Δεν έχω βρεθεί ποτέ στο Μάτι ή στον Νέο Βουτζά. Δεν έχω δει ποτέ μια πυρκαγιά από κοντά. Δεν έχω καν εγκλωβιστεί σε ανελκυστήρα πολυκατοικίας. Δεν είχα νιώσει ποτέ τον έντονο φόβο πριν από το πρωί της Τρίτης. Στη διαδρομή από το αεροδρόμιο για το κέντρο της Αθήνας και καθώς άρχισαν να πληθαίνουν οι πληροφορίες για τους πρώτους νεκρούς και τους αγνοούμενους στις παραλίες της Ανατολικής Αττικής, ένιωσα ότι το κάθε πάτημα του refresh στη σελίδα του ειδησεογραφικού site έκανε την αναπνοή μου δυσκολότερη.
Ο τόπος, οι άνθρωποι, το φαινόμενο των ειδήσεων μου ήταν άγνωστα. Όμως η λαχτάρα των παιδικών ματιών, τα γιορτινά χαμόγελα των μεγαλύτερων και η στοργή στο βλέμμα των πιο ηλικιωμένων που αντίκριζα στις φωτογραφίες που ολοένα πλήθαιναν μου ήταν γνωστά. Τα παιδιά μου, εγώ, οι γονείς μου. Μούδιασα. Έτσι πρέπει να είναι λοιπόν ο φόβος.
Τρεις μέρες τώρα αποφεύγω να κοιτάξω τα ειδησεογραφικά sites. Κάθε μία φωτογραφία νεκρού ή αγνοούμενου και πολλές σπαρακτικές ιστορίες. Για εκείνους που έφυγαν. Για το παιδί που δεν μεγάλωσε, για τον γονιό που δεν γέρασε, για τον ηλικιωμένο που δεν γαλήνεψε. Αλλά και για εκείνους που έμειναν και πρέπει να ζήσουν μαρτυρικά την υπόλοιπη ζωή τους κρατώντας φυλαγμένες σφιχτά φωτογραφίες παιδιών, γονιών, εγγονιών. Δεν αντέχω να τις κοιτώ αυτές τις φωτογραφίες.
Είναι παιδιάστικο να ξορκίζω τον φόβο μην ανοίγοντας τον υπολογιστή μου. Άλλωστε το μυαλό τρέχει ανεξέλεγκτα. Τα στενά δρομάκια που έβγαζαν στην Αργυρά Ακτή και στο Κόκκινο Λιμανάκι έχουν πλαστεί πια μπροστά μου. Ακούω τα αγωνιώδη παραγγέλματα των γονέων που προπορεύονται και τα πατήματα των παιδιών και των παππούδων που τους ακολουθούν προς τη θάλασσα.
Βλέπω τις ανοιχτές πόρτες των παρατημένων αυτοκινήτων στην Ποσειδώνος. Αισθάνομαι τη θερμοκρασία που καίει. Δεν ωφελεί να κλείσω τα μάτια. Είναι ήδη εκεί ο απόλυτος τρόμος: η απόγνωση των παιδιών μου και των γονιών μου που έφτασαν στην ακτή ακολουθώντας με και νιώθουν να καίγονται. Τι έκανα λάθος; Τι θα γινόταν αν...;
Κάποιες μέρες, κάποιες στιγμές αλλάζουν τη ζωή μας για πάντα. Αυτό ήταν το πρωινό της περασμένης Τρίτης για εμένα. Φοβάμαι. Και πάντα πια θα φοβάμαι. Όχι μόνο κοντά στα πεύκα, όχι μόνο μέσα στη θάλασσα, όχι μόνο όταν εγκλωβίζονται τα αυτοκίνητα σε έναν δρόμο, όχι μόνο τα καλοκαίρια. Αλλά ακόμα και όταν απλώς κοιτάζω στις φωτογραφίες των παιδιών μου εκείνη τη λαχτάρα για ζωή των παιδικών ματιών τους.
Συντάκτης: Γιάννης Κωνσταντινίδης - Eπίκουρος καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας και Επιστημονικός Διευθυντής της εταιρείας Prorata
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου