Το να λες «ναι» στη ζωή, ακόμη κι όταν αυτή σου επιφυλάσσει οδύνες και στενοχώριες, η θέληση για ζωή, που είναι ανεξάντλητη, οδηγεί στη χαρά του είναι ή του γίγνεσθαι – όπως θέλει το παίρνει κανείς. Αυτό σημαίνει ότι σέβεσαι τις μεγάλες αντιθέσεις της· όχι, όμως, όταν οι τελευταίες δεν είναι ακριβώς δικές της, αλλά όταν κατασκευάζονται από «ειδικούς» της πολιτικής και του πολιτισμού.
Αρχές και αξίες ηθικές δεν επικρατούν πλέον πουθενά στον κόσμο, σε κανένα πολίτευμα, σε καμιά ιδεολογία, σε κανένα καθεστώς, άσε που όλα τα σύγχρονα καθεστώτα είναι απλώς διεστώτα, διαιρούν ήγουν και διαχωρίζουν τους ανθρώπους: σε αποκλεισμένους από την κοινωνία και από ό,τι αυτή προσφέρει στα μέλη της, από τη μία, και σε προσκολλημένους στην εξουσία, από την άλλη (τους γνωστούς λακέδες, που λείχοντας ή έρποντας καταφέρνουν να προμηθευτούν τα ψιχία τους, να επικρατήσουν επί των «εχθρών» και λοιπά).
Η πολιτική έχει εκπέσει, οι ιδεολογίες προ πολλού. Οσοι ενασχολούνται με φανατισμό και σε καθημερινή βάση δεν είναι βέβαια –προς θεού– ενεργοί πολίτες. Αηδιαστικό εκείνο το «ενεργοί» δίπλα στους πολίτες· όταν είσαι πολίτης είσαι τα πάντα, ξέρεις τι λες, τι κάνεις, τι επιθυμείς, τι οργανώνεις, τι προτείνεις, τι διεκδικείς.
Πώς να υπάρξουν πολίτες όταν δεν υπάρχουν πολιτείες (δημοκρατίες); Πώς να ακμάσει η έννοια όταν οι σπουδές είναι φτωχές ή ανύπαρκτες, όταν οι εξουσίες ενδιαφέρονται μόνο για τη διαιώνισή τους;
Οι άνθρωποί της εξυπονοείται. Πρόκειται για ανθρώπους που προσπαθούν να βρουν ένα νόημα μέσω αυτής της «ενασχόλησης» ή να καλύψουν τα κενά της ύπαρξής τους, να γεμίσουν τη ζωούλα τους με άλλα λόγια, να, επιτέλους, κυβερνήσουν – αυτοί και όχι οι «άλλοι», οι αντίπαλοι.
Αυτά συμβαίνουν στα δύο στρατόπεδα της πολιτικής, που τούτη την ώρα εκπροσωπούνται η μεν κυβέρνηση από το κράμα «αριστερών»-ντουροδεξιών, η δε αντιπολίτευση από ένα συνονθύλευμα ακραίων φιλελεύθερων, δεξιών νέας κοπής αλλά και ακροδεξιών – ο ένας μάλιστα είναι και αντιπρόεδρος αυτού του κόμματος.
Είναι λυπηρό – και κουραστικό. Δεν έχουν καταλήξει μόνο οι πολιτικοί να είναι αδίστακτοι αλλά και τινές (;) ψηφοφόροι, που σε περιμένουν στη γωνία έτσι και αρθρώσεις μικρή κριτική για τα από την κυβέρνηση πραττόμενα – σιγά τα πραττόμενα. Το τι συμβαίνει στην κοινωνία... – κι αυτό κουραστικό είναι.
Και τι κάνουμε; Απολαμβάνουμε (αλλά με άδειο στομάχι και ψυχικές διαταραχές την πολιτική σχιζοφρένεια αδύναμοι και αμήχανοι; Και πού οδηγεί κάτι τέτοιο; («Ποιες είναι οι δικές σας προτάσεις;» ρωτάνε αναιδώς μερικοί εκείνους που διαφωνούν με τα μνημόνια και την προθυμία της «αριστερής» κυβέρνησης.
«Να υποστείλετε την οίηση», θα ήταν μια κομψή και ήπια απάντηση). Παρ’ όλα τα φοβερά και τρομερά που συμβαίνουν στην πολιτκή σκηνή, οι άνθρωποι καταφάσκουν στη ζωή, όσο μίζερη και λειψή κι αν είναι – έτσι την κατάντησαν οι δεξιοί και οι αριστεροί της τελευταίας ειρηνικής περιόδου της χώρας. Μάλλον δεν το ξέρουν ή δεν μπορούν να το κατανοήσουν, να το αποδεχτούν. Ποιοι, αυτοί; Οι «σωτήρες»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου