Ο Ηρώδης ήταν αθώος

Είναι γεγονός. Δεν υπήρξε ηγέτης, από καταβολής αυτοκρατόρων, βασιλέων, Λουδοβίκων, Λεοντόκαρδων, Βυζαντινών, Οθωμανών, Φαραώ και Κινέζων, που να μη χρειάστηκε τους «ανθρώπους» του για να φέρει εις πέρας τα κουμάντα του. Πήγαινε στη μάχη ο αυτοκράτορας, κάποιος έπρεπε να τον ενημερώνει για τα καθέκαστα στην πρωτεύουσα. Πώς αλλιώς να γίνει δηλαδή; Χίλια κομμάτια να γίνει; Κάπως έτσι, οι ιδιότητες του ρουφιάνου και του μιζαδόρου - μεσολαβητή έλαβαν θεσμικές διαστάσεις. Για να μην πω, θρησκευτικές.

Από τους πλέον πολύτιμους «πληροφοριοδότες» της εξουσίας ήταν οι αγαπημένοι μας τρεις μάγοι. Αυτοί, που είδαν (και καλά) ένα άστρο και βγήκανε στις ρούγες, ζαλωμένοι δώρα (οι μίζες που λέγαμε...) και να που τόνε βρήκαν τον παμμέγιστο.

Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά: μπουκάρουν στη στάνη, «βρε ποιοι είστε σεις; Γέννα έχουμε. Ξενομπάτες δεν θέλουμε» να σκούζει ο Ιωσήφ, «πάρτους από δω, θα μου το ματιάσουν τ' ορφανό» να λέει η Μαρία, «Τι καμώματα είναι τούτα; Τόσο ψάξαμε για να σας βρούμε» να λένε αυτοί, έγινε μία ψιλοφάση, ένας ψευτοδιαπληκτισμός, κάτι βελάξαν οι γελάδες, κάτι γκάριξε ο γάιδαρος, αυτοί ανένδοτοι: «ήρθαμε και θα μείνουμε. Δεν ήρθαμε δα και με άδεια χέρια. Το φέραμε το κάτι τις μας».

Τι να κάνει και ο Ιωσήφ; Από τη μια, ένεκα που είχε συγγενείς στην αντίσταση, ήξερε από ασφαλίτες που χτυπούν βραδιάτικα τις πόρτες. Από την άλλη, όμως, δεν τον έπαιρνε και πολύ ν' αρχίσει τον καβγά. Κάτι που τρόμαξε το μάτι του μπροστά σε τρία θηρία, ψηλούς, ντελικανήδες, κάτι που ήταν γραμματιζούμενοι (η αυθεντία καθ' έδρας είχε από τότε το πάνω χέρι), κάτι που τρόμαξε σαν άκουσε τα περίεργα ονόματά τους (Μελχιόρ, Βαλτάσαρ και Γασπάρ: ξεκάθαρα κωδικές ονομασίες κατασκόπων), πόσο να βαστάξει; «Αντε μπάτε, αλλά μην κάνετε πολλή φασαρία, μόλις τον κοιμίσαμε», τους λέει και τους περνάει στα ενδότερα.

Απεσταλμένοι του Ηρώδη ήταν οι τρεις μάγοι, στο λέω και να το ξέρεις. Ρουφιανιλίκι πήγαν να κάνουν και 'μεις τους βάζουμε και στις παιδικές φάτνες - σχώρα με Παναγία μου, τι λέω χρονιάρες μέρες. Ο Ηρώδης τους είχε στείλει, για να μάθουν «πού θα γεννηθεί ο βασιλιάς των Ιουδαίων», κατά τας γραφάς. Τον ξεσήκωσαν τον άνθρωπο στα καλά καθούμενα. Είχε σφάξει γιους και θυγατέρες, για να κρατήσει τη θέση του, ήταν τώρα για νέες καΐλες; «Να μου τον φέρετε τον σφετεριστή, ζωντανό ή νεκρό» αναφώνησε.

Αλλά οι μάγοι, σωστοί πρακτορίσκοι, αυτομόλησαν στον εχθρό. Είδαν αλλά δεν μίλησαν. Και αναγκάστηκε ο μέγας άρχων να σφάξει 14.000 νήπια, για να 'χει το κεφάλι του ήσυχο. Ετσι τουλάχιστον γράφει ο Ματθαίος. Πρόκειται ξεκάθαρα για προβοκάτσια. Κατ' αρχάς, πού βρέθηκαν τόσα αγόρια στην περιοχή; Ο Ηρώδης, λένε οι ιστορικοί, βάναυσος ήταν, παρανοϊκός ήταν, αλλά καταγεγραμμένες σφαγές νηπίων τότε, ουδέποτε υπήρξαν.

Είναι, όμως, να μη σου βγει το όνομα. Μήπως τα ίδια δεν τραβάμε και σήμερα, με τα δικά μας «παιδιά της εξουσίας»; Τι έκαναν δηλαδή οι δικαστές; Να προστατεύουν τον κλάδο τους και κατ' επέκταση τον πολίτη πήγαν και έπεσε πάνω τους η κυβέρνηση να τους φάει. Γιατί δηλαδή να αναφέρουμε τα μυστικά μας κονδύλια στο πόθεν έσχες; Τα μπακίρια μας και τ' ασημικά μας; Λογαριασμό θα δώσουμε στον κάθε ΣΥΡΙΖΑ;

Βραχυκύκλωσε ο Λαφαζάνης, έμεινε άφωνη η Κωνσταντοπούλου. Είναι ώρες τώρα η κυβέρνηση ν' απογοητεύει τους απογοητευμένους της, μιλώντας για διαφάνεια; Εδώ γίνανε αγώνες για ν' αποδειχθεί πως δεν πρόκειται για μία αριστερή κυβέρνηση, πως εναντιώνεται στο λαϊκό συμφέρον, πως τα 'χει τακιμιάσει με την πλουτοκρατία και ξαφνικά βγαίνει ο Κοντονής και με ένα «θα ελεγχθούν τα πάντα» φέρνει τα πάνω κάτω. Καλά την λένε αναξιόπιστη. Ούτε μία δεξιά πολιτική με συνέπεια δεν μπορεί να εφαρμόσει.

Κάτι τέτοιες ώρες, που βάλλεται το κύρος των θεσμών, των ιερών και των οσίων του τόπου (βλέπε ανεξάρτητη Δικαιοσύνη), κάτι τέτοιες ώρες είναι που θέλω να βγω, να το φωνάξω, να το πω: Κάτω τα χέρια! Ο Ηρώδης ήταν αθώος!

Συντάκτης: Νόρα Ράλλη 

Πηγή: efsyn.gr