν μόνο φοιτητές και εργαζόμενοι αλλά και κληρικοί καθώς και συλλογικότητες φεμινιστριών, ομοφυλόφιλων και οργανώσεις αγροτών. Επίσης χάκερ που προέρχονται από τους Anonymous έχουν κατ' επανάληψη επιτεθεί στα κυβερνητικά ΜΜΕ.
Δεύτερον, διότι η συγκεκριμένη αιτία της αιματηρής εξέγερσης του λαού της Νικαράγουας ήταν η μείωση των συντάξεων τον Απρίλιο, την οποία επέβαλε η κυβέρνηση Ορτέγκα ακολουθώντας τις οδηγίες του ΔΝΤ. Ετσι, στη Νικαράγουα στα μέσα του Απρίλη για πρώτη φορά η κυβέρνηση των Σαντινίστας προσπάθησε να εφαρμόσει τις συνταγές του ΔΝΤ προτείνοντας έναν νόμο που προέβλεπε, μεταξύ άλλων, τη μείωση των συντάξεων κατά 5% και την αύξηση των εισφορών εργοδοτών (21% από 19%) και εργαζομένων (7% αντί για 6,25%). Στη Νικαράγουα υπάρχουν 200.000 συνταξιούχοι, η πλειονότητα των οποίων λαμβάνει συντάξεις μεταξύ 300-500 δολαρίων.
Τα μέτρα αυτά αντιμετώπισαν τη μαζική εξέγερση εργαζομένων και φοιτητών με αποτέλεσμα τους πρώτους νεκρούς... Τελικά ο πρόεδρος Ορτέγκα αναγκάστηκε να αποσύρει τα μέτρα, όμως όταν το έκανε ήταν πια αργά και η εξέγερση έθετε ως στόχο την αποπομπή του ίδιου και της συζύγου του.
Ιδιαίτερα ενδιαφέρον στην ιστορία της Νικαράγουας είναι ότι στον αγώνα για τη μη μείωση των συντάξεων πρωτοστατούν οι νέοι που απορρίπτουν την ερμηνευτική της έννοιας της «αλληλεγγύης των γενεών» που προωθεί η τάξη των «εκσυγχρονιστών» παγκοσμίως. Σύμφωνα με αυτή την οπτική, οι συντάξεις αποτελούν έναν πόρο που αφαιρείται από τις νέες γενιές και κατά συνέπεια η «αλληλεγγύη των γενεών» απαιτεί το πετσόκομμα των συντάξεων. Πρόκειται για ένα πανίσχυρο μήνυμα που προωθείται από χιλιάδες think-tanks ανά τον κόσμο καθώς και τα πανίσχυρα ΜΜΕ των ολιγαρχών.
Στη Νικαράγουα, αντίθετα, η έννοια της «αλληλεγγύης των γενεών» ερμηνεύεται με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Οπως έλεγε χαρακτηριστικά σε τοπική εφημερίδα ένας νεαρός διαδηλωτής: «Ο πατέρας μου δούλευε όλα αυτά τα χρόνια αναρίθμητες ώρες για να ζήσει και να σπουδάσει εμένα και τα αδέλφια μου. Δεν πρόκειται να αφήσουμε αυτούς τους διεφθαρμένους αλήτες να του φάνε αυτά που του ανήκουν!». Αυτή ακριβώς η στάση εξηγεί τη μαζική συμμετοχή της νεολαίας στην εξέγερση και τις δεκάδες των νεκρών. Επιπλέον η κρίση των συνταξιοδοτικών ταμείων αποδίδεται κυρίως στη μεγάλη αύξηση των διοικητικών τους εξόδων και όχι στις συντάξεις που πληρώνουν.
Ο Ντανιέλ Ορτέγκα έγινε ήρωας της παγκόσμιας Αριστεράς του 20ού αιώνα ως ένας από τους ηγέτες της Επανάστασης των Σαντινίστας που ανέτρεψε τη βίαιη δικτατορία της οικογένειας Σομόζα. Σήμερα στους δρόμους της Μανάγκουα η κραυγή που επικρατεί είναι: «Ortega Somosa son la misma cosa!» (Oρτέγκα, Σομόζα είναι το ίδιο πράγμα).
Όμως, παρά το γεγονός ότι στον χώρο της καθεστωτικής Αριστεράς η χρήση της βίας για την καταπίεση αντιφρονούντων δεν είναι άγνωστο φαινόμενο, στη συγκεκριμένη περίπτωση της Νικαράγουας η βία ασκείται στο όνομα του «εκσυγχρονισμού» και των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων». Γι' αυτό η ταύτιση της βίας που ασκείται από το καθεστώς με μια «αριστερή» πολιτική είναι, σ' αυτή τουλάχιστον την περίπτωση, ατυχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου