Αν μιλούσανε τα έλατα

Δεν είναι μόνο οι μύγες, για τις οποίες είναι γνωστός ο Αύγουστος. Ούτε ο τρανός στρατηλάτης, που κάθε που άρχισαν να παχαίνουν οι εν λόγω, το 'ριχνε στις εκστρατείες με κάτι μούλικα που του 'χε αφήσει αμανάτι ο Ιούλιος. Στον κόσμο αυτό τον μικρό, τον μέγα, που ονομάζεται Ελλάδα, ο Αύγουστος είναι κατά βάση γνωστός για δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα: τις εκπτώσεις και τα πανηγύρια του. Και τα δύο, αυτός ο μικρός, ο μέγας νεοΕλλην τα περιμένει πώς και πώς.

Από αγίους, δόξα στον Υψιστο, έχουμε κάμποσους. Βλέπεις, ο εκδικητικός θεός της Παλαιάς Διαθήκης έδωσε τη θέση του στον εκδικητικό άνθρωπο της Καινής. Ετσι έχουμε οσίους, που αντιστάθηκαν σε γραμματείς και Φαρισαίους, μαρτύρους που τιμωρήθηκαν από τραπεζίτες και φρονιμίτες, οσίες, που φασκιώθηκαν την παντιέρα ρόσα ενάντια στους Ρωμαίους κατακτητές (και φυσικά τις έφαγε το μαύρο χώμα), αστές που γίναν μοναχές, επειδή έμειναν μονάχες, λαϊκές που έγιναν αγίες επειδή δεν μπόρεσαν να γίνουνε αστές, προφήτες, αποστόλους και λοιπούς φωτοστεφανωμένους. Μόνο τους σταθμούς του μετρό να μετρήσεις, καταλαβαίνεις πως το πάνθεον των τιμώμενων από την ορθόδοξη Εκκλησία χωράει συρμούς και συρμούς. Αν βάλουμε και τους τοπικούς προστάτες των φυλών ημών, όχι μόνο τιγκάρει ο Αύγουστος, περισσεύουν και για τον Σεπτέμβρη.

Μέγιστη, δε, εκ των ανωτέρω εορτών, η Κοίμησις της Θεοτόκου, ανήμερα Δεκαπενταύγουστο. Διαβάζω πανηγυριώτικη ανακοίνωση: «Αν θέλετε να πάτε με τ’ άγια και τα λιβανιστήρια, ακολουθήστε τον παπά. Αν θέλετε να πάτε με όλους τους αγίους και τα καντήλια, ελάτε μαζί μας». Ετσι είχε σχολιαστεί η προσκυνηματική πορεία προς την εκκλησία στην κορφή του βουνού, σε εφημερίδα τοίχου με τίτλο «Αν μιλούσανε τα έλατα». Την έβγαζαν παιδιά ενός ορεινού χωριού, πριν χρόνια. Πολλά. Οταν ακόμη η τεχνολογία άρχιζε και τελείωνε στη γραφομηχανή. (Οταν δεκάρα δεν έδιναν για σημαίες και αριστείες. Οταν η παρέα αρκούσε).

Σπουδαίο πράγμα τα πανηγύρια. Παν+αγείρω. Τουτέστιν, γενικός ξεσηκωμός! Και δώστου τα φαγιά και «βάλε, κανατά, κρασί να μεθύσουμε μαζί» και «γεια σου Αποστόλη με τα ωραία σου» και τα τοιαύτα.

Από κοντά και οι εμποροπανήγυρεις. Πλέον, βέβαια, δεν πάμε στην πλατεία στο κεφαλοχώρι να διαλέξουμε γελάδα, αλλά στα μόοολ (mall) του Πατούλη να διαλέξουμε παπούτσια από γελάδα. Και ρούχα. Και καλλυντικά. Και άλλα ρούχα. Ετσι είναι: σε καιρούς κρίσης, παρακαλείσθε όπως αφήσετε την κρίση σας στην είσοδο του καταστήματος. Αναζητήστε την ξανά κατά την έξοδο.

Ειδικά κάθε Αύγουστο, η αυτή άκριτη κατανάλωση πάει παρέα με μία λεξούλα μαγική, αέρινη, καλοκαιρινή: εκπτώσεις!

«Sales! Up2 50%!»... Πισωγυρίζω να βεβαιωθώ πως διάβασα καλά.

Καλά διάβασα… «Δεν υπάρχουν πραγματικά τραγικές δυστυχίες στην ανθρώπινη ζωή» έλεγε ο σπουδαίος μαρξιστής, νομπελίστας συγγραφέας, Τζορτζ Μπέρναρντ Σο. «Υπάρχει μόνο η ανθρώπινη υπερβολή που δίνει τραγικές διαστάσεις σε ένα γεγονός». Ε, αυτή η ανθρώπινη υπερβολή μου, με το που είδα το «up2 50%», ήρθε και κόρωσε, σε όλη της την τραγικότητα.

«Ο λογικός άνθρωπος προσαρμόζεται στον κόσμο που ζει» έλεγε και πάλι ο Σο. «Ο παράλογος, από την άλλη, επιμένει να προσπαθεί να προσαρμόσει τον κόσμο στον εαυτό του». Το δίκιο των λόγων του υπερίσχυσε της έντασης των νεύρων μου. Προσαρμόστηκα (έστω για την ώρα) και ησύχασα (έστω για λίγη ώρα).

Ελα όμως που… οι τοίχοι δεν βαστάνε πια εφημερίδες (εδώ δεν τις βαστάνε καν οι άνθρωποι). Δεν τις φέρουν πλέον πάνω τους, δεν τις αντέχουν καν. Τα δομικά υλικά (τοίχων και ανθρώπων) έχουν όριο αντοχής το πολύ έως διαφημιστικό φυλλάδιο. Μα και οι ίδιες οι ιστορίες ξέφτισαν και ξεβράστηκαν από τοίχους και μνήμη, σαν τους παλιούς σοφάδες.

Τίποτα, τίποτα, το βλέπω πλέον καθαρά. Η απόφαση φαντάζει μονόδρομος: θα πάω με τα καντήλια και τους αγίους. Γιατί, μ’ αυτά και μ’ αυτά, έχω έρθει στο up2 εδώ και μη παρέκει…

(Και όχι. Δεν έχω νεύρα. Εχω δίκιο!)

Συντάκτης: Νόρα Ράλλη

Πηγή: efsyn.gr