Στρατηγικά αδιέξοδα και κοινωνικά μέτωπα

Η τραγωδία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών κομμάτων σήμερα, δεξιών και κεντροαριστερών, είναι το μεγάλο στρατηγικό τους αδιέξοδο.

Οι νεοφιλελεύθεροι βρίσκονται στην εξαιρετικά δυσάρεστη θέση να προσπαθούν διαρκώς να αποκρύψουν τις ευθύνες των πολιτικών τους επιλογών τόσο για τη διεθνή οικονομική κρίση όσο και για την κρίση χρέους από την οποία υποφέρει η χώρα μας, όπως και οι υπόλοιποι αδύναμοι κρίκοι της παγκόσμιας οικονομικής αλυσίδας.

Οπως εκ του αποτελέσματος πλέον αποδεικνύεται, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, η οποία στηρίχθηκε στην απόλυτη κυριαρχία των αγορών και στην πλήρη ελευθερία της διακίνησης εμπορευμάτων, κεφαλαίου και εργαζομένων, λειτούργησε αποκλειστικά υπέρ μιας μικρής οικονομικής ολιγαρχίας, η οποία απέκτησε τον απόλυτο έλεγχο των παγκόσμιων αγορών.

Ενώ δηλαδή η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας υποσχέθηκε, μέσα από το μοντέλο της επιθετικής οικονομικής ανάπτυξης που επέβαλε, τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου των οικονομικά αδύναμων, αυτό που στην πραγματικότητα προκάλεσε ήταν η υπερσυγκέντρωση του πλούτου που παρήχθη σε μια οικονομική ολιγαρχία και η φτωχοποίηση, αντίστοιχα, της μεγάλης πλειονότητας του παγκόσμιου πληθυσμού.

Αν στα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα προστεθεί και η περιβαλλοντική κρίση, με την κλιματική αλλαγή και την εξάντληση των φυσικών και ενεργειακών πόρων να βρίσκονται στην κορυφή της λίστας των επιπτώσεων του επιθετικού μοντέλου ανάπτυξης, τότε ολοκληρώνεται η εικόνα του πολιτικού αδιεξόδου των νεοφιλελεύθερων.

Αφού το οικονομικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό ίχνος των νεοφιλελεύθερων πολιτικών επιλογών δεν μπορεί πλέον σήμερα εύκολα να κρυφτεί, δημιουργεί σοβαρό εμπόδιο στις πολιτικές δυνάμεις που εξακολουθούν να υποστηρίζουν την ίδια συνταγή και για την έξοδο από την κρίση ώστε να γίνουν πιστευτές και να κερδίσουν σήμερα την εμπιστοσύνη των πολιτών.

Το μοντέλο της υπερκατανάλωσης και οι ψεύτικοι παράδεισοι μιας προσωρινής ευημερίας που δεν στηρίζονταν στις δικές μας δυνάμεις, ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός, ο υπέρμετρος δανεισμός και η εξάρτηση από παγκοσμιοποιημένα πρότυπα, υπηρεσίες και προϊόντα που ενίσχυαν τη θέση των οικονομικά ισχυρών και όσων είχαν πρόσβαση στις διεθνείς αγορές, από κοινού με τις άκριτες ιδιωτικοποιήσεις δημόσιου πλούτου και τη χωρίς όριο εκχώρηση δημόσιων αγαθών σε διεθνή οικονομικά συμφέροντα, απομάκρυναν τη χώρα από κάθε προσπάθεια αυτοδύναμης ανάπτυξης και την αποδυνάμωσαν. Την ίδια ώρα, κάποια εγχώρια και διεθνή οικονομικά συμφέροντα συγκέντρωναν πλούτο τον οποίο εμπιστεύονταν σε παγκοσμιοποιημένους φορολογικούς παραδείσους, πλήττοντας διπλά την εθνική οικονομία.

Το γεγονός ότι οι ίδιες συνταγές, με τη μορφή νεοφιλελεύθερων «μεταρρυθμίσεων», χρησιμοποιήθηκαν από τα μνημόνια που μας επέβαλαν οι δανειστές για την έξοδο από την κρίση επιδείνωσε τη δυσχερή πολιτικά θέση των εγχώριων νεοφιλελεύθερων δυνάμεων, καθώς το δόγμα «τα μνημόνια, ακόμη και αν δεν μας τα είχαν επιβάλει, θα έπρεπε να τα έχουμε εφεύρει από μόνοι μας» τους ακολουθεί σαν φάντασμα και τους στοιχειώνει…

Το στρατηγικό αδιέξοδο της Ν.Δ. λοιπόν, καθώς και των λοιπών κομμάτων της Κεντροαριστεράς που στην εποχή της παγκοσμιοποίησης προσχώρησαν στον νεοφιλελευθερισμό εκδηλώνεται στα καθ’ ημάς με την αμηχανία και τον σχιζοφρενικό τρόπο που αντιμετωπίζουν πολιτικά το ευρύ αντι-νεοφιλελεύθερο κοινωνικό μέτωπο που συσπειρώθηκε γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον έκανε πλειοψηφική δύναμη.

Αδυνατώντας ή και αποφεύγοντας, λόγω σκοπιμότητας, να ερμηνεύσουν πολιτικά τις εξελίξεις και ευρισκόμενοι σε αδυναμία να αποκαλύψουν την αλήθεια για τη συμφωνία τους με τις νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές επιλογές, έχουν αποδυθεί σε ολομέτωπη, πλην όμως απολύτως αντιφατική, επίθεση αποδόμησης του κοινού αντιπάλου.

Τις ζυγές λοιπόν ημέρες του μήνα κατηγορούν την κυβερνητική πολιτική ως ιδεοληπτική, ως εχθρική για την ανάπτυξη και τις επενδύσεις και ως καταστροφική για τη χώρα, αναπτύσσοντας μια πολεμική που όμως σκοντάφτει στα πραγματικά δεδομένα της θεαματικής βελτίωσης των δεικτών της ελληνικής οικονομίας και της απασχόλησης, καθώς και στην πραγματικότητα της σταδιακής εξόδου από τη μνημονιακή ομηρία, σύμφωνα με δηλώσεις των ίδιων των δανειστών.

Τις μονές ημέρες τώρα, σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, επιστρατεύουν τη ρητορική της… κωλοτούμπας και επιδίδονται σε μια προσπάθεια απαξίωσης της κυβέρνησης της Αριστεράς, κατηγορώντας τη για πλήρη συμβιβασμό και συμπόρευση με τους νεοφιλελεύθερους δανειστές.

Η αμηχανία τους μπροστά στη δική τους πολιτική ανεπάρκεια, αφού μια αριστερή κυβέρνηση φέρνει καλύτερα αποτελέσματα εφαρμόζοντας μια αναγκαστική πολιτική που δεν την πιστεύει, σε σχέση με τους ίδιους που απέτυχαν εφαρμόζοντας ακόμη και την πολιτική που υποστήριζαν, τους οδηγεί να συγχέουν την τακτική με τη στρατηγική.

Διότι είναι άλλης τάξεως ζήτημα η αποτελεσματική τακτική της κυβέρνησης να οδηγήσει τη χώρα εκτός ομηρίας, παίζοντας με τους αναγκαστικούς κανόνες ενός λάθος παιχνιδιού, που όμως οδηγεί στη συμφωνημένη έξοδο, και εντελώς άλλης τάξεως ζήτημα είναι η στρατηγική επιλογή για αλλαγή πολιτικής, όπως εκφράζεται σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ και το αντι-νεοφιλελεύθερο κοινωνικό μέτωπο που τον στηρίζει, προκειμένου η χώρα να αποκτήσει, βγαίνοντας από την κρίση, μια αυτοδύναμη, βιώσιμη και δίκαιη ανάπτυξη που θα την οδηγήσει στην κοινωνική ευημερία.

Συντάκτης: Γιάννης Α. Μυλόπουλος - καθηγητής Πολυτεχνικής Σχολής ΑΠΘ, προέδρου της Αττικό Μετρό Α.Ε.

Πηγή: efsyn.gr