Δεν ξεχνάμε να τις βγάζουμε τις μάσκες που φοράμε

«Όλοι φοράμε μάσκες, και έρχεται η στιγμή που δεν μπορούμε να τις βγάλουμε χωρίς να ξεκολλήσουμε μαζί τους και το δέρμα μας» (Εdith Sitwell)

Ίσως οι Απόκριες και η Καθαρά Δευτέρα να είναι από τις πιο ταιριαστές «εορταστικού» τύπου διεργασίες που λαμβάνουν χώρα με ετήσια περιοδικότητα στον ελλαδικό χώρο.

Κι αν οι στολές και οι μάσκες στα διάφορα αποκριάτικα happening εξιτάρουν τη φαντασία μας, μας γαργαλάνε τη δημιουργικότητα και την αισθητική μας, τι να πει κανείς για τις μάσκες που φοράμε συνέχεια στις υπόλοιπες μέρες του χρόνου σχεδόν σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας; Και αν το πέταγμα του χαρταετού μοιράζει άπλετη χαρά στα μικρά παιδάκια, τι να πούμε για εκείνους που δείχνουν μία προτίμηση στην τακτική «να πετάμε χαρταετό» όταν εμφανίζονται τα κρίσιμα (θεωρώντας το τούτο μία μορφή «ενηλικίωσης»);

Πότε φοράμε μάσκες άραγε; Όταν θέλουμε να κρύψουμε το πρόσωπο μας, θα απαντήσει κάποιος αμέσως-αμέσως. Όταν πρέπει οι άλλοι να βλέπουν κάτι άλλο από αυτό που συμβαίνει τελικά. Και πρέπει να έχουμε το απαραίτητο ταλέντο για να διαλέξουμε την κατάλληλη μάσκα, που θα απομακρύνει τους επίδοξους «εξερευνητές» από την ανακάλυψη των πραγματικών αιτιών... Όταν θέλουμε να δημιουργήσουμε μία συγκεκριμένα αίσθηση, για τον οποιονδήποτε λόγο. Μα, αν ήταν όλα αλλιώς, δεν θα έχανε κάθε ενδιαφέρον η καθημερινότητα;

Εξαρτάται. Τι σκοπούς, τι προσδοκίες, τι οφέλη θέλουμε. Πόσο ανεκτικοί είμαστε σε κάθε λογής παιχνίδια. Πόσο ανθεκτικοί νιώθουμε, ακόμα κι αν είναι οι συσχετισμοί εις βάρος μας. Πόσο μπορούμε να εκμεταλλευτούμε και να βγάλουμε σοβαρά συμπεράσματα, που θα μας βοηθήσουν έμπρακτα, από το οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας. Πόσο μπορούμε να κρατηθούμε όταν πλησιάζει κάτι ευνοϊκό για τα δικά μας συμφέροντα;

Τελικά, είναι καλύτερα να φοράμε όλοι μάσκες. Εκεί θα φανεί και ποιοι καταλαβαίνουν γιατί φορέθηκαν, και ίσως και τι κρύβεται από πίσω. Αποκτάει ενδιαφέρον έτσι, όντως, η πραγματικότητα. Εδώ δεν χωράνε δάκρυα, λύπες, στεναχώριες, απογοητεύσεις, νεύρα και εκδικητικότητες. Αυτά δεν πρέπει να είναι ο τίτλος κάποιου κεφαλαίου, αλλά ο πρόλογος για να ακολουθήσει το κυρίως θέμα και πάνω από όλα ένας επίλογος που θα υπόσχεται με ρεαλισμό ωραία πράγματα. 

Μάσκες φοράμε για να αλλάξουμε τη διάθεση μας προς το καλύτερο, για να δώσουμε χαρά στους γύρω μας, για να μάθουμε να λειτουργούμε σα να είμαστε κάποιος άλλος, για να εναρμονιστούμε σε ένα περιβάλλον. Αν φοράμε για να ξεγελάσουμε κακόβουλα, για να τη φέρουμε σε κάποιους άλλους, υπάρχει πρόβλημα. Κι επειδή δύσκολα να κάνει πίσω κάποιος όταν αισθάνεται πως θίγεται, θα δοθεί η τελική λύση από το συσχετισμό δυνάμεων. Έχει πλάκα να βλέπεις να αποχωρούν δύο αντιμαχόμενες πλευρές κρατώντας τις μάσκες στα χέρια τους...

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που φοράνε μάσκες στην καθημερινότητα. Μου εξιτάρουν τη σκέψη. Δεν πέφτω πάντα μέσα στις ερμηνείες, αλλά και από τη διαδικασία ψαξίματος μαθαίνεις πολλά... Αλλά, προτιμώ αυτούς που τις βγάζουν όταν πρέπει, για να τις φορέσουν ξανά στο κατάλληλο timing, γνωρίζοντας πολύ καλά και το γιατί, και το πότε πρέπει να φοριούνται οι μάσκες.

Συντάκτης: Κώστας Μαρούντας

Πηγή: efsyn.gr