Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που έχουν άποψη για τα πάντα. Τη λένε με στόμφο, επικαλούνται έγκυρες πληροφορίες από πολύ υψηλά ιστάμενα πρόσωπα και δεν δέχονται δεύτερη κουβέντα. Είναι οικονομολόγοι όταν το θέμα που κυριαρχεί στη δημόσια συζήτηση είναι οικονομικό, είναι συνταγματολόγοι όταν η συζήτηση πηγαίνει στο Σύνταγμα, είναι μετεωρολόγοι όταν έχουμε ακραία καιρικά φαινόμενα και αν χρειαστεί μπορεί να γίνουν σεισμολόγοι, ειδικοί στη γεωπολιτική, εξπέρ στα ελληνοτουρκικά.
Παίζουν στα δάχτυλα το Μακεδονικό, ξέρουν τι κρύβεται πίσω από τις κινήσεις των μεγάλων δυνάμεων, είναι μέσα στο μυαλό του Τραμπ, του Πούτιν, του προέδρου Σι, προβλέπουν τον χρόνο των εκλογών και έχουν στο τσεπάκι τους τις λύσεις για όλα τα προβλήματα της χώρας και του πλανήτη.
Είναι οι «ξερόλες». Στα όρια της παρέας είναι ακίνδυνοι, μπορεί να γίνουν και διασκεδαστικοί. Οταν όμως διαθέτουν δημόσιο βήμα, τα πράγματα αλλάζουν. Τέτοιους ρόλους υποδύονται εδώ και χρόνια δημοσιογράφοι και πολιτικοί. Πρέπει να έχουν γνώμη για όλα, το «δεν ξέρω» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους, θεωρείται ένδειξη ανεπάρκειας και θα λογοδοτήσουν στα αφεντικά τους και στους αρχηγούς τους.
Παρακολουθούσα προ ημερών σε ιδιωτικό κανάλι μια συζήτηση για τις φονικές πυρκαγιές. Στο πάνελ τρεις δημοσιογράφοι (ειδικοί επί παντός του επιστητού) και δύο επιστήμονες πραγματικά ειδικοί. Οι κατά φαντασία (τους) ειδικοί προσπαθούσαν με ζήλο φανατικού ιεροκήρυκα να εκμαιεύσουν από τους κανονικούς ειδικούς τη θέση ότι η κυβέρνηση έχει μεγάλες ευθύνες για την τραγωδία.
Η δυσφορία τους ήταν έκδηλη όταν οι δύο επιστήμονες δεν τους έκαναν το χατίρι και επέμεναν ότι αλλού είναι το πρόβλημα, ότι ασφαλώς πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες, με τη διαφορά ότι το φαινόμενο δεν είναι τωρινό, πάει πολύ πίσω στον χρόνο. Την ίδια στιγμή, στο κάτω μέρος της οθόνης πέρναγε ο τίτλος «παντελής απουσία του κράτους». Διαχρονικό κλισέ που χρησιμοποιείται ευρύτατα.
Από τα κόμματα όταν είναι στην αντιπολίτευση, από τα μέσα ενημέρωσης όταν στη διακυβέρνηση της χώρας βρίσκεται κόμμα που δεν συμπαθούν, αλλά και από τους πολίτες που πλήττονται από μια συμφορά (αυτοί πάντως είναι δικαιολογημένοι γιατί βιώνουν μια τραγωδία).
Ωστόσο, τα ίδια κόμματα, τα ίδια ΜΜΕ, όταν υπάρχει μια καταστροφή, μιλούν με τα καλύτερα λόγια για τις ηρωικές ενέργειες των πυροσβεστών, την αυταπάρνηση των αστυνομικών, τον τιτάνιο αγώνα των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των λιμενικών και τις συγκινητικές πράξεις των γιατρών στα δημόσια νοσοκομεία. Και εσύ ο αφελής αναρωτιέσαι: «Μα καλά, όλοι αυτοί τι είναι; Δεν είναι κράτος; Μήπως είναι μη κυβερνητικές οργανώσεις;» Κράτος είναι κι αυτοί, μόνον που είναι και ψηφοφόροι. Αυτούς οφείλουμε να τους αποθεώσουμε για να μην μπουν στον πειρασμό να μας μαυρίσουν ή να σταματήσουν να είναι πελάτες μας.
Ενας εκ των «ειδικών» στην τηλεοπτική αναμέτρηση (τέτοια ήταν) ζητούσε με φορτικότητα να μάθει γιατί δεν εφαρμόστηκε το σχέδιο εκκένωσης στο Μάτι. Στο βάθος της εικόνας έπαιζαν σκηνές από τα καμένα στην περιοχή.
Σπίτια μέσα στο δάσος, δρόμοι στενοί, τόσο στενοί που με το ζόρι χωρούσε να περάσει μικρό γιωταχί, όχι φυσικά βαρύ πυροσβεστικό όχημα ή πούλμαν για τη μεταφορά των κατοίκων. Δεν χρειαζόταν να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι σε τόσο κλειστή περιοχή, με χιλιάδες παραθεριστές και με τη φωτιά να «τρέχει» με μεγάλη ταχύτητα, δεν είναι δυνατόν να εφαρμόσεις σχέδιο εκκένωσης όσο οργανωμένο μηχανισμό κι αν διαθέτεις (που δεν διαθέτεις).
Λεπτομέρειες ασήμαντες για τους «ειδικούς πλήρους απασχόλησης». Το πρόβλημα της περιοχής περιγράφει με ανατριχιαστική ακρίβεια ο δασολόγος δρ Γαβριήλ Ξανθόπουλος μιλώντας στην «Εφ.Συν.», (26-7-2018): «Θα μπορούσαμε να είχαμε δει ότι η συγκεκριμένη περιοχή στο Μάτι δεν έχει δυνατότητα εκκένωσης. Φωνάζουμε γι’ αυτό χρόνια. Ο πολίτης κοιμάται σε μια μπαρουταποθήκη χωρίς να συνειδητοποιεί τις συνθήκες μέσα στις οποίες ζει». Στην ερώτηση αν υπάρχουν άλλες παγίδες θανάτου σαν αυτή στο Μάτι, ο κ. Ξανθόπουλος λέει: «Δυστυχώς είναι πάρα πολλές. Κοιτάξτε ειδικά στην παραλία της Αν. Αττικής, δείτε στη Λούτσα, στο Μαρκόπουλο, περιοχές προς το Σούνιο, αλλά και σε άλλες που έχουν ξανακαεί, όπως στη Σαρωνίδα, στα Λεγρενά, στα Καλύβια».
Η πιο σημαντική όμως επισήμανση του κ. Ξανθόπουλου είναι η ακόλουθη: «Το κράτος οφείλει να πει στους πολίτες ότι εγώ δεν μπορώ να σε προστατέψω αν έχεις χτίσει μέσα στο δάσος». Ποιο κόμμα και ποια κυβέρνηση θα τολμήσουν να το πουν; Έτσι όπως είναι οι συνθήκες σήμερα, στις πολλές «παγίδες θανάτου» επιβάλλεται να το πουν.
Ωστόσο, θα πρέπει τα κόμματα που κυβέρνησαν να αναμετρηθούν με το ερώτημα «γιατί επέτρεψαν να συμβεί;» και το κόμμα που σήμερα κυβερνά με το ερώτημα «γιατί δεν κάνει κάτι για να αλλάξει την κατάσταση;». Δύσκολα ερωτήματα που δεν έχουν εύκολες απαντήσεις. Γι’ αυτό γυρνάμε συνεχώς γύρω από τα ίδια. Οι αντιπολιτεύσεις καταγγέλλουν τις κυβερνήσεις για εγκληματική ολιγωρία και όταν βρεθούν στην κυβέρνηση κατηγορούν τις αντιπολιτεύσεις για χυδαία εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου.
Συντάκτης: Τάσος Παππάς
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου