Μ-Λ ΚΚΕ: Η ηγεσία του σημερινού ΚΚΕ καπηλεύεται την ιστορία του επαναστατικού ΚΚΕ

Την ηγεσία του ΚΚΕ κατηγορεί το Μ-Λ ΚΚΕ, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι οι σημερινοί ηγέτες του κοινοβουλευτικού κόμματος δεν προτάσσουν καμία άλλη «στρατηγική» εκτός από αυτήν της άμεσης σοσιαλιστικής επανάστασης.

Όπως τονίζει το Μ-Λ ΚΚΕ, «οι καθοδηγητές του ΚΚΕ, αυτοπαρουσιάζονται σαν ειδήμονες της "στρατηγικής", και με βάση τις νέες θεωρίες τους, απορρίπτουν σαν λαθεμένη τη "στρατηγική" όλου του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος από τη γέννησή του».

Η πλήρης ανακοίνωση έχει ως εξής:

"Η ηγεσία του ΚΚΕ εξέδωσε «Διακήρυξη» για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ και διοργανώνει σχετικές εκδηλώσεις, παρουσιάζοντας την ιστορία του ΚΚΕ με βάση τις τωρινές αντιλήψεις τους, τη «σύγχρονη στρατηγική» τους και τις «επιστημονικές μαρξιστικές επεξεργασίες» τους, όπως οι ίδιοι τις χαρακτηρίζουν.

Όπως γράφουν στη «Διακήρυξή» τους για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, «σε συνθήκες νίκης της αντεπανάστασης και μεγάλης υποχώρησης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος», η ηγεσία του ΚΚΕ «κατανόησε βαθύτερα ότι η θεωρητική ωρίμανση της κομμουνιστικής πρωτοπορίας, η δημιουργική προσπάθεια για σύγχρονες επιστημονικές μαρξιστικές επεξεργασίες αποτελούν προϋπόθεση για να τραβηχτούν στην επαναστατική ταξική πάλη ευρύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις... Ήταν μια σύνθετη και επίπονη προσπάθεια διερεύνησης θεωρητικών προβλημάτων της επαναστατικής στρατηγικής και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης».

Ο γγ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, που έκανε προ ημερών τη δημόσια παρουσίαση της «Διακήρυξης» για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, στην ομιλία του φρόντισε να επαναλάβει, όπως μας πληροφορεί ο Ριζοσπάστης (23 Γενάρη 2018), πως «το κόμμα αξιοποιεί όλα τα ακατανίκητα εργαλεία που έχει στη διάθεσή του, την επιστημονικά τεκμηριωμένη κομμουνιστική ιδεολογία... όπλα με τα οποία το κόμμα επεξεργάστηκε τη σύγχρονη στρατηγική του που δίνει μεγάλη υπεροχή, απέναντι στην αστική τάξη και τους κάθε λογής ιδεολογικούς μας πολέμιους, οππορτουνιστές και ρεφορμιστές».

Οι «θεωρητικές» κλπ μελέτες τους ξεκίνησαν ύστερα απ' την παταγώδη χρεοκοπία της ρεβιζιονιστικής τους πολιτικής, «σε συνθήκες νίκης της αντεπανάστασης και μεγάλης υποχώρησης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος» όπως λένε, δηλαδή όταν πλέον η γκορμπαστοφική περεστρόικα, την οποία τόσο εξύμνησαν και με τις υπαγορεύσεις της οποίας είχαν πλήρως ευθυγραμμιστεί, δεν είχε αφήσει τίποτε όρθιο και το «ηράκλειο έργο» της, που παλινόρθωνε και τυπικά τον καπιταλισμό, είχε προ πολλού ολοκληρωθεί.

Η ιδεολογικοπολιτική γραμμή που τώρα προβάλλουν, αναπτύχθηκε σταδιακά στη δεκαετία του '90, μέσα από κοιλοπονήματα, μεθοδεύσεις και διαδοχικά αναπαραγόμενες εσωτερικές κρίσεις, και κυριάρχησε παίρνοντας την πιο ολοκληρωμένη της μορφή στα τελευταία συνέδρια του ΚΚΕ (απ' το 18ο ως το 20ο). Οι θεωρίες και οι ψευτοεπαναστατικές θέσεις που «επεξεργάστηκαν» τα συνέδρια αυτά είναι τα «συμπεράσματα» για τις αιτίες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, το «Πρόγραμμα», καθώς και τα πρόσφατα περί κόμματος «παντός καιρού», μαζί με το περισπούδαστο «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Β' τόμος, 1949-1968» που περιέχει, όπως οι ίδιοι τα χαρακτηρίζουν, «στρατηγικής σημασίας συμπεράσματα». Όλα αυτά συνοψίζουν από κοινού το νέο ρεβιζιονιστικό Ευαγγέλιο, που κανοναρχεί έκτοτε το πέρασμα του ΚΚΕ απ' τις θέσεις του δεξιού στις θέσεις του «αριστερού» οππορτουνισμού – ρεβιζιονισμού.

Αν και σύμφωνα με τους καθοδηγητές του ΚΚΕ, έκαναν «επίπονες» θεωρητικές μελέτες και επιστημονικές κλπ επεξεργασίες, το προϊόν των ερευνών τους ήταν η κατάφωρη διαστρέβλωση της λενινιστικής θεωρίας για τον ιμπεριαλισμό, και η γενικευμένη, τροτσκιστικού τύπου, αναθεώρηση και οππορτουνιστική ανασκευή όλης της ιστορίας του διεθνούς και ελληνικού κινήματος.

Γράφουν στη «Διακήρυξή» τους πως «Η προσπάθεια του ΚΚΕ να μελετήσει τις εξελίξεις, να χαράξει και να υλοποιήσει αποτελεσματικά επαναστατική στρατηγική καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό από τις εκάστοτε στρατηγικές αντιλήψεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς και στη συνέχεια του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος του οποίου υπήρξε αναπόσπαστο, συνεπές τμήμα...». Πλην όμως όπως λένε «Η ανάδειξη στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα για μεγάλο διάστημα, λαθεμένων κριτηρίων για τον προσδιορισμό του χαρακτήρα της επανάστασης, όπως το χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων μιας χώρας» κλπ, που μεταφράζονταν σε θεωρίες περί σταδίων, δεν επέτρεψε στο παρελθόν στο ΚΚΕ να έχει καθαρή επαναστατική «στρατηγική», ενώ τώρα επιτέλους την απόκτησαν.

Από κεί που ήταν κήρυκες και απολογητές των αναρίθμητων ρεβιζιονιστικών ψευτοσταδίων, και στο όνομά τους αρνούνταν έμπρακτα την επανάσταση, διακηρύσσοντας θεωρίες για σταδιακές «αλλαγές» στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος, που θα μετασχημάτιζαν ειρηνικά με τον κοινοβουλευτικό δρόμο, βαθμιαία και εξελικτικά τον καπιταλισμό σε σοσιαλισμό, τώρα στο όνομα της επανάστασης, αρνούνται όχι τα ρεβιζιονιστικά και ρεφορμιστικά αλλά συλλήβδην και γενικευτικά τα λενινιστικά επαναστατικά στάδια.

Σύμφωνα με τις θέσεις που προβάλλει τώρα η ηγεσία του ΚΚΕ, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και σε οποιαδήποτε χώρα ή περιοχή του πλανήτη, η επανάσταση θα είναι παντού σοσιαλιστική και δεν νοείται γι' αυτούς καμιά άλλη «στρατηγική» εξόν απ' τη στρατηγική της άμεσης σοσιαλιστικής επανάστασης. Οι καθοδηγητές του ΚΚΕ, αυτοπαρουσιάζονται σαν ειδήμονες της «στρατηγικής», και με βάση τις νέες θεωρίες τους, απορρίπτουν σα λαθεμένη τη «στρατηγική» όλου του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος από τη γέννησή του. Απορρίπτουν τη γενική γραμμή της Τρίτης Διεθνούς, το Πρόγραμμα του 6ου Συνεδρίου της το 1928, τις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της το 1935 και τη γραμμή των αντιφασιστικών μετώπων, τις θέσεις του Στάλιν για το χαρακτήρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και όχι μόνο, κ.ο.κ.

Σ' ένα τέτοιο προκατασκευασμένο πλαίσιο λαθολογίας για όλο το παρελθόν του κινήματος, όπου η «στρατηγική» ήταν λαθεμένη και όπου σύμφωνα με τις τωρινές θεωρίες του ΚΚΕ, η μία παρέκκλιση διαδέχονταν την άλλη, εντάσσουν και την τωρινή κριτική τους για την «οππορτουνιστική στροφή» του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ.

Η γραμμή αυτή είναι το τίμημα όλης της δεξιάς ρεβιζιονιστικής γραμμής που επιβλήθηκε και σφράγισε με το ανεξίτηλο μελανό στίγμα της την ιστορία του ελληνικού κινήματος, σηματοδοτώντας τη μετατροπή τού επαναστατικού ΚΚΕ σ' ένα οππορτουνιστικό – ρεφορμιστικό κόμμα, ύστερα απ' το αντεπαναστατικό 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ και τη διαβόητη πραξικοπηματική, παράνομη και αντικαταστατική «6η Ολομέλεια» του ΚΚΕ, το 1956. Κάνοντας λόγο τα τελευταία χρόνια οι ίδιοι για μια «πορεία αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του κόμματος», που υποτίθεται ότι διανύουν, ομολογούν στην πραγματικότητα σχεδόν λαθραία, ότι τέτοιο χαρακτήρα δεν είχε πρωτύτερα το κόμμα τους.

Μόνο που δεν πρόκειται για «αποκατάσταση του επαναστατικού χαρακτήρα του ΚΚΕ» που πράγματι εξαλείφθηκε και αναιρέθηκε ύστερα από την επιβολή του ρεβιζιονισμού, με την ξένη επέμβαση, το 1956, αλλά για μια αναδρομική αποκατάσταση, νεκρανάσταση και υιοθέτηση των αντιλήψεων και θέσεων του τροτσκισμού και άλλων παλιών και νέων αντιλενινιστικών ρευμάτων, που η ηγεσία του ΚΚΕ τις έχει κάνει πλέον σημαία της.

Οι καθοδηγητές του ΚΚΕ στα πλαίσια των θεωριών τους που διαστρεβλώνουν τον λενινισμό, έχουν, εδώ και χρόνια, αναγορεύσει την Ελλάδα σε «ιμπεριαλισμό», ενώ αρνούνται, απορρίπτουν και δυσφημούν τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, με το σαθρό και ανιστόρητο επιχείρημα ότι θέτει την εργατική τάξη κάτω από «ξένη σημαία»!

Συγκαλύπτοντας από τις θέσεις ενός κούφιου αντικαπιταλισμού τη βαθιά και ολόπλευρη εξάρτηση της Ελλάδας, εξωραΐζουν στην πράξη την υπάρχουσα αντιλαϊκή εξουσία και συμβάλλουν όχι στην ανατροπή αλλά στην εδραίωσή της.

Η ηγεσία του ΚΚΕ, αν και προβάλλει πλέον απογειωμένες από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα ψευτοθεωρίες, δεν εννοεί με τίποτε να σηκωθεί πάνω απ' το οππορτουνιστικό τέλμα στο οποίο εκτράφηκε και γαλουχήθηκε μετά το '56. Μη μπορώντας να εξαφανίσουν τα βουερά τεκμήρια της ιστορίας, οι καθοδηγητές του ΚΚΕ έχουν κάνει κάθε τι για να συσκοτίσουν και υποβαθμίσουν την πραγματική σημασία της αναρρίχησης και κυριαρχίας του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΣΕ (μετά το 20ό Συνέδριο) και στο ελληνικό κίνημα (με την «6η Ολομέλεια»).

Εξωραΐζουν προκλητικά και παρουσιάζουν λίγο – πολύ σαν φυσιολογικό γεγονός τη διεθνή «παρέμβαση» ( και όχι... επέμβαση όπως οι ίδιοι σπεύδουν να διευκρινίσουν) που οργάνωσε την πραξικοπηματική «6η Ολομέλεια», καλύπτοντας και φροντίζοντας να πέσουν στα μαλακά οι υπεύθυνοι και να σκεπαστούν τα πραγματικά έργα τους εναντίον του κινήματος.

Καπηλεύονται την ιστορία του επαναστατικού ΚΚΕ και παρουσιάζονται ως «συνέχειά» της, αλλά τα γεγονότα δεν παύουν να επιβεβαιώνουν πως το σημερινό ΚΚΕ αποτελεί συνέχεια, όχι της επαναστατικής, αλλά της οππορτουνιστικής – ρεβιζιονιστικής γραμμής που χαντάκωσε το κίνημα. Η μετάλλαξη αυτής της γραμμής από δεξιό σε «αριστερό» οππορτουνισμό αποτελεί την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, έχει τις ίδιες και χειρότερες επιπτώσεις και αναπαράγει, από άλλο δρόμο, τα ίδια τραγικά αποτελέσματα. Με μια τέτοια γραμμή, αντί να προωθούν, όπως διακηρύσσουν, την υπόθεση του σοσιαλισμού, τη δυσφημούν."

Πηγή: efsyn.gr