Μόνο η αλληλεγγύη μπορεί να κερδίσει την αδικία

Φυσικά και φταίει η μυωπία μας, που καταφέρνουμε να ξεχωρίζουμε, χωρίς να γνωρίζουμε, τους ανθρώπους σε χρήσιμους και άχρηστους, σε καλούς και κακούς. Ωστόσο, αν το καλοσκεφτούμε,  θα καταλήξουμε ότι δεν υπάρχει μέσα μας τίποτε πιο πρωτόγονο, δυνατότερο και πιο ακατανόητο από το ένστικτο.

Είναι η ουσία μας και, στην κυριολεξία, η ουσία του ανθρώπινου είδους. Τη στιγμή που ακούστηκε στην –  κατάμεστη από κόσμο –  αίθουσα η αρνητική απόφαση από τον πρόεδρο του εφετείου, τα μάτια κάποιων δάκρυσαν και η αίθουσα γέμισε με φωνές. Το κλίμα ήταν φορτισμένο: «ες, ες μπάτσοι δικαστές». Η αίθουσα είχε κι απ’ αυτούς κι έσπρωχναν και χτυπούσαν το συγκεντρωμένο κόσμο και, παράλληλα, ο εισαγγελέας εφετών, καθήμενος αναπαυτικά, απολάμβανε, κοιτάζοντας το θέαμα μ’ ένα ελαφρύ ειρωνικό μειδίαμα στα χείλη.

Αυτή είναι η εικόνα της ανεξάντλητης δίψας του μίσους, της κυριαρχίας και η ηδονή της καταστροφής. Με άλλα λόγια εκείνο που ονομάζουμε «κακό», αλλά κατά βάθος δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μόνο ένα συστατικό της καταπληκτικής δικαιοσύνης του συστήματος. Βέβαια, εξαιρετικά ανόητη δικαιοσύνη, όπως και το σύστημα, γιατί, αγαπητέ μου άνθρωπε, αν θα μπορούσες να ζήσεις με μόνο σκοπό να κάνεις κακό στους όμοιούς σου, λειτουργώντας φασιστικά, θα αποτύγχανες. Διότι αυτό που έχει πεθάνει μέσα μας πριν από χιλιάδες χρόνια – και ίσως είναι το μόνο πράγμα που τώρα πια ούτε κι ο θεός δεν μπορεί να επηρεάσει – είναι η ενστικτώδης ανυπακοή.

Τραβάτε, λοιπόν, στο χαμό σας!
«Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, όμως ξεχάσατε πώς ήμουν σπόρος».

Μόνο η αλληλεγγύη μπορεί να κερδίσει την αδικία.

Λευτεριά σε όλους μας.

Επιμέλεια – Φωτογραφία: Χρήστος Διαμάντης

Πηγή: nostimonimar.gr