Ο μηχανισμός

Αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατό να αλλάζει η προσωπικότητα κάποιου όταν αποκτά εξουσία, με τι ευκολία αντιστρέφει τις ιδέες που έως τότε υπηρετούσε και στη συνέχεια υπερασπίζεται αυτήν την αντιστροφή. Αντιλαμβάνεσαι ότι άλλο είναι η θεωρία και άλλο η πράξη, αλλά να υπερασπίζεσαι εκείνο που ώς πρόσφατα κατέκρινες είναι κάπως αλλοπρόσαλλο.

Εδώ που τα λέμε όφειλαν οι αριστεροί υπουργοί, προτού ανέλθουν στην εξουσία, να γνωρίζουν ότι υπάρχει ένας απρόσωπος, υπόρρητος, αφανής (;) μηχανισμός στο κοινοβουλευτικό σύστημα που δεσμεύει όσους το υπηρετούν – τι δεσμεύει; τους δένει χειροπόδαρα και τους απαγορεύει να πράξουν οτιδήποτε αντιβαίνει τη λειτουργία του.

Περίμεναν, μήπως, ότι θα ήταν ποτέ δυνατό να εφαρμόσουν ένα κοινωνικό πρόγραμμα μέσα σε μια σκληρή και κυνική Ευρώπη των ελίτ; Είναι αλήθεια ότι πολλοί τούς είχαν προειδοποιήσει, αλλά καθώς φαίνεται υπερτέρησε η φιλοδοξία για κατάληψη της εξουσίας.

Τώρα υπογράφουν μνημόνια και πολυνομοσχέδια που ως αντιπολίτευση τα πολεμούσαν με λύσσα και ελεεινολογούσαν όλους εκείνους που τα επικαλούνταν και δεν είχαν πρόβλημα να τα εφαρμόσουν αφού ήσαν φερέφωνα αυτού του συστήματος και αναγνώριζαν την παντοδυναμία του μηχανισμού.

Ομως... «άμα πιάσεις τον μηχανισμό, από τ' αυτιά τον πιάνεις τον λαγό, τον Πελοπίδα τρως με μια τσιμπίδα, στην Παρθενόπη χαρίζεις ένα τόπι / και με τα χρόνια, γερνάς και στα σαλόνια, ξεχνάς ποια μάνα σε γένναε στο κλάμα και του εργάτη καβάλησες την πλάτη – μα, θε να πει αμάν πια και πας ες τα κομμάτια» όπως έλεγε με τη βραχνή και αληθινή φωνή του ο Νικόλας Ασιμος;

Δεν έχουν ακόμη καταλάβει το κακό που έχουν κάνει στις ιδέες και στην κοινωνία οι κύριοι που κυβερνάνε τη χώρα και, κυρίως, δεν έχουν αντιληφθεί τη μετάλλαξή τους σε πιόνια του φιλελευθερισμού (που τόσο, τάχα, αποστρέφονταν).

Ποια δημόσια περιουσία και κουραφέξαλα; – η ανάπτυξη να είναι καλά. Ποιος πολιτισμός και ποια υπερηφάνεια, ποια αξιοπρέπεια και ποια χαρά, ποιες αριστερές αξίες (η απεργία λ.χ. – και ας στενοχωριούνται δήθεν και ψηφίζουν με μισή καρδιά, κλαίγοντας και λοιπά); Οι «θεσμοί» ό,τι πουν, όλα τα άλλα είναι παρασιτικές περικοκλάδες και φούμαρα.

Είναι τραγωδία· υπερηφανεύονται που δέχονται τα εύσημα της τρόικας και ότι πέτυχαν να φέρουν σε πέρας ένα πρόγραμμα που αποδιαρθρώνει πλήρως τον κοινωνικό ιστό και την ίδια ώρα εκφράζουν τη λύπη τους και την πικρία τους που υπογράφουν τα νομοσχέδια αυτού του προγράμματος – πλήρης ταραχή.

Πραγματικά λίγοι είναι αυτοί που θα ήθελαν να είναι στη θέση τους, εκτός πλέον εάν δεν ισχύει κανένα αξιακό σύστημα και όλα υποχωρούν μπροστά στην κατάληψη εξουσιαστικών θώκων, οπότε πρέπει να αλλάξουμε άπαντες τη συνείδησή μας, τη στάση μας και τη συμπεριφορά μας απέναντι στα ανθρώπινα και στην κάθε μας μέρα. Μηχανισμούς δεν μπορούμε να φτιάξουμε, ούτως ή άλλως, ούτε να τους υπηρετήσουμε. Ενώ άλλοι...

Συντάκτης: Γιώργος Σταματόπουλος 

Πηγή: efsyn.gr