Ο νέος αγνώριστος γείτονας

Σαν να πετάχτηκε απ' το κρεβάτι του μέσα σε εφιάλτη. Μένοντας μόνος, ολομόναχος, έβαλε νερό στην καφετιέρα, έστω να συνομιλήσει με το γουργουρητό της. Ανοιξε το ραδιόφωνο, να είναι και κάποιος άλλος στο έρημο σπίτι. Το γουργουρητό της καφετιέρας έδειχνε σαν να ήταν αλλοτριωμένη γλώσσα, που της ήταν φοβερά δύσκολο να το ξέρει η ίδια. Σαν να έψαχνε η ίδια η μηχανή μια εξωτερική δικαιολογία για τη λειτουργία της. Μια υπερβατολογική εξήγηση, αφού είχε χάσει, φαίνεται, προ πολλού μια δική της απάντηση σε δικό της ερώτημα.

Είχε χάσει το μέτρο της και η εξιδανίκευση του υπερβατολογικού έμοιαζε με μια ηλίθια αμφισβήτηση, που χρόνια τώρα οδηγούσε έναν λαό στην πιο ολοκληρωτική, ατομιστική, εκφραστική δημοκρατία. Σε ένα μαζικό «εγώ-μόνο», ανεκπαίδευτο να θέτει κεντρικά ερωτήματα. Σε μια «τρύπα» της γλώσσας, όπου το ασήμαντο φολκλορίζει στο κενό τού τίποτα, χάρη στην απώθηση και την απόρριψη.

Αν πας να εξιδανικεύσεις το ιδανικό, του φοράς περουκίνι.

Το αλλοιώνεις, το μηχανεύεσαι, το χειρίζεσαι, το εργαλειοποιείς, το απογυμνώνεις... Το κόλπο είναι να το κάνεις τελετουργικά.

Χάσαμε τη δυνατότητα να σκεφτόμαστε αλλιώς, να δημιουργούμε σημασίες, αφού το εθνικό σπορ είναι πλέον η ατομιστική κριτικομανία και η εξιδανίκευση της απομυθοποίησης. Πλειοψηφία, κράτος, εκκλησία, κόμματα, εκπαίδευση ζουν ετερόνομα, βιώνουν την αλλοτρίωση και ξυπνάνε κάθε μέρα με την έκπληξη του πρωινού εφιάλτη.

Αυτό το μαζικό «εγώ-μόνο» φαντασιώνεται πως είναι λαός και ως τέτοιος απωθεί και απορρίπτει. Δεν αναγνωρίζει το πρόβλημα. Δεν το αποδέχεται. Η αποδοχή είναι πολύ δύσκολη, γιατί παραπέμπει στη θηλυκότητα. Στη σύνθεση διαφορετικών στοιχείων.

Η Απόρριψη και η Απώθηση επανεπιστρέφουν. Στη θέση της χαμένης πραγματικότητας προσπαθούν πανικόβλητα να φτιάξουν τη «νέα πραγματικότητα». Δηλαδή μια απολίτικη, ασυμβόλιστη, μαζικότροπη, παροξυστική, πολυπαραταξιακή, γενικόλογη στις συμβολοποιήσεις της, που γυμνή και χωρίς μύθους, τους ντύνεται με αποκριάτικα ρούχα. Μια κιτς αντίληψη, στη θέση ενός ελληνοδυτικού πολιτισμού που τον υπονομεύουν όλοι.

Αυτός ο «νέος γείτονας» εντός μας ξυπνάει εφιαλτικά και δεν θέτει ερωτήματα στην πραγματικότητα, θέλει μόνο να είναι δική του. Σε αυτή τη συγκινησιακή πανούκλα διεκδικεί το «δικό του χώμα». Ισως η ασυνείδητη επιθυμία του τον οδηγήσει σε επιθέσεις, στην καταστροφή του Ομοίου, του Αλλου, στην καταστροφή του Καθρέφτη. Για να μπορεί να δρα αγνώριστος.

Συντάκτης: Κώστας Καλημέρης - Κριτικός λογοτεχνίας

Πηγή: efsyn.gr