Η Ανθρώπινη Βλακεία είναι Ακατανίκητη*

Μήπως -λέω μήπως- έχουμε αποβλακωθεί; Διαβάζω στα blogs διάφορες απόψεις σχετικά με τον αριθμό των διαδηλωτών που συμμετείχαν στο συλλαλητήριο της Κυριακής στο Σύνταγμα. Η αστυνομία μιλάει για 140.000 κόσμο. Λογικό μού ακούγεται. Οσοι προκάλεσαν αυτό το συλλαλητήριο και δηλώνουν ότι αποστρέφονται την ιδέα να υπάρξει η λέξη Μακεδονία στη μελλοντική ονομασία της νυν ΠΓΔΜ (FYROM, Former Yugoslav Republic οf Macedonia) μιλούν για 1,5 εκατομμύρια κόσμο και βάλε. Ετσι λένε τρομάρα τους.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι η πλατεία Συντάγματος είναι ένα τετράγωνο με διαστάσεις 100Χ100μέτρα (που δεν είναι, αλλά ας το δεχτούμε). Τούτο σημαίνει ότι έχει εμβαδόν 10.000 τετραγωνικά μέτρα ή δέκα στρέμματα. Αν υποθέσουμε τώρα ότι σε κάθε τετραγωνικό μέτρο χωρούν τέσσερα άτομα (συνθήκες πλήρους σαρδελοποίησης), τότε στην πλατεία Συντάγματος χωρούν βαριά βαριά 40.000 άτομα.

Και δεν υπολογίζουμε ότι υπάρχουν σκάλες, καφενεία παρτέρια κ.λπ. που μικραίνουν τον αριθμό των 40.000. Για να έρθουμε τώρα στον αριθμό του 1,5 εκατομμυρίου κόσμου και προκειμένου να βολεύονταν όλοι αυτοί, θα έπρεπε -όσοι υποστηρίζουν αυτό τον αριθμό- να διέθεταν ένα τετράγωνο με πλευρά κάτι παραπάνω από 600 μέτρα δηλαδή εμβαδόν 600Χ600=360.000 τετραγωνικά μέτρα ή 360 στρέμματα.

Δηλαδή μια έκταση που χονδρικά θα έπρεπε να καλύπτει την περιοχή από το Σύνταγμα μέχρι το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στη Σταδίου κι από κει να κατέβαινε στην πλατεία Κουμουνδούρου (στην ευθεία εννοείται), μετά να έστριβε αριστερά ίσα με το Μοναστηράκι κι από κει να πήγαινε μέχρι το τέλος του Ζαππείου στη Βασιλίσσης Ολγας κι ύστερα να έκλεινε στο Σύνταγμα. Κι όλη αυτή η περιοχή θα πρεπε να είναι ακάλυπτη από κτίρια, δρόμους κ.λπ. και να είναι γεμάτη κόσμο.

Αυτοί λοιπόν που ισχυρίζονται ότι μαζεύτηκαν 1,5 εκατομμύριο κόσμου λένε βλακείες. Προσοχή. Δεν λέω ότι είναι βλάκες, αλλά οπωσδήποτε λένε βλακείες. Δεν μπορούν να κάνουν έναν τόσο απλό υπολογισμό, ώστε να μην εκτίθενται; Εκτός κι αν αδιαφορούν για το οφθαλμοφανές ψέμα που εκστομίζουν, έχοντας σκοπό να εντυπωσιάσουν αφελείς στη λογική τού «ελάτε μαζί μας, εμείς είμαστε οι δυνατοί, δεν βλέπετε το 1,5 εκατομμύριο κόσμου που μαζέψαμε;» Βλακεία ή σκοπιμότητα; Ή μήπως και τα δύο; Μάλλον το τελευταίο.

Συνεχίζουμε. Μέσα σε ένα εικοσαήμερο έγιναν δύο -αναμφίβολα μεγάλα- συλλαλητήρια (καμιά σχέση βέβαια με τον αριθμό του 1,5 εκατομμυρίου κόσμου) για το μελλοντικό όνομα της ΠΓΔΜ. Στη Θεσσαλονίκη, το πρώτο. Κόσμος πολύς, αλλά πιο πολύς ο κουτός και τυφλός φανατισμός. Ανάμεσα στα δύο συλλαλητήρια και τις προπαραμονές αυτού της Αθήνας, συναντήθηκα με έναν γνωστό μου υπερπατριώτη Αθηναίο που, όπως μου είπε, πήρε το αεροπλάνο, πήγε στην όμορφη -που λέει κι ο Τσιτσάνης- Θεσσαλονίκη, συμμετείχε στη συγκέντρωση και μετά με αεροπλάνο πάλι γύρισε στην Αθήνα.

Εννοείται ότι θα πάω και στην Αθήνα, μου ξεκαθάρισε. Ανθρωπος της μεσαίας τάξης είναι ή τέλος πάντων ό,τι έχει απομείνει από αυτή. Στην κουβέντα που έκανα μαζί του τον ρώτησα σε πόσα συλλαλητήρια έχει πάει από αυτά που έχουν γίνει για τη λιτότητα και τη φτώχεια που έχουν ενσκήψει και δεν λένε να ξεκουμπιστούν -με ευθύνη των κυβερνώντων- εδώ και μια οχταετία λόγω κρίσης. Σε κανένα, μου απάντησε και με άφησε άγαλμα από την έκπληξη. Μα καλά, τόλμησα να πω, εδώ έχουμε μια ολόκληρη χώρα που πτώχευσε.

Αυτοί που την πτώχευσαν ζουν και βασιλεύουν και μας κουνάνε και το δάχτυλο. Ο κοσμάκης έχει στεγνώσει, πεινάει και πολλοί αυτοκτονούν. Και συ μου λες ότι δεν έχεις πάει να διαμαρτυρηθείς γι' αυτό; Με άφησε για δεύτερη φορά άγαλμα λέγοντας με ύφος παντογνώστη ότι «στις οικονομίες που καταρρέουν, όπως η δική μας, το βάρος για την ανόρθωσή τους πρέπει (τόνισε το πρέπει) να το επωμίζεται ο κοσμάκης». Εκείνη τη στιγμή μού ήρθε στο μυαλό ο Γκάντι που έλεγε: «Η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα, το οποίο εγγυάται στον κόσμο το δικαίωμα να ψηφίζουν άχρηστες και εν πολλοίς καταστροφικές κυβερνήσεις».

Ενα προσωπικό σχόλιο. Δεν έχω άποψη για το αν πρέπει να υιοθετηθεί η λέξη Μακεδονία -όταν επιτέλους λήξουν οι διαπραγματεύσεις- στο όνομα της γειτονικής μας χώρας. Αγνοώ πολλά ιστορικά στοιχεία για να μπορέσω να στηρίξω με σοβαρότητα τη μία ή την άλλη άποψη.

Αν όμως -λέω αν- τους την έδινε των βόρειων γειτόνων μας και λέγανε: Εντάξει, δεν τα βρίσκουμε στο όνομα και γι' αυτό εμείς δεχόμαστε να υιοθετήσουμε ως επίσημη ονομασία του κράτους μας το ΠΓΔΜ. Αλλωστε έτσι δεν μας αποκαλείτε και σεις; Τέρμα λοιπόν οι συνομιλίες. Κλείσαμε και πάμε σπίτια μας. Τι θα λέγαμε τότε εμείς ως Ελλάδα, τη στιγμή που το ΠΓΔΜ περιέχει τη λέξη Μακεδονία; Δεν θα ήμασταν με την πλάτη στο καναβάτσο;

*Μπ. Μπρεχτ: «Ιστορίες του κυρίου Κόυνερ»

Συντάκτης: Νίκος Β. Αποστόλου - μηχανικός

Πηγή: efsyn.gr