Εκκλησία και... παιχνιδίσματα

Εντυπωσιάζει ο αποφθεγματικός, αφοριστικός, όμως, και συνάμα δογματικός λόγος του κυρίου Ιερώνυμου. «Ολα αυτά - λέει -είναι παιχνιδίσματα». Και επαναλαμβάνει: «Παιχνιδίσματα είναι. Η Εκκλησία έχει τις δικές της θέσεις. Η πατρίδα μας έχει παραδόσεις, έχει την οικογένεια. Ολα τα άλλα είναι εφευρήματα για να σκορπούμε την ώρα μας και τον χρόνο μας». Αναφέρεται βεβαίως στην προσπάθεια νομικής ρύθμισης για την ταυτότητα φύλου. Δεν περνάει απαρατήρητος ο διαχωρισμός (;) που κάνει μεταξύ ώρας και χρόνου ούτε επίσης ο ηρακλειτικός απόηχος του «Παίδων αθύρματα τα ανθρώπινα δοξάσματα» (παιχνίδια στα χέρια των παιδιών είναι οι γνώμες των ανθρώπων).

Με την παράδοση δεν ζούνε οι λαοί, ούτε με τη διαλυμένη ούτως ή άλλως οικογένεια. Η παράδοση έχει χαθεί στον ομοιόστατο πολιτισμό που επιβάλλουν οι αγορές σε όλη τη δυτική υφήλιο και όχι μόνο σ’ αυτήν (οβελίστηκαν πανηγύρια, δημοτικά τραγούδια, μοιρολόγια, αλληλεγγύη, αρχαιοελληνική γραμματεία και πολλά άλλα κοινοτιστικής δομής), η δε οικογένεια προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα μετά τη σαρωτική επίθεση που δέχτηκε από την οικονομική κρίση και τις ανυπολόγιστες ψυχολογικές προεκτάσεις σε γονείς και παιδιά. Ενας οικογενειακός ερειπιώνας, που προσπαθεί να σώσει τα υπολείμματά του με τις συντάξεις του παππού και της γιαγιάς.

Ποια παράδοση και ποια οικογένεια έχει στο μυαλό του ο εκπρόσωπος της Εκκλησίας; Και τι εννοεί όταν υψηλοφρόνως προτείνει «να μείνουμε μακριά από προκαταλήψεις και ιδεοληψίες, να μην ασχολούμαστε με τα μικρά, να σηκώσουμε τον πήχη ψηλά»;

Φαίνεται να είναι ο ίδιος προκατειλημμένος και ιδεοληπτικός απέναντι σε μια κοινωνία που αλλάζει ραγδαία, δονούμενη από την πολυπλοκότητα των σχέσεων και την ανελέητη σύγκρουση ταξικών ομάδων, εδώ και σε όλον τον κόσμο, αδυνατεί προφανώς να παρακολουθήσει τις ραγδαίες εξελίξεις στην οικονομία και τον πολιτισμό, καθώς και στις μορφές ολοκληρωτισμού στις οποίες διολισθαίνει η ανθρωπότητα μέσα από αιμοσταγείς και ανάλγητες κυβερνήσεις, ειδικά στα θεωρούμενα πολιτισμένα κράτη, όπου ανθεί τάχα η δημοκρατία (και εξάγεται, παρακαλώ), και άλλα ιλαρά.

Τι, αλήθεια, προσφέρει η Εκκλησία μέσα σε τούτα τα δυσπέλαστα χρόνια της «κρίσης», εξαιρουμένων συσσιτίων τινών σε μερικές γειτονιές των μεγαλουπόλεων; Ποιοι ακριβώς είναι οι υψηλοί στόχοι της; Και μη μας πει να φτάσουμε τον ουράνιο πατέρα ή να προσπαθήσουμε το άλμα στο αδύνατο με μόνο εφόδιο την πίστη.

Οι πιστοί ξέρουν ότι αυτά είναι τα όριά τους (για τούτο ίσως και να πιστεύουν), αυτή είναι η μοίρα τους και άμα δεν εισρεύσει ρευστό στην αγορά θα αδυνατούν να ανάψουν ένα καντηλάκι στην εκκλησία. Γι’ αυτό πιθανώς να προτιμάει ο υψηλός ιερωμένος την ταύτιση της Εκκλησίας με το έθνος και όχι με το κράτος - είναι πιο ασαφής ο σύνδεσμος και ως εκ τούτου πιο συγκεχυμένος και άρα πιο αποτελεσματικός για τη «συνοχή» του ποιμνίου.

Ας μην εκτρέπεται τουλάχιστον η Ιερά Σύνοδος· να έχει τις θέσεις της, ναι, να τις χρησιμοποιεί όμως στα εσωτερικά της προβλήματα και να μην παρεμβαίνει στους νόμους του κράτους - ίσως έτσι διατηρήσει το εκκλησιαστικό της κύρος, που όσο πάει και τρεμοσβήνει, γι’ αυτό και ενδεχομένως αντιδρά κατ’ αυτόν τον «ανίερο» τρόπο. Πάνω απ’ όλα η αγάπη και η ταπεινοφροσύνη - έτσι δεν κηρύσσει η ίδια;

Συντάκτης: Γιώργος Σταματόπουλος

Πηγή: efsyn.gr