Και συρτάρια, και μπαούλα...

Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε, έχοντας πολλές πιθανότητες να «ευστοχήσουμε», πως οι άνθρωποι ουκ ολίγες φορές εξακολουθούμε να υπηρετούμε τους ίδιους στόχους με αυτούς που είχαμε μικροί, απλά έχουμε «ενηλικιώσει» τους τρόπους και τα μέσα. Το να ήθελες πριν δεκαετίες δικό σου το μεγαλύτερο μερίδιο φαγητού, έτσι ώστε να έτρωγες και από το πιάτο των άλλων παιδιών, δεν είναι και τόσο διαφορετικό από το να ζηλεύεις στο σήμερα και να επιβουλεύεσαι κάτι που ανήκει αλλού (για να το κάνεις δικό σου με κάθε τρόπο, ακόμα και τον πιο σκληρό). Παρότι έχεις διαβατήριο εισαγωγής στον «κόσμο των μεγάλων».

Βλέπεις κατά καιρούς έντονες απόπειρες να καταπατηθεί η πιο ανίκητη σταθερά, η ποικιλομορφία, γιατί το διαφορετικό δύσκολα δέχεται σφραγίδες επικύρωσης. Ακούς λόγια που προδίδουν ένα παρατεταμένο μεταεφηβικό στάδιο, βλέπεις τηλέγραφους να μεταφέρουν με πρωτόγνωρη ταχύτητα εύρος «άχρηστων πληροφοριών του λεπτού (και όχι της ημέρας)», παρατηρείς πόσο δύσκολη είναι η κατανόηση για διαφορετικά μήκη κύματος, διαπιστώνεις πως η διαχείριση των βασικών της αναγκαίας κοινωνικοποίησης δεν λαμβάνει χώρα πάντα με τον πιο επιτυχημένο τρόπο. Όλοι μας έχουμε και συρτάρια (στα οποία εναποθέτουμε τα θετικά μας, για γρήγορη χρήση τους), και μπαούλα (που καταχωνιάζουμε τα αρνητικά μας).

Όταν το περιεχόμενο δεν σε καλύπτει «τσινάς», όταν δεν αρκεί η ευγένεια και η καλοπροαιρεσία για να εξασφαλιστεί μία αξιοπρεπής ισορροπία γεννιέται αμηχανία. Όταν παραβιάζονται δίχως προφανή λόγο θύρες που όποιος σέβεται τον εαυτό του φροντίζει να προστατεύει ο ίδιος για τους άλλους, ψάχνεις το κλειδί για να ξεκλειδώσεις τη δική σου πόρτα και να ξεχυθείς στους κάμπους του απελεύθερου (έχοντας ένα ύφος που νόμιζες πως είχες εγκαταλείψει χρόνια πριν...). Όταν «μετράει»» η οξύνοια κάτι κοντινό της, πρέπει πρώτα αυτή η ίδια να μη λησμονεί πως δεν του έχει δώσει ποτέ ένα ερωτηματολόγιο προς όψιμη συμπλήρωση...

Στη ζωή το μόνο που δύναται (σε μάκρος χρόνου...) να νικήσει το φθαρτικό είναι η άρνηση της αρνητικότητας.  Αλλά, και το να βρούμε το θάρρος να μπήξουμε τη δική μας σημαία στο έδαφος της αλλαγής πορείας, παρότι εκεί δημιουργούνται αυτομάτως ευνοημένοι και παραπονεμένοι. Σε τέτοιες περιπτώσεις θα προκληθεί το πικρόχολο να «πάρει το λόγο» και θα λιμνάσει αυτό που έχει προδιάθεση προς την ανοησία. Όμως, προηγούνται οι πιο γρήγοροι, αρκεί να θυμούνται πως κάποιες στιγμές ενδέχεται να μείνουν λίγο πίσω. Φτάνουν στο τέλος της διαδρομής αυτοί που έχουν τις μεγαλύτερες αντοχές, αρκεί να έχουν προετοιμαστεί αποδοτικά. Aποκτούν πλεονέκτημα εκείνοι που έχουν μελετήσει καλά τις κινήσεις ενός αθλητή γυμναστικής, εκείνοι που προλαβαίνουν να διαχειριστούν διαλέγοντας και όχι απλά ακολουθώντας...

Η ποιότητα είναι -λένε- σχετική έννοια, όπως όμως και το αυτονόητο. Γιατί η διαλεκτική είναι υπόθεση ωριμότητας, ή έστω (στην πιο πρακτικιστική της εκδοχή) καλής διάθεσης για συνεργασίες που οδηγούν σε σημαντικά αποτελέσματα. Σε κάθε άλλη περίπτωση δεν είναι ένδειξη καλών προθέσεων, αλλά καρικατούρες που απλά βοηθάνε στο να περνάει ο χρόνος και να γεμίζουν τα πιο ασήμαντα κενά. Τα μεγαλύτερα εμπόδια σε κάθε στόχο μπαίνουν από εκείνους που απέτυχαν στους δικούς τους στόχους. Ο σκοπός «ποινικοποιείται» εκεί που έχει ο ίδιος αναδείξει τα αίτια της μη προώθησης του.

Συντάκτης: Κώστας Μαρούντας

Πηγή: efsyn.gr