Κακό σπυρί η Λατινική Αμερική

Μεγάλο καημό έχουν δεξιοί, κεντρώοι, κεντροαντιαριστεροί και κεντροαριστεροί με τη Λατινική Αμερική. Κακό καημό. Από τότε που σε μερικές χώρες της περιοχής κατάφεραν κινήματα και κόμματα της Αριστεράς να πάρουν την εξουσία, τίποτε δεν τους αρέσει.

Συνεχώς μιλούν για λαικισμό, για επανεμφάνιση του περονισμού, για μοντέλα που δεν έχουν καμία σχέση με τη δημοκρατία, για επικίνδυνες και τυχοδιωκτικές κυβερνήσεις. Θυμώνουν όταν τα κινήματα κερδίζουν εκλογές-σχεδόν πάντα κάνουν λόγο για νοθεία- και πανηγυρίζουν όταν εκδηλώνονται πραξικοπήματα (βελούδινα ή παραστρατιωτικά) εναντίον εκλεγμένων κυβερνήσεων. Ούτε που τους απασχολεί ότι τα κόμματα που μισούν έχουν πετύχει επιδόσεις που θα ζήλευαν πολλές κυβερνήσεις στην Ευρώπη.

Για παράδειγμα: η θεαματική μείωση των ποσοστών φτώχειας, η συρρίκνωση του αναλφαβητισμού, οι αυξημένες δαπάνες για την υγεία και την Παιδεία, η ενίσχυση των πολιτικών δικαιωμάτων, ο σεβασμό στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, οι συμμετοχικοί θεσμοί, η προστασία του εθνικού πλούτου. Ούτε που τους απασχολεί ότι ο αμερικανικός παράγοντας-όποιος κι αν είναι πρόεδρος στις Η.Π.Α- επιχειρεί συστηματικά να υπονομεύσει κυβερνήσεις που προσπαθούν να εφαρμόσουν ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική και προωθεί πολιτικούς χωρίς ερείσματα στην κοινωνία, κατά κανόνα πολύ πλούσιους και βουτηγμένους στη διαφθορά (π. χ ο Τεμέρ στη Βραζιλία). Παλιότερα το κόκκινο πανί για τις Η.Π.Α ήταν ο Κάστρο.

Προσπάθησαν με διάφορους τρόπους να τον βγάλουν από τη μέση, αλλά απέτυχαν. Καλύτερη τύχη είχαν με τον Αλλιέντε στη Χιλή. Για να μην γίνει το παράδειγμα του μεταδοτικό που θα μόλυνε την «πίσω αυλή τους» τον δολοφόνησαν. Στήριξαν τα δικτατορικά καθεστώτα στη Βραζιλία και την Αργεντινή (ίσως η πιο αιμοσταγής δικτατορία). Διέγνωσαν (σωστά από τη σκοπιά τους) μεγάλο κίνδυνο όταν ο Τσάβες κυριάρχησε στη Βενεζουέλα σε μια χώρα με πολύ πετρέλαιο και επηρέασε με τη στάση του τις γειτονικές χώρες. Δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή να δημιουργούν προβλήματα στις κυβερνήσεις. Συκοφάντησαν, δυσφήμησαν, χρηματοδότησαν κόμματα και Μ.Μ.Ε που ήθελαν να τις ανατρέψουν.

Η ρητορική των Η.Π.Α βρήκε πρόθυμους ιμάντες στην Ευρώπη. Τόσο η Δεξιά όσο και η συμβιβασμένη σοσιαλδημοκρατία με κάθε ευκαιρία (πραγματική ή κατασκευασμένη) οργάνωναν επιθέσεις οι οποίες ενίοτε έπαιρναν τη μορφή κυρώσεων. Στόχος τους η απαξίωση συλλήβδην του μοντέλου διακυβέρνησης. Η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Από τον Γενάρη του 2015 που ο συναινετικός δικομματισμός στην Ελλάδα έχασε την πρωτοβουλία των κινήσεων και ένιωσε να κλονίζεται η σχέση ιδιοκτησίας που είχε με την εξουσία, ξεκίνησε η εκστρατεία παραπληροφόρησης και δαιμονοποίησης.

Η Ελλάδα θα γίνει Βενεζουέλα, ο Τσίπρας είναι οπαδός του Τσάβες, απειλείται η δημοκρατία, βάλλεται το κράτος δικαίου, θέλουν να εγκαθιδρύσουν λατινοαμερικάνικου τύπου ανελεύθερο καθεστώς και να εξοντώσουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους. Το έχουν πει στελέχη της Δεξιάς, της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, διάφοροι δημοσιολόγοι. Και μόλις προχτές το έγραψε στους Financial Times ο Αντώνης Σαμαράς. Ο πρώην πρωθυπουργός ίσως γιατί δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει το ρεβανσιστικό πάθος του, ίσως γιατί φοβάται περισσότερο από άλλους ότι θα εκτεθεί αν βγουν στην επιφάνεια πράγματα που έχουν να κάνουν με την εποχή που κυβερνούσε, δεν μάσησε τα λόγια ως προς τη στόχευση. Απευθυνόμενος σε διεθνές κοινό μέσω ενός μέσου ενημέρωσης το οποίο υπολογίζουν κυρίως οι πλούσιοι και όσοι βρίσκονται σε κέντρα λήψης αποφάσεων επισήμανε: «Δεν πρέπει να τους επιτρέψουμε να κερδίσουν».

Απορία.

Ο πληθυντικός είναι της μεγαλοπρέπειας; Ένα απλό ρητορικό σχήμα; Εντάξει τότε.

Μήπως όμως δεν είναι και τόσο αθώα η έκκληση του; Ποιοι είναι οι αποδέκτες; Τι τους ζητά να πράξουν ώστε να απαλλαγεί η Ελλάδα από μια συμμορία (δικός τους ο χαρακτηρισμός) που αντιγράφει τις πρακτικές λατινοαμερικάνικου ανελεύθερου καθεστώτος;

Συντάκτης: Τάσος Παππάς

Πηγή: efsyn.gr