Διότι δεν συνεμορφώθης

Με τη φιλοσοφία δεν υπάρχουν δέντρα: υπάρχουν μόνο ιδέες. Αυτά γράφει σ’ ένα ποίημά του ο Πεσόα. Προφανώς, ο συγγραφέας δεν αμφισβητεί τη φιλοσοφία. Και ποιος θα το δεχόταν άλλωστε. Βάζει, ωστόσο, στην πριονοκορδέλα του όλους εκείνους που μόνο θεωρητικολογούν. Χωρίς να λάβουν υπόψη τους πως υπάρχουν πράγματα απτά. Που συχνά τα παραβλέπουμε.

Υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούμε να τους χωρέσουμε στο δικό μας πατρόν. Οποιο κι αν είναι αυτό. Το κομματικό, το συνδικαλιστικό, της αμόλυντης ιδεολογικής οπτικής. Της διαφημιστικής κρεατομηχανής.

Κάτι τέτοιο εκτυλίχθηκε μπροστά στα τηλεοπτικά μάτια και τα ερτζιανά αυτιά μας. Μια συνέντευξη άνοιξε το καπάκι. Ανοιξε το παράθυρο, παραφράζοντας τον Πεσόα, αποκαλύπτοντας έναν κόσμο που όζει. Δεν έχουν σημασία οι απόψεις που εξέφρασε η καλλικέλαδη αοιδός.

Αρκεί που ονειρεύεται ακόμη προσδοκώντας έναν καλύτερο κόσμο. Και βέβαια η επανάσταση είναι η αέναη ανάσταση των ανθρώπων και η μετάβασή τους σε ποιοτικότερες συνθήκες βιωτής. Επιπλέον, με τη στάση της απέναντι στους ασχημονούντες υβριστές έφερε στο προσκήνιο τον εκπρόσωπο της νέας γενιάς που αγωνιά και ονειρεύεται.

Αν λοιπόν η στάση της συνιστά ελπίδα πως υπάρχουν νέα παιδιά με αξιοπρέπεια, που δεν δελεάζονται από την εύκολη δημοσιότητα, που δεν προσχωρούν σε πολιτικά, μιντιακά και άλλα πολυποίκιλα δίκτυα για την επαγγελματική τους επιτυχία, η λεκτική βία που ασκήθηκε σ’ αυτήν φέρει στην επιφάνεια μια σκοτεινή πλευρά του νεοελληνικού μας βίου. Είναι η βία των ισχυρών. Η βία ενάντια σ’ αυτό που παρεκκλίνει από τον κυρίαρχο κανόνα.

Δεν μ’ ενδιαφέρουν τα ονόματα των ασκούντων λεκτική βία, μόλο που αντιβαίνει αυτό στον στόχο του Πεσόα. Μπορώ να παραθέσω ονόματα πολλά. Είναι γνωστά και η λίστα με τα ονόματα πολύ μεγάλη. Σ’ όλο το εύρος της δημόσιας ζωής. Ακόμη και μέσα στον καθένα μας. Στους πρώην συντρόφους και συνεταίρους που χωρίζουν τα τσανάκια τους. Στους συζύγους που χωρίζουν. Στις θρησκευτικές και πολιτικές σέχτες.

Η διεύρυνση στη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης αλλά και του ηλεκτρονικού Τύπου έχει διευρύνει τη δυνατότητα χειραγώγησης του δημόσιου λόγου και την έκδοση νεο-πιστοποιητικών κοινωνικού φρονηματισμού. Εξαπολύονται χαρακτηρισμοί μειωτικοί. Σε μια περίοδο που όλοι ολοφύρονται για την ανάγκη σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αυτά ρίχνονται στη χωματερή της δημοκρατικής συμπεριφοράς.

Ο σεβασμός της προσωπικότητας κινδυνεύει να εξοριστεί από τα σύγχρονα νεοελληνικά λεξικά. Η γυναίκα γίνεται αποδεκτή όταν δεν σηκώνει κεφάλι διεκδικώντας τη δική της παρουσία. Οταν αναπαράγει ξεπερασμένα πατριαρχικά στερεότυπα. Οταν της παραχωρείται το δικαίωμα του λόγου από έναν «βαρβάτο» άνδρα.

Συντάκτης: Ευάγγελος Αυδίκος - καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Πηγή: efsyn.gr