(Ένα χρόνο πριν...)
Με μια λιτή τελετή ολοκληρώθηκαν οι εκδηλώσεις για τον Φιντέλ Κάστρο. Οι αθλιότητες που ακούστηκαν, από τους διεθνείς και εγχώριους φιντελολόγους – δικτατορολόγους, ίσως σταματήσουν για λίγο. Σίγουρα, όμως, θα επανέλθουν και θα μοιάζουν πάλι με άσχημες μαριονέτες, με την ίδια υστερική ανάγκη να υποστηρίξουν πόσο «μισητός δικτάτορας» ήταν ο Φιντέλ.
Πόσες φορές ακούσαμε ότι δεν έγιναν ποτέ εκλογές στην Κούβα; Ακόμα κι αν έχει δοθεί δεκάδες φορές η απάντηση για το σύστημα εκλογής αυτοί συνέχιζαν. Δεν έμπαιναν, καν, στον κόπο να κρίνουν το σύστημα εκλογής. Συνέχιζαν κουραστικά: Δεν έχουν γίνει εκλογές στην Κούβα, έλεγαν με ύφος «δημοκράτη». Το ίδιο γινόταν και με τα «πλούτη» του Φιντέλ και ό,τι βοηθούσε το παραμύθι των θεωριών συνωμοσίας που και εξυπηρετεί και «πουλάει».
Γελοίοι και θλιβεροί, μαζί, οι φιντελολόγοι – δικτατορολόγοι μίλησαν κι έγραψαν για τις εκδηλώσεις, για τον Κάστρο στην Κούβα. Προβλέψιμοι – και με την ίδια κασέτα – «έκοβαν το χέρι τους» πως «το καθεστώς» ανάγκασε τους χιλιάδες και χιλιάδες Κουβανούς να τιμήσουν τον Φιντέλ της Επανάστασης. Κι όταν το «επιχείρημα» δεν έπιανε, τότε η απάντηση ήταν πιο «ξύπνια»: Η αποδοχή και η πλειοψηφία δεν σημαίνει και δημοκρατικότητα, δεν σημαίνει κάτι – απαραίτητα – θετικό. Διαλέξτε μια ιστορία να λέτε: Οι Κουβανοί «καταπιέστηκαν» να πάνε στις συγκεντρώσεις για τον Φιντέλ ή είναι ηλίθιοι που τίμησαν έναν «δικτάτορα»; Διαλέξτε. Έτσι κι αλλιώς, όποια εκδοχή κι αν υποστηρίζετε, το ίδιο συμπέρασμα θέλετε να βγάλετε, για τον «δικτάτορα».
Αρκετοί «Τραμπίζοντες» αγωνιούν για την Κούβα… Θέλουν, λένε, να βρει την «ελευθερία». Το πρόβλημα τους είναι αλλού και γι’ αυτό λύσσαξαν να «αποδείξουν» πόσο «δικτάτορας» ήταν ο Φιντέλ: Ο κομμουνιστής Κάστρο και το νησί της Επανάστασης, είτε το παραδέχονται είτε όχι, ήταν και είναι ο φόβος τους.
Φοβούνται την Κούβα ως σύμβολο ελευθερίας, την Κούβα που πολεμά την «ελευθερία» στη βαρβαρότητα. Αυτός είναι ένας φόβος, ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στην Κούβα. Είναι ο φόβος τους πως μπορεί να συνειδητοποιηθεί ότι η ζωή στις κοινωνίες χτίζεται και αλλιώς.
Αυτό το «αλλιώς», έξω από τον ασφυκτικό κλοιό της εκμετάλλευσης, πάντα τους τρόμαζε. Ποιους; Εκείνους που γνωρίζουν ότι εκμεταλλεύονται κι αυτούς που αποτελούν το μικρό χρήσιμο στρατό των εκμεταλλευτών. Εκείνοι, παρέα με τους άλλους, που αντιμετωπίζουν τον Φιντέλ Κάστρο σαν ενθύμιο νεότητας και «αντισυμβατικό» περιτύλιγμα του παρόντος τους, δεν πρόκειται να καταλάβουν ποτέ τι είπε, πριν λίγους μήνες, τον Απρίλιο, στο χαιρετισμό του στο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας:
«Για όλους έρχεται η ώρα μας, αλλά οι ιδέες των Κουβανών κομμουνιστών θα παραμείνουν ως απόδειξη σε αυτόν τον πλανήτη ότι αν λειτουργήσουν με θέρμη και αξιοπρέπεια, μπορούμε να πράξουμε τα υλικά και τα πολιτιστικά αγαθά που χρειάζονται οι άνθρωποι. Και πρέπει να πολεμήσουμε χωρίς ανακωχή για την απόκτησή τους»
Ο Φιντέλ πάλι τους νίκησε – Hasta la victoria siempre.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου